Η συνήθεια του πετάγματος του χαρταετού δεν είναι σε καμία περίπτωση πρόσφατη. Αν και υπάρχει η άποψη ότι για πρώην φορά έγινε στην αρχαία Ελλάδα, το πιθανότερο είναι πως ξεκίνησε στην κίνα και μάλιστα πριν από 3.000 χρόνια περίπου.
Αρχικά το υλικό της κατασκευής δεν ήταν το χαρτί αλλά το μπαμπού και το μετάξι. Οι λαοί της Ανατολής χρησιμοποιούσαν το πέταγμα του χαρταετού για τελετουργικούς και θρησκευτικούς λόγους, τις περισσότερες φορές για να ξορκίσουν το κακό. Κι αυτό γιατί πίστευαν πως όσο ψηλότερα φτάσει ο χαρταετός, τόσο πιο τυχερή θα είναι η χρονιά τους.
Εκτός από την Κίνα, το πέταγμα του χαρταετού φαίνεται να ήταν δημοφιλές εδώ και χιλιάδες χρόνια στην Ινδία, στην Ιαπωνία και στην Ταϊλάνδη. Στην Βόρεια Ινδία μάλιστα, στα πλαίσια της ινδουιστικής παράδοσης, το πέταγμα του χαρταετού συνδέεται με την πανηγυρική υποδοχή της άνοιξης.
Το πέταγμα λοιπόν, συμβολίζει την ανθρώπινη ψυχή που έρχεται ποπ κοντά στον θεό. Κάποιοι έδεναν στους χαρταετούς τις συμφορές τους γραμμένες σε χαρτί με σκοπό να της διώξουν μακριά, ενώ άλλοι έγραφαν τις επιθυμίες τους με την ελπίδα να εισακουστούν.
Γύρω στο 1.400 μ.Χ., οι Ευρωπαίοι εξερευνητές έφεραν το έθιμο και στην Γηραιά Ήπειρο. Οι πρώτες αναφορές έγιναν στην Γερμανία το 1450 και στην Ισπανία το 1606.
Η πρώτη επαφή με την Ελλάδα έγινε στα αρχαία χρόνια, με απόδειξη ένα αγγείο που αναπαριστά μια κόρη η οποία κρατά στα χέρια της μια μικρή λευκή σαΐτα με το νήμα της, έτοιμη να την πετάξει. Στα πιο πρόσφατα χρόνια, η συνήθεια έφτασε στα λιμάνια της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης, όπου το ελληνικό στοιχείο ήταν έντονο. Από εκεί έφτασε και στην ηπειρωτική Ελλάδα.
Ακόμα και σήμερα, συμβολίζει την ανάταση της ψυχής, την υποδοχή της άνοιξης, με πολλά χρώματα και χαρούμενη διάθεση.
