Η μπλε σχολική ποδιά με τον άσπρο γιακά, μαρτυρούσε την ιδιότητα του μαθητή και, κατά ορισμένες απόψεις, υπηρετούσε την ομοιομορφία των μελών της μαθητικής κοινότητας και τη συνοχή της.
Στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς όλοι οι μαθητές, αγόρια και κορίτσια έπρεπε να αναζητήσουν σε βιοτεχνίες αλλά και μεγάλα καταστήματα τη σχολική τους ποδιά. «Αφοί Λαμπρόπουλοι», «Δραγώνας» και «Mινιόν» διοργάνωναν ειδικές εκδηλώσεις λίγες ημέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία για να προσελκύσουν περισσότερους μαθητές.
Οι ποδιές «Τseklenis» ήταν από τις πιο ακριβές και τα παιδιά που τις αποκτούσαν καμάρωναν για την αγορά τους. Δεν ήταν όλες ίδιες. Υπήρχαν παραλλαγές σχεδίων: με κουκούλα ή χωρίς, με κρικάκια ή με θέση για ομπρελίτσα (!) και με θέσεις για μολύβια, ζώνη ή σούρα στη μέση. Ομολογουμένως, ήταν άριστης ποιότητας και αισθητικής, κόστιζαν, όμως, τα διπλάσια χρήματα από άλλες και έφταναν περίπου στο 1/3 του βασικού μισθού. Λόγω της ακριβής τιμής τους, φοριόντουσαν από ελάχιστες μαθήτριες στα δημόσια σχολεία.
Από τις 6 Φεβρουαρίου 1982η σχολική ποδιά έπαψε να είναι υποχρεωτική. Ήταν απόφαση του τότε Υπουργού Παιδείας, Λευτέρη Βερυβάκη, ως ένδειξη εκδημοκρατισμού, πλουραλισμού και απόδειξης ελευθερίας στην ανάπτυξη της προσωπικότητας. Οι μαθητές, αλλά και πολλοί γονείς ανακουφίστηκαν και δέχτηκαν με χαρά την κατάργησή της, υποστηρίζοντας ότι η ποδιά καταπίεζε τους μαθητές που ασφυκτιούσαν μέσα στους γιακάδες.
Οι αντιδράσεις για την κατάργηση της ποδιάς
Οι πιο προοδευτικοί συμφώνησαν με το μέτρο της κατάργησης, γιατί πίστευαν πως η ομοιομορφία στο ντύσιμο των μαθητών εμπόδισε την ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους και έκανε τα σχολεία να μοιάζουν με στρατόπεδα.
Αντίθετα, οι πιο παραδοσιακοί υποστήριξαν ότι με την κατάργηση της σχολικής ποδιάς θα χανόταν η ταυτότητα των μαθητών και θα επικρατούσε ασυδοσία στην εξωτερική εμφάνιση, ειδικά των κοριτσιών. Τον πρώτο καιρό δεν έβγαλαν όλοι οι μαθητές την ποδιά και συνέχισαν να τη φορούν. Ίσως και από συνήθεια… Έτσι, σε πολλές φωτογραφίες του 1982-3 το ντύσιμο των μαθητών είναι «ανάμεικτο».
