Το ομολογουμένως πρωτότυπο, όσο και παράξενο όνομα  «Παναγία του Χάρου» οφείλεται στη μοναδική, αλλά και θαυματουργή εικόνα, όπου η Θεοτόκος απεικονίζεται να κρατά τον Χριστό όχι ως βρέφος, αλλά κρεμάμενο νεκρό στο Σταυρό του μαρτυρίου. Και επειδή οι έννοιες νεκρός και Χάρος σχετίζονται, η εικόνα, αλλά και γενικότερα η εκκλησία, ονομάστηκε «Παναγία του Χάρου».

Στα 1600, μοναχοί από την Ι.Μ. της Πάτμου φτάνουν στους Λειψούς και χτίζουν σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από το χωριό το εξωμονάστηρο «Παναγία του Χάρου». Ο ναός, τρισυπόστατος, σε ρυθμό βυζαντινό διακρίνεται για το χαμηλό τρούλο και τα ακανόνιστα τόξα, τα οποία δημιουργούν ασυνήθιστη γοητεία, σε συνδυασμό με τα λιγοστά και στενόμακρα παράθυρά του.

Πλήθος προσκυνητών στις 23 Αυγούστου συρρέουν στην Εκκλησία να προσκυνήσουν την εικόνα, η οποία συνδέεται με ένα μοναδικό θαύμα!

Τον Απρίλιο του 1943, μια κοπέλα τοποθέτησε στην εικόνα άσπρους κρίνους,  οι οποίοι, όπως ήταν φυσικό, ξεράθηκαν. Ξαφνικά ωστόσο, τον Ιούλιο, οι αποξηραμένοι κρίνοι άρχισαν παραδόξως ν’ αποκτούν χυμούς. Μάλιστα, όσο πλησίαζε η γιορτή της 23ης Αυγούστου, έβγαζαν μπουμπούκια, μοσχομύριστα, τα οποία ήταν ολοκληρωμένα την ημέρα της εορτής της.

Το μοναδικό αυτό θαύμα πραγματοποιείται έκτοτε μέχρι σήμερα, με τους κρίνους να προσφέρονται ως ευλογία της Παναγίας του Χάρου σε κάθε προσκυνητή, αλλά συγχρόνως και ως «σημείον αντιλεγόμενον» για τους άπιστους, οι οποίοι  «θέτουν τον δάκτυλον επί των τύπων των… κρίνων», πασχίζοντας να εξηγήσουν το φαινόμενο με λογικοφανείς ερμηνείες…

Κι όμως, το θαύμα της συνεχίζεται!

<

Πηγή: