Είναι αρχαιολογικώς αναμφισβήτητο ότι ο Σταυρός, πολύ πριν γίνει το σύμβολο του Χριστιανισμού, ήταν σύμβολο διάφορων άλλων θρησκειών. Ο Χριστιανισμός παρέλαβε τον Σταυρό από άλλες θρησκείες.Όπως μαρτυρείται από πλήθος μνημείων της Περσίας, της Χαλδαίας, των Ινδιών, της Φοινίκης, της Ελλάδας, της Ρώμης, της Καρχηδόνας, της Βρετανίας και της Σκανδιναβίας, ο Σταυρός είναι αρχαιότατο σύμβολο, που ανευρίσκεται σε ναούς, τάφους, αγγεία, όπλα και νομίσματα.Οι συγγραφείς του 4ου μ.Χ. αιώνα, όπως ο Σωζόμενος, ο Σωκράτης ο Σχολαστικός και ο Ρουφίνος, αναφέρουν ότι κατά την κατεδάφιση ναών του Σέραπι στην Αλεξάνδρεια, κατά τη βασιλεία του Αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης Θεοδοσίου, βρέθηκαν πολλές πλάκες που έφεραν το σύμβολο του Σταυρού και συμβόλιζαν για τους πιστούς του Σέραπι τη μέλλουσα ζωή.Ο Σωκράτης ο Σχολαστικός έγραφε ότι κατά την εποχή εκείνη, ο Σταυρός λατρευόταν από τους Χριστιανούς και τους ειδωλολάτρες. Για τους μεν πρώτους, αποτελούσε ανάμνηση των Παθών του Χριστού, ενώ για τους δεύτερους είχε βαθύτερη σημασία.Η μέλλουσα ζωή συμβολιζόταν διά του Σταυρού για τους πιστούς του Σέραπι. Ο Σταυρός, με αυτή περίπου την έννοια, ήταν σύμβολο του Διονύσου. Για τους αρχαίους Έλληνες, ο Σταυρός σήμαινε ζωή υγιή και ακμαία και αυτή τη σημασία είχε και για άλλους αρχαίους λαούς. Ο ινδικός σταυρός, κατά τον Μαξ Μύλλερ, ήταν σημάδι καλού οιωνού.Από αυτά εξάγεται το συμπέρασμα ότι ο Σταυρός είναι παγκόσμιο σύμβολο και χρησιμοποιήθηκε, ίσως, από τον Χριστιανισμό για προπαγανδιστικούς λόγους, συμβολίζοντας τον Σταυρικό Θάνατο και την Ανάσταση του Ιδρυτή της Χριστιανικής Θρησκείας.Αλλά, ο Σταυρός είχε την ίδια σημασία και στους Αιγύπτιους και στους Έλληνες. Ο Σεραπικός και ο Βακχικός Σταυρός αναπαριστούσαν αντιστοίχως τα πάθη και την ανάσταση του Σέραπι και του Βάκχου.Το νέο σχήμα του Σταυρού, απαλλαγμένο από την αρχαία του μορφή, διαμορφώθηκε περίπου στα τέλη του 4ου αιώνα μ.Χ.Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΑΘΗΝΑΙ”, στις 06/03/1908…
