Κάθε φορά που θα συμβεί ένα φαινόμενο, φυσικό ή γεωλογικό, επικρατεί πανικός. Οι υπεύθυνοι συνιστούν ψυχραιμία, χωρίς βέβαια να υπάρχει αναμενόμενη ανταπόκριση.
Χωρίς ψυχραιμία όμως δεν μπορεί κανείς να σκεφτεί και να αντιδράσει λογικά, η ταραχή και ο πανικός τον κυριεύουν ολοκληρωτικά.
Μέσα από κάθε φαινόμενο αποδεικνύεται η αδυναμία του ανθρώπου να το αντιμετωπίσει αυτό καθαυτό. Με ψυχραιμία όμως, μπορεί να αντιδράσει σωστά, για να αποφύγει όσο το δυνατόν επικίνδυνες καταστάσεις.
Κάθε φαινόμενο του δίνει την ευκαιρία να νιώσει την ανθρώπινη αδυναμία του και μέσα από την αδυναμία να επικαλεστεί την δύναμη του Θεού. Γι’ αυτό φωνάζει «Θεέ μου» και όχι κάτι άλλο σε τέτοιες περιπτώσεις.
Από την στιγμή που θα νιώσει την αδυναμία του, τότε του δίδεται κι άλλη ευκαιρία, να δει με άλλο μάτι τον εαυτό του και να μετανοήσει πραγματικά. Όταν νιώθει ισχυρός, εμπιστεύεται μόνο τις δυνάμεις του, δεν σκέφτεται καθόλου να μπει στην διαδικασία να σκεφτεί την πιθανότητα ότι μπορεί να κάνει λάθος, δεν έχει ανάγκη να μετανιώσει, ζει την αλαζονεία του.
Όταν όμως συμβεί κάτι, το οποίο θα αποκαλύψει το πόσο ισχυρός είναι, δηλαδή τίποτα, τότε «ανοίγουν» τα μάτια του, βλέπει πλέον καθαρά. Τώρα πλέον μπορεί να δει τα λάθη του και τα αμαρτήματά του, κατανοεί τις ατέλειές του. Αφού λοιπόν, τώρα «βλέπει», νιώθει και την ανάγκη να επανορθώσει. Η μετάνοια είναι πλέον μονόδρομος στην ζωή του.
Ζούμε καθημερινά φαινόμενα, φυσικές καταστροφές. Πλημμύρες, καταιγίδες ισχυρές, σεισμοί. Τραγικό των γεγονότων αυτών είναι όταν μετρούμε και τον θάνατο ανθρωπίνων ζωών.
«Μας ταρακουνάει», λέμε όλοι σαν έκφραση, στον σεισμό. Δεν εννοούμε όμως ότι είναι ένας Θεός τιμωρός και πιάνει την γη και την κουνάει. Είναι φυσικό το φαινόμενο και όχι Θεϊκό. Όλα γίνονται μέσα στην πρόνοιά Του. Αλλά μέσα από το φαινόμενο μας δίνεται η ευκαιρία να το χρησιμοποιήσουμε προς δικό μας όφελος και όχι μόνο από την καταστροφική του πλευρά.
Ψυχραιμία λοιπόν! Ο Θεός στέκει πάντα κοντά μας.
