Το φθινόπωρο του 1937, έντονα τηλεκινητικά φαινόμενα ήρθαν στο φως στο Καλαμάκι Αττικής, στην οικία του εμπόρου της οδού Σταδίου, κυρίου Δρακοπούλου.

Τα φαινόμενα αυτά εκδηλώθηκαν στις αρχές Οκτωβρίου και παρουσίαζαν καταπληκτικές ομοιότητες με τα όσα περίεργα είχαν συμβεί δύο χρόνια νωρίτερα, στην οικία του Στρατηγού Διαμαντοπούλου, καθώς και τα δύο αυτά περιστατικά συνδέονταν άμεσα με τις νεαρές υπηρέτριες των εν λόγω κατοικιών.

Όταν, λοιπόν, ξεκίνησαν όλα αυτά τα ανεξήγητα στην οικία του εμπόρου στο Καλαμάκι, παρατηρήθηκε αρχικά ότι διάφορα ενδύματα, είδη ρουχισμού και επιπλώσεως φθείρονταν ποικιλοτρόπως, χωρίς καμία προφανή αιτία. Αρχικά, τα μέλη της οικογένειας υποπτεύθηκαν ότι οι ζημιές προκαλούνταν από απροσεξία της μικρής υπηρέτριας ή άλλου προσώπου της οικίας.

Μόλις, όμως, διαπιστώθηκε ότι, ενώ λαμβάνονταν διάφορα προφυλακτικά μέτρα, οι καταστροφές πολλαπλασιάζονταν, οι οικείοι αναστατώθηκαν και εξέφρασαν τις ανησυχίες και τους φόβους τους σε φιλικά τους άτομα.

Οι ζημιές κυρίως συνέβαιναν σε υφάσματα, τα οποία παρουσιάζονταν ψαλιδισμένα. Το παράξενο ήταν ότι κάποια απ’ αυτά φυλάσσονταν κλειδαμπαρωμένα σε σεντούκια και οι κλειδαριές τους δεν είχαν παραβιαστεί. Οι οπές, που σχηματίζονταν στα υφάσματα και στα ενδύματα, είχαν σχήμα κανονικότατο, ωσάν να τις δημιουργούσε κάποιος ενσυνείδητα και αυτό, φυσικά, αποδείκνυε εσκεμμένη ενέργεια.

Η οικογένεια Δρακοπούλου, απηυδισμένη από τις συνεχείς καταστροφές και από τον μυστηριώδη τρόπο που συνέβαιναν, έσπευσε να ειδοποιήσει την Αστυνομία Καλαμακίου, ενώ ταυτόχρονα απευθύνθηκε και στην Εταιρία Ψυχικών Ερευνών, για να επιλύσει το μυστήριο των δολιοφθορών, όπως τις θεωρούσε.

Ο Πρόεδρος της Εταιρίας, Άγγελος Τανάγρας, επισκέφτηκε το σπίτι του εμπόρου και έδωσε την πολυπόθητη λύση. Αποφάνθηκε ότι δεν επρόκειτο μόνο περί συνήθων τηλεκινητικών φαινομένων, τα οποία προξενούσε ασυνειδήτως η 16χρονη οικιακή βοηθός, Άννα Απέργη, η οποία και εργαζόταν τους τελευταίους μήνες στην οικία Δρακοπούλου.

Κατά σύστασιν του Άγγελου Τανάγρα, η μικρή υπηρέτρια απομακρύνθηκε από το σπίτι και θεωρείτο βέβαιο ότι οι ζημιές θα σταματούσαν και η ηρεμία θα αποκαθίστατο.

Ο Πρόεδρος της Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών διατεινόταν ότι μερικά άτομα, τα οποία υπό την επίδρασιν της ήβης ή ψυχικών κλονισμών ή απλώς, μιας αναστάτωσης του οργανισμού τους, γίνονταν ραδιενεργά σώματα και πάθαιναν δυναμόλυση.

Έτσι, αντί αυτή η ραδιενέργεια του οργανισμού τους να ξεσπάσει σε νόσο, ψυχασθένεια ή υστερική κρίση, έβρισκε διέξοδο με τη δυναμόλυση, η οποία και ήταν η αιτία των λεγόμενων «στοιχειωμένων σπιτιών», που παρατηρούνταν μετά από ισχυρό ψυχικό σοκ, θανάτους προσφιλών προσώπων κλπ.

Επομένως, το κλονισμένο και ευπαθές άτομο ήταν ικανό να προκαλέσει πλέον τηλεκινητικά φαινόμενα, ακόμη και εν αγνοία του. Σημαντικό ρόλο έπαιζαν, βεβαίως, και τα ανομολόγητα, μύχια συναισθήματα, που φώλιαζαν στην ψυχή του δυναμόλυτου ατόμου απέναντι στους ανθρώπους που τον περιστοίχιζαν.

Για παράδειγμα, στην οικία της οικογένειας Δρακοπούλου, η οικοδέσποινα, που ήταν πιο αυστηρή και έθετε τους κανόνες στη νεαρή υπηρέτρια, ήταν εκείνη, που τελικά υπέστη τις περισσότερες καταστροφές στα προσωπικά της αντικείμενα, καθώς και πράγματα που ανήκαν στο παιδί της. Ήταν έκδηλο ότι η 16χρονη κοπέλα είχε στοχοποιήσει την κυρία του σπιτιού. Αντιθέτως, ποτέ δεν είχε πειραχτεί οτιδήποτε σχετιζόταν με τον οικοδεσπότη του σπιτιού, που ήταν συνήθως απών ή γενικά, δεν ανακατευόταν με τα θέματα, που είχαν να κάνουν με την οικιακή βοηθό τους.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ», στις 13/10/1937…