Ήταν Κυριακή του Πάσχα 2015 όταν πόνοι με έπιασαν τη νύχτα στην κοιλιά και στη μέση. Είχα μια φυσιολογική εγκυμοσύνη χωρίς σοβαρά προβλήματα αλλά εκείνο το βράδυ οι πόνοι ήταν αφόρητοι.
Ήμουν εκτός Αθηνών στο χωριό μας για Πάσχα όποτε πήγα στο κοντινότερο μαιευτήριο, ήταν μίση ώρα απόσταση με αυτοκίνητο από το χωριό και εφημέρευε για να με δουν. Ήμουν μόλις 23 εβδομάδων και φοβήθηκα αρκετά.
Ο γιατρός που εφημέρευε ήρθε να με δει μετά από 8 σχεδόν ώρες το πρωί της 13.04.2015. Με καθησύχασε λέγοντας μου ότι μπορούσα να ταξιδέψω για Αθήνα και ότι ήταν απλός κολικός. 11 η ώρα φύγαμε από το νοσοκομείο. Στο δρόμο μας για Αθήνα ήταν το χωριό όπου αποφασίσαμε να σταματήσουμε γιατί πονούσα ακόμα και ένιωθα έντονα την ανάγκη να πάω τουαλέτα. Αυτό και έγινε! Μόλις μπήκα στην τουαλέτα ένιωσα κάτι περίεργο από κάτω.
Έβαλα το χέρι μου και έπιασα το κεφάλι του παιδιού. Πανικοβλήθηκα!
Φοβήθηκα να σηκωθώ για να μη φύγει το παιδί στο πάτωμα αλλά δε μπορούσα να δεχτώ και βοήθεια καθώς είχα κλειδωθεί στην τουαλέτα. Έτσι έκλεισα τα μάτια μου και περίμενα ώσπου μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το παιδί είχε πέσει στη τρύπα της λεκάνης… δε θυμάμαι πως το σήκωσα και το έβαλα πάνω μου και φώναξα βοήθεια.
Ο άντρας μου και οι κουμπάροι μας προσπαθούσαν να μπουν στο μπάνιο αλλά ήταν κλειδωμένα. Σηκώθηκα σε μια λίμνη αίματος και άνοιξα την πόρτα όπου και οι 3 έμειναν έκπληκτοι να με κοιτάνε μέσα στα αίματα με ένα μωρό στην αγκαλιά και τον ομφάλιο λώρο να κρέμεται.
Ο άντρας μου άρχισε να φωνάζει βοήθεια στους συγχωριανούς και πήρε το γυναικολόγο μου στην Αθήνα, ο κουμπάρος μου με ένα ψαλίδι στα χέρια να το καίει για να αποστειρωθεί σε περίπτωση που χρειαστεί να κόψουμε τον λώρο και η κουμπάρα μου μαζί μου στο μπάνιο να προσπαθεί να με ηρεμήσει! Και ξαφνικά μέσα στον πανικό ένιωσα κάτι περίεργο... ήταν η καρδιά της… χτυπούσε δυνατά, άρα ζούσε!!… και εκεί συνήλθα!
Ο γυναικολόγος τηλεφωνικά συνέστησε να μη κόψουμε το λώρο και να φύγουμε γρήγορα πίσω για το νοσοκομείο χωρίς να περιμένουμε καν ασθενοφόρο! Αυτό και έγινε!
Σκεπάσαμε το παιδί με μια πετσέτα από αυτές που σκουπίζαμε τα χέρια μας και εγώ σκεπάστηκα με ένα σεντόνι. Σηκώθηκα χωρίς καν να ζαλίζομαι και κατέβηκα τις σκάλες για να μπω στο αμάξι και φύγαμε για το νοσοκομείο. Στο δρόμο όταν δεν ένιωθα την καρδιά της πάνω μου να κτυπάει, χτυπούσα απαλά την πλάτη της και την ένιωθα πάλι. Την είχα πάνω στην κοιλιά μου δίπλα στη καρδιά μου και όση ώρα ήμασταν στο αμάξι ένα περίεργο φως είχε πάνω της και ας ήταν μαύρη στο χρώμα! Φτάσαμε σε 15 λεπτά στο νοσοκομείο και με ανέβασαν στο μαιευτήριο όπου έκοψαν το λώρο και τη διασωλήνωσαν για να μπορεί να αναπνέει.
Το περίεργο ήταν το πώς ανέπνεε όλη αυτή την ώρα αφού ο λώρος είχε γίνει ήδη μωβ και οι πνεύμονες της δεν ήταν ώριμοι για να αναπνέουν. Από εκεί την πήραν με ασθενοφόρο και την πήγαν στο κοντινότερο νοσοκομείο με τμήμα προώρων νεογνών το οποίο απείχε μια ώρα από εκεί. Μαζί της πήγε και ένας φίλος μας ο οποίος μας ενημέρωσε ότι η κατάσταση της υγείας της δεν ήταν καλή και ότι θα έπρεπε να γίνει αεροβάφτιση γιατί το παιδί δε θα άντεχε. Ήταν μόλις 550 γραμμάρια και πολύ μικρή σε ηλικία… 23 εβδομάδων και 2 ημερών.
Εγώ έπρεπε να μείνω στο νοσοκομείο γιατί είχα λοίμωξη και η κατάσταση ήταν επικίνδυνη και για μένα επίσης.
Το απόγευμα ο άντρας μου πήγε στο νοσοκομείο για την αεροβάφτιση γιατί τα πράγματα ήταν άσχημα, μας είχαν ειδοποιήσει ότι το παιδί είχε λίγη ώρα ... 13.04.2015 απόγευμα, παραμονή της Λαμπροτρίτης που γιορτάζει ο Άγιος Ραφαήλ, και στο νοσοκομείο είχε ένα εκκλησάκι του Αγίου Ραφαήλ όπου γινόταν λειτουργία (Εσπερινός της εορτής του Άγιου Ραφαήλ για την ακρίβεια).
Δε με άφησαν να πάω λόγω της κατάστασης μου αλλά προσευχόμουν με κλάμματα μιάς και η λειτουργία ακουγόταν από το δωμάτιο μου και οι δικοί μου που είχαν όλοι κάνει 3,5 ώρες ταξίδι για να έρθουν να μας δουν μετά από αυτό που έγινε, πήγαν να ανάψουν ένα κεράκι και να προσευχηθούν να γίνει ό,τι καλύτερο για αυτό το παιδί. Την ώρα που τελείωνε η λειτουργία ο άντρας μου με πήρε τηλέφωνο από το Τμήμα Νεογνών… δεν έκανε την αεροβάπτιση, γιατί ξαφνικά άλλαξαν όλα!!! Το παιδί ανέκτησε ξαφνικά τις δυνάμεις του και ανέβασε παλμούς και θερμοκρασία και κουνάει χέρια πόδια!!! Είναι δύσκολη κατάσταση, αλλά το παιδί ζει! Και ενώ είχα λοίμωξη στο πλακούντα και τον ομφάλιο λώρο το παιδί ως εκ θαύματος δεν έχει τίποτα!!! Η κάθε μέρα θα είναι δύσκολη και αμφίβολο αν θα ζει την επομένη … αλλά τα κρίσιμα 24ωρα πέρασαν … και η πρώτη εβδομάδα πέρασε, και ο πρώτος μήνας.… και συνολικά 6 μήνες μαζί τους… 6 μήνες στη ΜΕΝΝ, μήνες άγχους αναμονής χαράς που τελικά άξιζε όσο τίποτα άλλο! Η μικρή μας ηρωίδα άντεξε και ήταν δυνατή, και τη βοήθησε ο Θεός, η Παναγία και ο Άγιος Ραφαήλ με τις προσευχές όλων μας… ένα χειρουργείο στα ματάκια, ένα σημάδι από κάψιμο στο πόδι και ένα σημάδι από ράμμα στο πόδι που θυμίζει σταυρό …είναι σταυρός … αυτά μόνο για να θυμόμαστε πόσα πέρασε και πόσα άντεξε αυτό το παιδί!
Τώρα η Ραφαέλα μας είναι ενός έτους και παρά το ιστορικό της και τις προβλέψεις ότι θα είχε σοβαρά προβλήματα υγείας, είναι υγιέστατη!!!! Πιστεύουμε όλοι ακράδαντα ότι ο Άγιος Ραφαήλ έσωσε το παιδί και Τον ευχαριστούμε με όλη μας την καρδιά!
Χ. Ανθή.
Άγιος Δημήτριος.
Πηγη
