Ήταν 21 Αυγούστου του 1903 με το παλαιό εορτολόγιο που ακολουθεί το Άγιον Όρος. Οι καμπάνες στο μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος, το επονομαζόμενο και ρωσικό, χτυπούσαν χαρμόσυνα για να καλέσουν μοναχούς και πιστούς.
Ήταν τότε παραμονές των «εννιάμερων» της Παναγίας και σύμφωνα με τη συνήθεια που επικρατούσε στο μοναστήρι, έδιναν στους φτωχούς μοναχούς που έμεναν στα εξαρτηματικά κελιά, τους ονομαζόμενους «κελιώτες», λίγη βοήθεια. Μία ελεημοσύνη.
Στριμώχνονταν οι κακόμοιροι, ταλαιπωρημένοι μα ευτυχισμένοι απ΄τη χαρά του Θεού, στη σειρά. Για να πάρουν την ελεημοσύνη απ΄τους άλλους μοναχούς του μοναστηριού. Θα ήταν όμως η τελευταία φορά αυτής της θεάρεστης πράξης. Τα οικονομικά της Μονής δεν επέτρεπαν να συνεχισθεί για άλλη χρονιά αυτό το έργο της ελεημοσύνης.
Ένας απ΄τους μοναχούς κρατούσε μιά φωτογραφική μηχανή της εποχής. Από εκείνες με την πλάκα, αντί για φίλμ. Σκέφτηκε να απαθανατίσει για τελευταία, έστω φορά, το γεγονός της σύναξης των μοναχών και την πράξη της ελεημοσύνης.
Τότε, αυτός ο μοναχός, ο Γαβριήλ, είδε κάτι θαυμαστό! Ανάμεσα στους μοναχούς προχωρούσε μιά μαυροφορεμένη γυναίκα. Δεν δίστασε. Άρχισε να φωτογραφίζει τα στιγμιότυπα. Και τότε, αυτό που μόνο ο ίδιος έβλεπε, αποτυπώθηκε στο χαρτί της εποχής.
Ήταν η Παναγία, η Κυρία και Αρχόντισσα του Όρους, που λυπημένη γι αυτά που συνέβαιναν εμφανίσθηκε για να τους δείξει ότι δεν πρέπει να σταματήσουν το καλό έργο της ελεημοσύνης στους πτωχούς μοναχούς. Γι αυτό και επέτρεψε να Την φωτογραφίσουν!!!
Κι όταν ο φωτογράφος Γαβριήλ τους έδειξε τη φωτογραφία, δεν χρειάσθηκε πολύ σκέψη για να καταλάβουν. Και συνέχισαν το έργο της ελεημοσύνης προς δόξαν Θεού και της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Η φωτογραφία ήταν κρυμμένη για πολλά χρόνια στο αρχείο της Μονής του Αγίου Παντελεήμονος και μόλις το 1997 είδε το φώς της δημοσιότητας.
Τη βλέπουν οι προσκυνητές, ως επιβεβαίωση του μεγάλου θαύματος, στο χώρο του μοναστηριού. Την είδε και θαύμασε και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος μαζί με την συνοδεία του σε μιά από τις επισκέψεις στο Άγιον Όρος.
