Το βιβλίο «Το Παιδί και οι Αδελφοί» (The Boy and the Brothers) που εκδόθηκε το 1959, γνώριζε μία άνευ προηγουμένου κυκλοφορία στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Αγγλία.

Συγγραφέας του βιβλίου ήταν η Ιρλανδή Maud MacCarthy, η οποία υπέγραφε με το ινδικό ψευδώνυμο Swami Omananda Puri. Τα περιστατικά που περιγράφονταν στο βιβλίο της MacCarthy δεν ήταν καθόλου φανταστικά γεγονότα, αλλά περιστατικά βεβαιωμένα από τις μαρτυρίες μεγάλου κύρους επιστημόνων της εποχής της.

Άλλωστε και η συγγραφέας δεν περιέβαλλε με κανένα μυστήριο τα όσα έγραφε. Από την αρχή καθόριζε τους μυστικιστικούς θεοσοφικού χαρακτήρα προσανατολισμούς της. Σύζυγος μουσικού και βιολονίστρια με καλή φήμη η ίδια, άρχισε να σκέφτεται τη πειραματική μελέτη των αποτελεσμάτων της μουσικής επί των αμόρφωτων ανθρώπων. Μεταξύ των ανθρώπων αυτών, το 1929, η MacCarthy και ο σύζυγός της, συνάντησαν και έναν σχεδόν παράφρονα, εντελώς αγράμματο, που εν τούτοις τον υποδέχθηκαν αδελφικά στο σπίτι τους.

Έπειτα από λίγο καιρό, ο νέος αυτός, το «παιδί», όπως αποκαλείται στο βιβλίο, άρχισε να εκδηλώνει τα πρώτα δείγματα της μυστηριώδους προσωπικότητάς του. Σε κατάσταση υπνώσεως, όπως ένα κανονικό διάμεσο, το παιδί αυτό άρχιζε να ενσαρκώνει έναν ανατολίτη άρχοντα και εκφραζόταν σε άριστα αγγλικά, ακαδημαϊκού επιπέδου. Όταν ξυπνούσε, δε θυμόταν τίποτα και άρχιζε να μιλάει και πάλι με το λαϊκό του ιδίωμα.

Έπειτα απ’ αυτό, ακολούθησαν και άλλα φαινόμενα, μεγαλύτερης σπουδαιότητας, που στο τέλος κατέληξαν να επηρρεάσουν τη ζωή πολλών προσώπων. Διά μέσου του «παιδιού», άρχισαν να εκδηλώνονται προσωπικότητες, που ανήκαν στην ανώτερη πνευματική ιεραρχία.

Στο βιβλίο αναφέρονται πολλές παρεμβάσεις και διδαχές μυστηριωδών «αδελφών», που σύμφωνα με διάφορους διδασκάλους της Ανατολικής Φιλοσοφίας εντάσσονταν στην καθαρότερη γραμμή των Βεδών και των Ουπανισάδων, των ιερών κειμένων της ινδικής παράδοσης. Δεν έλειψαν ακόμη και επεισόδια που άπτονταν της παραψυχολογίας: ανάγνωση σκέψης, πρόγνωση του μέλλοντος, μη ομαλές θεραπείες, νοερές υποβολές.

Επανειλλημένως μέχρι το 1933, οι «αδελφοί» ειδοποιούσαν ότι θα επερχόταν μία μεγάλη καταστροφή και επέμεναν ότι το «παιδί» και η θετή οικογένειά του θα έπρεπε να εγκαταλείψουν την Ευρώπη και να μεταβούν στην Ινδία. Και πράγματι μετέβησαν στην Ινδία.

Εκεί, η MacCarthy έγινε αποδεκτή από την πλέον ορθόδοξη ινδική κοινωνία και μάλιστα, έγινε και μέλος της θρησκευτικοασκητικής κατηγορίας των Σαννυάσιν, πράγμα που δεν είχε γίνει για καμμία γυναίκα επί δύο χιλιάδες χρόνια. Όλα αυτά διήρκησαν μέχρι το 1956, όταν το «παιδί» πέθανε νοσηλευόμενο από σηψαιμική αρθρίτιδα και περιτονότιδα σε ηλικία 54 ετών. Η MacCarthy, σε προχωρημένη ηλικία, επέστρεψε στην Αγγλία και έγραψε το βιβλίο.

Σύμφωνα με τη γνώμη της συγγραφέως, όλη αυτή η ιστορία είχε μία και μόνη εξήγηση. Οι «αδελφοί» πράγματι υπήρχαν ως χωριστή κοινότητα. Αποτελούνταν από υπέρτερους πνευματικούς τύπους και έμοιαζαν με ορισμένους μεγάλους μυστικιστές και αγίους του παρελθόντος.

Μη μπορώντας να αποκαλυφθούν απ’ ευθείας σε πρόσωπα που δεν ήταν ειδικά προετοιμασμένα για να τους δεχτούν, επέλεξαν το «παιδί» και το μεταχειρίστηκαν ως το μέσο, για να εκφραστούν. Γι’ αυτό ακριβώς ο εκλεκτός αυτός απαιτείται να έχει ορισμένα ψυχικά χαρίσματα, ανεξάρτητα από την κοινωνική θέση του και μόρφωση. Η κοσμοθεωρία των «αδελφών» ήταν κλασική και πατροπαράδοτη για την Ανατολή και όλος ο κόσμος ήταν δυνατόν να εξηγηθεί, μόνο με την αποδοχή αυτού του υπερπνευματικού και απόκρυφου τρόπου.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», στις 10/01/1961…