Κάποια χρονιά, παραμονή τής γιορτής τού Αγίου, όλες οι αδελφές τής Ι. Μονής ετοίμαζαν χαρούμενες την Εκκλησία Του. Η αείμνηστη Γερόντισα ΜΑΚΑΡΙΑ είχε ανέβει σε μία καρέκλα και κρέμασε ένα στεφάνι στην Ι. Εικόνα Του.

Καθώς όμως κατέβαινε, έφυγε απ’ αυτό ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ και, αντί να πέσει κάτω, ΣΤΑΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΡΟΠΟ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΤΖΑΜΙ, ΣΤΟ ΜΑΓΟΥΛΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ.

Προς στιγμήν, σκέφθηκε να ξανανέβει για να το βάλει στη θέση του, αλλά το μετάνιωσε και είπε μέσα της: ΘΑ Τ’ ΑΦΗΣΩ ΕΚΕΙ ΚΙ ΑΣ ΤΟ ΔΩΣΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΟΠΟΥ ΕΚΕΙΝΟΣ ΘΕΛΕΙ.

Μετά από αρκετές ώρες ξεκίνησε η Ακολουθία και πλήθος κόσμου περνούσε και προσκυνούσε την Ι. Εικόνα Του. Ξαφνικά, το τριαντάφυλλο που ανέφερα, ΕΠΕΣΕ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΠΟΥ ΠΡΙΝ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΘΕΩΡΕΙΤΟ ΝΕΚΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ και η αείμνηστη Μητέρα, μετά από Παράκληση των δικών του, τον είχε επισκεφθεί στο Νοσοκομείο που νοσηλευόταν, όπου ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΩΣΕ ΜΕ ΑΠΟΤΜΗΜΑ Ι. ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ, Ω! ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΣΙΩΝ ΤΟΥ, ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ ΣΥΝΤΟΜΑ.

Ταυτόχρονα, άκουσε τη γλυκιά φωνή τού Αγίου να του λέει: ΠΕΣΤΟ ΔΥΝΑΤΑ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΝΑ Τ’ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΟΛΟΙ, ΟΤΙ Σ’ ΕΚΑΝΑ ΚΑΛΑ. Αλλά εκείνος σιωπούσε, παρόλο που ο Άγιος του είπε πολλές φορές: ΜΗΝ ΚΡΥΒΕΙΣ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΤΗΝ ΕΥΕΡΓΕΣΙΑ ΠΟΥ ΕΛΑΒΕΣ. Το παιδί του όμως, που παρευρισκόταν, φώναζε κάθε τόσο δυνατά κι έλεγε: ΕΓΙΝΕ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΟΥ ΚΑΛΑ και στο πρόσωπό του ήταν ζωγραφισμένη η χαρά.

Όπως γράφει η αείμνηστη Γερόντισα, σ’ ένα από τα βιβλία τού Αγίου, πολλές φορές επέπληξε ο Ίδιος πιστούς, που ΘΕΛΗΣΑΝ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΜΥΣΤΙΚΗ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ. Χαρακτηριστικά, αναφέρει την περίπτωση μιας αδελφής τής Ι. Μονής Του, που ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΦΗΝΕ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΙ ΤΗΝ Ι. ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ, γιατί, καθώς τον άκουσε να της λέει, ΑΠΟΣΙΩΠΟΥΣΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ.

Μετά απ’ όλ’ αυτά κι άλλα παρόμοια που διαβάζουμε στα βιβλία Του, καταλαβαίνουμε, ότι δεν έχουμε το δικαίωμα ν’ αποσιωπούμε τα θαύματα, είτε από εγωισμό, είτε από φόβο μήπως μας κοροϊδέψουν, είτε για κάποιον άλλο λόγο, ΑΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕ, ΣΑΝ ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΕΝΔΕΙΞΗ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΥΡΑΝΙΑ ΑΡΕΤΗ. Γι’ αυτό και ο Χριστός, όταν ένας μονάχα από τους 10 θεραπευθέντες λεπρούς επέστρεψε, για να του εκφράσει τις ευχαριστίες του, είπε λυπημένος: «Ουχί οι δέκα εκκαθαρίσθησαν, οι δε εννέα πού;». Αρκεί, βέβαια, η ομολογία μας να έχει αγνά κίνητρα και ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΡΟΒΟΛΗ. Τότε μόνο είναι ευάρεστη στο Θεό, την Παναγία και τους Αγίους μας.

ΧΑΙΡΕ, ΑΕΙ ΤΑΣ ΙΑΣΕΙΣ ΠΑΡΕΧΩΝ· ΧΑΙΡΕ, ΗΜΩΝ ΑΕΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΩΝ· ΧΑΙΡΟΙΣ, ΠΑΤΕΡ ΜΑΚΑΡΙΕ.