«Το 1998 εισήχθηκα στο Ωνάσειο.Ήμουν 16 χρονών με καρδιακή ανεπάρκεια και ήδη ένα χειρουργείο. Οι γιατροί ήταν απαισιόδοξοι. Όταν βγήκα από εκεί έπρεπε να συνεχίσω τις εξετάσεις και μια επέμβαση ακόμα στο Λονδίνο. Μια βδομάδα πριν φύγω ήθελα να επισκεφθώ το Μοναστήρι του Αγίου Εφραίμ λόγω της φίλης της μαμάς μου που μου είχε πει διάφορα και μου είχε δώσει λαδάκι.
Όταν πήγα τότε, μια αδελφή με πήρε από το χέρι και με οδήγησε στο κελί της Μοναχής Ηγουμένης Μακαρίας η οποία τότε ήταν πολύ άρρωστη και δεν δεχόταν κόσμο.
Θυμάμαι ότι από τα σκαλιά του κελιού της κάτι μύριζε υπέροχα αλλά τότε δεν ήξερα τι ήταν… Δεν μπορούσα να τα ανέβω χτυπούσε η καρδιά μου και φοβόμουν. Τότε η μοναχή με άφησε και είπε ότι έπρεπε να πάω μόνη μου. Η Γερόντισσα Μακαρία άνοιξε την πόρτα, με έπιασε από το χέρι και με έβαλε να καθίσω σε μια καρέκλα. Έκλαιγα πραγματικά πολύ και με ρώτησε γιατί. Εγώ της είπα ότι θα πεθάνω. Εκείνη τότε μου σήκωσε το σαγόνι, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε:
«Όχι, εσύ δεν θα πεθάνεις.» Και εκείνη τη στιγμή συνέβη κάτι απίστευτο. Παρ΄όλη την ηλικία της, την ώρα που μου έλεγε αυτά τα λόγια, το πρόσωπό της έγινε σαν 20χρονης και τα μάτια της σχεδόν λευκά, έλαμπαν. Έβγαλε από το λαιμό της το φυλαχτό του Αγίου που φορούσε (και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μπλέχτηκε στο μαντήλι της), το πέρασε στον δικό μου λαιμό και μου είπε: «Αυτό να μην το χάσεις ποτέ.»
Έπειτα με σταύρωσε με τα οστά του Αγίου Εφραίμ και έφυγα. Ήταν η πιο σημαντική στιγμή της ζωής μου και η μεγαλύτερη τιμή που μου έγινε να τη γνωρίσω… Πήγα στο Λονδίνο, έκανα εξετάσεις και η επέμβαση δεν χρειάστηκε.»
