Οι ιστορικοί ονόμασαν Δίκαιο τον Λουδοβίκο ΙΓ’, Βασιλιά της Γαλλίας, αν και θα ήταν ορθότερο να τον αποκαλέσουν Αγνό, καθώς πέθανε 41 ετών, εντελώς παρθενικός, χωρίς να βιώσει ποτέ του τον έρωτα.

Όσο ο πατέρας του, ο Ερρίκος Δ’, φημιζόταν για τη δύναμη του χαρακτήρα του και για την υπέρμετρη συμπάθεια που έτρεφε στο ωραίο φύλο, τόσο ο γιος του βγήκε δειλός, άβουλος κι αναποφάσιστος. Ήταν τραυλός, φιλάσθενος, δύσπιστος και μελαγχολικός. Το σοβαρότερο χαρακτηριστικό του, όμως, ήταν η επιμονή του να μην επιθυμεί τη θηλυκή συντροφιά. Πλείστοι διαπρεπείς Γάλλοι ιστορικοί υποστήριζαν ομοφώνως πως ο Λουδοβίκος ΙΓ’ εμφάνισε τέτοια αφύσικη συμπεριφορά, εξαιτίας του ότι δεν είχε γνωρίσει ποτέ του τη γυναικεία αγάπη.

Εν τοιαύτη περιπτώσει, μυστήριο θεωρείται το γεγονός ότι απέκτησε γιο, τον Λουδοβίκο ΙΔ’. Πάντως, όταν η σύζυγός του, η Άννα η Αυστριακή έφερε στον κόσμο ετούτο το παιδί, ο Λουδοβίκος ΙΓ’ άκουσε τα νέα με απόλυτη ψυχρότητα. Το μόνο βέβαιο ήταν το αγόρι δεν είχε πατέρα τον νόμιμο σύζυγο της μητέρας του και Βασιλιά της Γαλλίας.

Καλύτερα να πάρουμε τα πράγματα με τη χρονολογική τους σειρά και να ρίξουμε μια γενική ματιά στη μυστηριώδη και τραγική ζωή του Λουδοβίκου ΙΓ’, του δυστυχισμένου αυτού ανθρώπου, ο οποίος, μολονότι θα μπορούσε να έχει στη διάθεσή του όλα τα αγαθά της επίγειας ζωής, εκείνος αρνήθηκε να γευτεί το υπέρτατο αγαθό, την αγάπη της γυναίκας.

Λοιπόν, η σωματική διάπλαση του ήταν άρτια από κάθε άποψη. Ήταν ψηλός, καλοφτιαγμένος, δυνατός και προ παντός, πολύ ωραίος άντρας. Επειδή τραύλιζε από μικρός, αυτό τον έκανε να είναι λιγάκι ντροπαλός και μοναχικός, καθώς καταλάβαινε ότι οι ξένοι θα τον κορόιδευαν, βλέποντάς τον να πασχίζει τόσο πολύ, για να προφέρει σωστά τα λόγια του.

Μα, ήταν τόσο όμορφος και επιθυμητός, που οι χρονογράφοι της εποχής έγραφαν στα απομνημονεύματά τους πως οι κυρίες της τιμής, αλλά και οι ακόλουθοί του, ανενδοίαστα, κατέβαλαν υπερπροσπάθεια, προκειμένου να τον διαφθείρουν και να τον ρίξουν σε κάποιο ηδονικό κρεβάτι.

Είχε καταγραφεί πως ο Λουδοβίκος ΙΓ’, επηρεασμένος από την ακολασία της γαλλικής αυλής, μιλούσε με χυδαίες εκφράσεις από την τρυφερή ηλικία των τριών μόλις ετών. Αλλά, καθώς μεγάλωνε, έδειχνε ξεκάθαρα πως δε συμμεριζόταν την ανηθικότητα και τη διαφθορά, με την οποία πάσχιζαν να τον γαλουχήσουν οι ταπεινοί αυλοκόλακες και οι αισχρές φιλόδοξες γυναίκες του παλατιού.

Απεναντίας, έλαβε την άκρως αντίθετη οδό κι ετράπη σ’ έναν θρησκευτικό μυστικισμό, συνοδευόμενο από ακραία αντιπάθεια προς το γυναικείο φύλο και τα κάλλη του.

Όταν ο Λουδοβίκος ΙΓ’ μεγάλωσε πλέον, έδειχνε να αγαπά τον χορό, τις οπλομαχίες, τις περιπέτειες, τους κινδύνους, αλλά χωρίς να αισθάνεται εξαιρετική προτίμηση για κάτι συγκεκριμένο. Ενώ η ομορφιά του ήταν ξακουστή σ’ όλη τη Γαλλία, η αβουλία ήταν το κυριότερο γνώρισμα του χαρακτήρα του. Φημιζόταν, επίσης, για την κλίση του στην τέχνη, τη μουσική και την ποίηση.

Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, αποφάσισαν να τον παντρέψουν με την Ινφάντη της Ισπανίας και Πορτογαλίας, την Άννα, που ήταν μόλις πέντε ημέρες μεγαλύτερή του. Τού την είχαν τάξει ως σύζυγο, από την εποχή που ήταν ακόμη τριών ετών. Αρχικά, είχε ακούσει την είδηση με μεγάλη χαρά, αλλά σε λίγο καιρό, περιέπεσε στη συνηθισμένη του αδιαφορία για όλα.

Τελικά, ο γάμος τους τελέστηκε στις 24 Νοεμβρίου του 1615 κι έτσι, ο Λουδοβίκος ΙΓ’ βρέθηκε παντρεμένος με την Άννα , κόρη του Βασιλιά Φιλίππου Γ’ της Ισπανίας.

Από εκείνη την πρώτη νύχτα του γάμου τους, η πολυμήχανη μητέρα του Λουδοβίκου ΙΓ’, η Μαρία των Μεδίκων, κατάλαβε αμέσως την αδιαφορία του γιου της απέναντι στο ωραίο φύλο. Άλλωστε, χαμένες πήγαιναν πλέον οι προσπάθειες των αυλικών να αποτινάξουν τον νεαρό από τη νάρκη του. Μόλις τον πλησίαζε κάποια γυναίκα, ο νεαρός βασιλιάς ανατρίχιαζε από αηδία.

Η δυστυχισμένη σύζυγός του, η φλογερή Ισπανίδα καλλονή, Άννα, έλιωνε από τον καημό της, βλέποντας την παγερή αδιαφορία του Βασιλιά της.

Είκοσι τρία ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη νύχτα του γάμου τους, η Άννα γέννησε τον Λουδοβίκο ΙΔ’, στις 5 Σεπτεμβρίου του 1638, μετά από τόσο καιρό που υπέφερε από στειρότητα. Ο Βασιλιάς της Γαλλίας έγινε επιτέλους πατέρας και απέκτησε τον πολυπόθητο διάδοχο, χωρίς να ευθύνεται ο ίδιος καθόλου γι’ αυτό.

Μερικούς μήνες πριν γεννήσει, η Άννα είχε καταληφθεί από κρίση μυστικισμού και θρησκευτικής έξαρσης. Πολλαπλασίασε τις επισκέψεις της σε εκκλησίες, έκανε τάματα στην Παναγία κι έπινε το θαυματουργό νερό κάποιας πηγής. Ίσως, βέβαια, να γνώριζε πως είχε μείνει έγκυος από κάποιον άλλον άντρα και έσπευσε να προετοιμάσει το έδαφος και να παρουσιάσει τη γέννηση του παιδιού της ως θεόσταλτο δώρο σε μια πιστή γυναίκα.

Η υποψία αυτή φάνηκε πως επιβεβαιωνόταν, καθώς η Άννα, αμέσως μετά τον τοκετό, απομονώθηκε σ’ έναν μακρινό πύργο, σαν να ντρεπόταν να αντικρίσει τον σύζυγό της. Ωστόσο, οι αυλικοί και ο απλός λαός, αν και αμφέβαλαν για τον πατέρα του νεογέννητου, χάρηκαν ιδιαιτέρως, επειδή επιτέλους ο θρόνος της Γαλλίας δε θα έμενε χωρίς διάδοχο.

Ο Λουδοβίκος ΙΓ’, που μερικοί ιστορικοί απέδιδαν την αποστροφή του στο γυναικείο φύλο στην αυστηρή, θρησκευτική του ανατροφή και μερικοί άλλοι ιστορικοί την απέδιδαν στην ομοφυλοφιλία, αποδέχτηκε τη γέννηση του διαδόχου του με αδιαφορία, αλλά και στωικότητα. Χρειαζόταν έναν γιο και τελικά, του δόθηκε, άγνωστο το πώς, φυσικά.

Ο διάδοχός του, ο Λουδοβίκος ΙΔ’ ο Μέγας ή Βασιλιάς Ήλιος, ο ενδοξότερος αρχηγός τότε Κράτους της Ευρώπης, δεν ήταν σε θέση να γνωρίζει ποιος ήταν ο πραγματικός του πατέρας. Οι φήμες οργίαζαν, με επικρατέστερη εκείνη που ήθελε τη μητέρα του να έχει εξωσυζυγική σχέση με τον θρυλικό Καρδινάλιο Ρισελιέ, που ήταν ο πανίσχυρος ενορχηστρωτής των όσων συνέβαιναν για χρόνια μέσα στους κόλπους της Γαλλικής Βασιλικής Αυλής.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΜΠΟΥΚΕΤΟ», στις 22/12/1927…