Τα ερειπωμένα κτήρια με τις περίτεχνες πετρόκτιστες λεπτομέρειες με τα γυαλιστερά πατώματα που μόλις διακρίνονται ανάμεσα από τα περιττώματα των ζώων, δεν είναι πολυτελείς στάβλοι στις βουνοκορφές του Ψηλορείτη.
Πρόκειται για ένα ακόμα δείγμα της προχειρότητας, της κακοτεχνίας, και της σπατάλης χρημάτων που διαχρονικά μαστίζουν την χώρα μας.
Είναι ό,τι έχει απομείνει από το χιονοδρομικό κέντρο του Ψηλορείτη που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω από το μοροπέδιο της Νίδας, στα 1.500 μέτρα περίπου υψόμετρο.
Ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1977 και πρωτολειτούργησε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 με μια πίστα για σκι και δυο συρόμενα λιφτ με τους πυλώνες τους.
Διέθετε εστιατόριο, αναψυκτήριο, δωμάτια και δικό του εκχιονιστικό «ρατράκ» που φυλασσόταν σε ξεχωριστό κτίσμα όπως και η γεννήτρια ρεύματος που εξασφάλιζε την ενεργειακή αυτονομία των εγκαταστάσεων.
Τα χρήματα που εξοικονομήθηκαν για το έργο ήταν δεκάδες εκατομμύρια δραχμές που έπρεπε να απορροφηθούν άμεσα για να μην «χαθούν».
Αυτό μαζί με άλλους παράγοντες είχε σαν αποτέλεσμα να φτιαχτεί όπως όπως το χιονοδρομικό κέντρο χωρίς επαρκείς υποδομές και με λανθασμένες επιλογές σε σημαντικά λειτουργικά ζητήματα όπως η τοποθεσία κατασκευής του και η πρόσβαση σε αυτό. Ένας κακοτράχαλος χωματόδρομος που ποτέ δεν ασφαλτοστρώθηκε και καθιστούσε σχεδόν αδύνατη την προσπέλασή του τους χειμερινούς μήνες και μια πίστα σκι που μετά από μερικά χρόνια που ξεκίνησε να λειτουργεί, αναγκάστηκαν να την μεταφέρουν ανατολικότερα σε καλύτερο σημείο λόγω κακού προσανατολισμού της προηγούμενης τοποθεσίας. Μέχρι και για την γεννήτρια ρεύματος υπήρχαν παράπονα ότι «ντουμάνιαζε» με καπνό την πίστα.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με την διαχρονική έλλειψη σωστού σχεδιασμού και την αδιαφορία μετέτρεψαν ένα φιλόδοξο σχέδιο σε… πολυτελείς στάβλους και όλους εμάς τουλάχιστον να χαμογελάμε πικρά όταν ακούμε τις φράσεις… χειμερινός τουρισμός ή τουρισμός όλο τον χρόνο στην Κρήτη…
