Από τα βάθη της αρχαιότητας, οι άνθρωποι είχαν παρατηρήσει ένα μυστηριώδες πρόσωπο, που σχηματιζόταν αχνά στην επιφάνεια του φεγγαριού, ειδικά όταν η πανσέληνος κοσμούσε επιβλητικά τον ουράνιο θόλο.

Από τον αρχαίο Έλληνα ιστορικό Πλούταρχο, που έγραψε ολόκληρο βιβλίο για το πρόσωπο που φαίνεται στον κύκλο της Σελήνης, ως τη γριά χωρική των βουνών της Μακεδονίας, που πίστευε ότι η ωχρή και πλαδαρή εκείνη μορφή ήταν ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, που πρόδωσε τον Χριστό, τιμωρημένος να μένει κρεμασμένος εκεί πάνω, στο μαύρο της νύχτας άπειρο, μέχρι συντέλειας του Κόσμου, αναρίθμητοι επιστήμονες και μη, προσπάθησαν να δώσουν μιαν εξήγηση της ανθρώπινης μορφής, που κηλίδωνε τον ασημένιο μας δορυφόρο.

Μύθοι, θρύλοι, δοξασίες, αλλά και επιστημονικές προσεγγίσεις από διαφορετικούς λαούς και από διαφορετικές χρονικές περιόδους, τόλμησαν να σκιαγραφήσουν με τον δικό τους τρόπο το περίφημο πρόσωπο του φεγγαριού.

Στην Αχαΐα, λέγανε μια φορά πως κάποτε μάλωσε ο Ήλιος και το Φεγγάρι για το ποιος είναι πιο όμορφος. Τα λόγια πλήθυναν, το ίδιο κι ο θυμός. Εξοργίστηκε, λοιπόν, ο Ήλιος, άρπαξε μια χούφτα λάσπη και την πέταξε στο πρόσωπο του Φεγγαριού. Έτσι, έμεινε εκεί από τότε, να του μουτζουρώνει τη λαμπερή θωριά.

Άλλος θρύλος έλεγε πως τον πολύ παλιό καιρό, ο ουρανός ήταν τόσο κοντά στη Γη, ώστε ο Θεός την άγγιζε με το χέρι του. Τον έβλεπαν όλοι, ακόμα και τα ζώα τα ταπεινά. Μάλιστα, τα βόδια Του έγλυφαν το χέρι με τη γλώσσα τους. Όμως, όσο καλά ήταν τα ζώα με τον Θεό, τόσο κακοί ήταν οι άνθρωποι. Μια φορά, που εκείνοι θύμωσαν μαζί Του, επειδή δεν τους έκανε όλα τα χατίρια, Του πέταξαν κάρβουνα αναμμένα στο πρόσωπο. Τα κάρβουνα, όμως, έπεσαν τελικά πάνω στο Φεγγάρι και του άφησαν εκείνα τα βαθιά σημάδια.

Για τούτο, θύμωσαν ο ουρανός και η θάλασσα με τους ανθρώπους και γύρεψαν να απομακρυνθούν από κοντά τους όσο πιο πολύ γινόταν. Ο ουρανός πήρε μεγάλο ύψος και η θάλασσα πήρε μεγάλο βάθος. Το Φεγγάρι, επειδή ντρεπότανε που είχε σημαδευτεί για τα καλά το εύμορφο και καλοσχηματισμένο πρόσωπό του, έβγαινε πάντα νύχτα. Ο Θεός, όμως, για να το ανταμείψει, του έδωσε φως να λάμπει, όπου κι αν βγαίνει και όπου κι αν περπατεί.

Σε άλλα μέρη της Ελλάδας θεωρούσαν πως οι σκιές εκείνες στο Φεγγάρι ήταν το Δέντρο της Γης, το οποίο ο κακός Κάιν προσπαθούσε να κόψει με ένα τσεκούρι όλη τη χρονιά κι έτσι, με την καταστροφή του δέντρου εκείνου, να συγκαταστραφεί κι η Γη.

Αλλά, όταν κόντευε να τελειώσει το μοχθηρό του έργο και δεν του έμενε παρά μια τσεκουριά μονάχα για να κόψει εντελώς, καθόταν μια στιγμή να αναπαυθεί, να πάρει μιαν ανάσα κι έφτυνε τα χέρια του, όπως έκαναν πάντοτε οι υλοτόμοι των δασών. Τότε, όμως, έξαφνα το δέντρο ξαναγινόταν γιγαντιαίο κι ο Κάιν έπρεπε να ξεκινήσει πάλι απ’ την αρχή.

Παράδοξη, μα και εκπληκτική είναι η ομοιότητα του παραπάνω ελληνικού μύθου με έναν κινεζικό. Σύμφωνα με τον κινεζικό μύθο, λοιπόν, κάποτε υπήρχε ένας άνθρωπος όσιος κι ερημίτης, που, όμως, υπέπεσε σε αμάρτημα βαρύ κι ασυγχώρητο. Για την ατέρμονη τιμωρία του, έπρεπε να πάει στο Φεγγάρι κι εκεί να σχίζει ολημερίς με το τσεκούρι του ένα τεράστιο δέντρο, του οποίου, όμως, τα κοψίματα ξανάκλειναν αμέσως.

Έως και ο Δάντης, ο ξακουστός Ιταλός ποιητής, ανέφερε μια παρόμοια παράδοση. Δηλαδή, ο άνθρωπος επάνω στη Σελήνη ήταν ο Κάιν, ο οποίος τιμωρήθηκε με αυτόν τον τρόπο, επειδή έκανε ψεύτικη θυσία στον Θεό, προσφέροντάς του αγκάθια, το ευτελέστερο των φυτών, αντί να του προσφέρει κάποιον πολύτιμο καρπό, σιτάρι ή άλλο σπαρτό από την τίμια απόδοση της γης. Γι’ αυτό και η κατάρα του Θεού, τον ξαπόστειλε πέρα μακριά,να σέρνεται μέσα στα αγκάθια.

Οι Γερμανοί φρονούσαν ότι ο άνθρωπος, που διακρίνεται επάνω στο Φεγγάρι, κάποτε είχε κλέψει τα ξύλα ενός ναού κι έτσι, στάλθηκε σε εκείνη την εξορία, για να συνετιστεί. Μάλιστα, τον έβλεπαν ολοκάθαρα με το ασήκωτο φόρτωμα των ξύλων στη γερτή του ράχη.

Κατά τον σπουδαίο Έλληνα λαογράφο, Νικόλαο Πολίτη, στη Σελήνη τοποθετούνταν οι ψυχές των αμαρτωλών, για να κολάζονται για πάντα, μακριά από τους ενάρετους και τους ευσεβείς.

Οι Ρουμάνοι της Τρανσυλβανίας πίστευαν ότι οι ψυχές των αβάπτιστων παιδιών μετέβαιναν στο απόμακρο Φεγγάρι και από αυτό το φαινόμενο προέρχονταν όλες οι εκλείψεις της.

Σύμφωνα με γερμανικούς μύθους, ο Ήλιος και η Σελήνη ήταν τόποι βασανιστηρίων και μαρτυρίων για όσους είχαν διαπράξει βαρύτατες αμαρτίες. Ο Ήλιος, εξαιτίας της τεράστιας θερμότητας και η Σελήνη, εξαιτίας του απίστευτου ψύχους.

Πάντως, για τους Ερυθρόδερμους ιθαγενείς της Λουιζιάνα, στο Φεγγάρι κατοικοεδρεύει το πονηρό πνεύμα, ενώ για τους Έλληνες, ο πειρασμός.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΜΠΟΥΚΕΤΟ», στις 16/05/1926…