Το 1937, μια είδηση γαλλικής εφημερίδας ανέγραφε ότι πωλήθηκε στην Τουλούζη, σε έναν βαθύπλουτο Αμερικανό και αντί κολοσσιαίου ποσού, ένα μικρό κόσμημα, που ανήκε στην περίφημη Madame de Pompadour.
Η ξακουστή αυτή γυναίκα ήταν η επίσημη ερωμένη του Βασιλιά της Γαλλίας, Λουδοβίκου ΙΕ’, η οποία ασκούσε μεγάλη επιρροή στα τεκταινόμενα της Αυλής και αποδείχτηκε με το έργο της σημαντική προστάτιδα των Τεχνών και των Γραμμάτων.
Το μικρό αυτό κόσμημα έκρυβε μια μεγάλη ιστορία, αρκετά περίεργη και η αξία του δεν έγκειτο στην καλλιτεχνία του και στα πολύτιμα υλικά του, αλλά στη θρυλούμενη ιδιότητά του να φέρνει ευτυχία στους εκάστοτε κατόχους του.
Το κόσμημα αυτό, λοιπόν, ήταν ένα κοινό μενταγιόν από αλάβαστρο, που το ομόρφαινε η αναπαράσταση μιας σκηνής των θεών των αρχαίων Ελλήνων. Είχε κατασκευαστεί τον 17ο αιώνα, από άγνωστο τεχνίτη.
Η ιστορία του, όμως, ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα και οι προληπτικοί πίστευαν ότι έφερνε ευτυχία, εν αντιθέσει με την πρώτη κάτοχό του, τη Madame de Pompadour, στην οποία έφερε μονάχα δυστυχία.
Από τη στιγμή που κατασκευάστηκε, δωρήθηκε στη Madame de Pompadour από έναν αποτυχημένο θαυμαστή της. Η δυστυχία, που συνόδευε το μενταγιόν και τύλιξε σαν σκοτεινό πέπλο την καλλονή ερωμένη του Γάλλου Βασιλιά, φαινόταν πως εκπορευόταν από την κατάρα του άτυχου εκείνου ερωτευμένου άντρα προς το σκληρό είδωλό του.
Πάντως, από την εποχή εκείνη κι έπειτα, μια φοβερή ερωτική ατυχία έμοιαζε να κυνηγάει ανηλεώς τη Μαρκησία. Όποτε το φορούσε, κάτι κακό πάντοτε θα της συνέβαινε, προ παντός στην αισθηματική ζωή της. Φοβερά προληπτική η ωραία ερωμένη του Λουδοβίκου ΙΕ’, πίστευε ακραδάντως στην υπερφυσική δύναμη του κοσμήματός της και δεν ήξερε τι να το κάνει. Εάν το αποχωριζόταν, θεωρούσε ότι θα την έβρισκε μεγαλύτερο κακό κι έτσι, ένιωθε αναγκασμένη να το φοράει διαρκώς.
Παρ’ όλα αυτά, έχει διασωθεί μια ανέκδοτη ιστορία, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, σύμφωνα με την οποία, τη μεγάλη της ερωτική επιτυχία, δηλαδή της κατάκτησης της καρδιάς του Βασιλιά, η Madame de Pompadour τη χρωστούσε στην ανεξήγητη δύναμη του συγκεκριμένου μενταγιόν.
Όπως είχε διηγηθεί η ίδια στα απομνημονεύματά της, που είχαν εκδοθεί το 1758, τη στιγμή που πρωτοαντίκρισε τον λατρεμένο της Λουδοβίκο, το 1745, έσφιγγε δυνατά στα χέρια της το πανίσχυρο κόσμημα από έκδηλη αμηχανία. Και πραγματικά, στη συνάντηση εκείνη και στον έρωτα που ενέπνευσε στον Βασιλιά, όφειλε τη μετέπειτα παντοδυναμία της στα δρώμενα της Γαλλίας.
Μετά τον θάνατο της Μαρκησίας, το παράξενο κόσμημα περιήλθε στην κατοχή ενός εμπόρου, ο οποίος το χάρισε στον 20χρονο γιο του Βουργιόν Ανέ, που ήταν ανώτερος υπάλληλος του Υπουργείου Οικονομικών της Γαλλίας. Από τη στιγμή εκείνη, η κακοδαιμονία του μενταγιόν της Μαρκησίας μεταβλήθηκε σε φορέα μεγάλης ευφορίας και καλοτυχίας.
Μόλις παρέλαβε το κόσμημα ο νεαρός Ανέ, γνώρισε ημέρες πραγματικής ευδαιμονίας και δόξας. Μια οικονομική έκθεση, την οποία είχε υποβάλει στο Υπουργείο και η οποία έως τότε είχε παραπεμφθεί στο αρχείο, έπεσε τυχαία στα χέρια του Ναπολέοντα του Γ’, που ήταν ο πρώτος Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, κατοπινός Αυτοκράτορας και ανιψιός του Βοναπάρτη. Η έκθεση αυτή εντυπωσίασε τόσο τον Αυτοκράτορα, ώστε ζήτησε να γνωρίσει τον συντάκτη της, τον Ανέ, ο οποίος κατέλαβε αμέσως ανώτατη θέση στο Υπουργείο. Επίσης, ο Ανέ κατάφερε να είναι ο μόνος επιζών σε μια μαζική απόπειρα δολοφονίας από επίδοξους τρομοκράτες.
Επόμενος κάτοχος του κοσμήματος ήταν κάποιος Ζακ Βινέ, άνθρωπος ιδιαιτέρως προληπτικός. Γνωρίζοντας την αγαθή επίδραση του μενταγιόν, δεν το αποχωριζόταν ούτε στιγμή.
Σε ηλικία 90 ετών, επιχείρησε μια εκδρομή στη βόρεια Γαλλία. Κατά τη διάρκεια ενός θαλάσσιου ταξιδιού, το πλοίο καταποντίστηκε λόγω θαλασσοταραχής. Όλοι οι επιβάτες πνίγηκαν, εκτός από τον υπέργηρο Βινέ. Μάλιστα, όταν τελικά πέθανε από φυσικά αίτια, δεν έφερε επάνω του το παράξενο και πανίσχυρο αυτό κόσμημα.
Διάδοχος αυτού ήταν ένας γιατρός, ονόματι Σαρλ Βιρέιγ, ο οποίος έζησε όλη του τη ζωή ευτυχισμένος, υπερηφανευόμενος πάντοτε για τις ατελείωτες, ερωτικές του κατακτήσεις.
Προφανώς, ο νέος ιδιοκτήτης του κοσμήματος της περίφημης Madame de Pompadour, ο μυστηριώδης βαθύπλουτος Αμερικανός, σίγουρα θα ονειρευόταν δόξα, επιτυχία και ευτυχία. Έμελλε να αποδειχτεί…
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ», στις 04/10/1937…
