Το «Γαλάζιο Διαμάντι» αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα και τα πιο εντυπωσιακά διαμάντια του κόσμου, αλλά και από τα πλέον δυσοίωνα, καθώς το όνομά του έχει συνδεθεί με την ακράτητη δυστυχία, που φέρνει στους εκάστοτε κατόχους του μέσα στο πέρασμα των αιώνων.

Το 1911, ιδιοκτήτρια του κυανού τούτου μεγαλειώδους αδάμαντα, ο οποίος πέρασε αλληλοδιαδόχως κατά τη διαρροή των χρόνων από τα χέρια μεγάλων βασιλέων και διάσημων γυναικών, έγινε η Αμερικανίδα πολυεκατομμυριούχος Evalyn Walsh McLean, αλλά με τεράστιο κόστος, όπως θα δούμε παρακάτω.

Μα, το βαρύτιμο αυτό κόσμημα έσερνε μαζί του, σαν την άρρηκτη σκιά του, ένα ζοφερό τίμημα, μια βαριά κατάρα.

Η ιστορία του «Γαλάζιου Διαμαντιού» (ή αλλιώς «Διαμάντι της Ελπίδας» όπως αποκλήθηκε περίτεχνα προς εξευμενισμό, ώστε να ξορκίσει το κακό του όνομα), ξεκινούσε το 1668, από την εποχή της βασιλείας του «Βασιλέα Ήλιου», δηλαδή του Λουδοβίκου του 14ου της Γαλλίας.

Την εποχή εκείνη, ο Γάλλος έμπορος και εξερευνητής Jean-Baptiste Tavernier είχε επισκεφτεί την Αυλή του Μεγάλου Μογγόλου, του Αυτοκράτορα Shah Jahan, όπου είχε γίνει δεκτός με τιμές.

Ο Αυτοκράτορας των Μογγόλων Shah Jahan, γοητευμένος από τις κολακείες του Γάλλου εμπόρου, του είχε επιδείξει πολύτιμους λίθους ανυπολόγιστης αξίας και του είχε προσφέρει έναν από αυτούς, μπροστά στον οποίο ο Jean-Baptiste Tavernier έμεινε εκστατικός και περιδεής.

Αυτό ήταν αρκετό για να καταστρώσει αμέσως ο Γάλλος έμπορος το σχέδιο να κλέψει το κόσμημα αυτό. Μόλις το κατόρθωσε, εγκατέλειψε πάραυτα την Αυλή του Μεγάλου Shah Jahan κι επέστρεψε στην Ευρώπη. Τελικά, το πούλησε στον Βασιλιά Λουδοβίκο τον 14ο.

Από τότε ξεκινά και η ιστορία της κακοτυχίας του «Γαλάζιου Διαμαντιού», καθώς ο θεός των Ινδουιστών Ράμα, από τον ναό του οποίου εκλάπη το κόσμημα, βάλθηκε να καταδιώκει αυτούς που, με περισσή ασέβεια, του υφάρπαξαν την περιουσία.

Εν πρώτοις, ο Jean-Baptiste Tavernier, κατά τη διάρκεια του επόμενου εξερευνητικού ταξιδιού του στην Ασία, κατασπαράχθηκε από τίγρεις και βρήκε έτσι έναν οικτρό και οδυνηρό θάνατο.

Η περίφημη ερωμένη του Λουδοβίκου του 14ου, Madame de Montespan, στην οποία ο Βασιλιάς της Γαλλίας δώρισε απλόχερα το ανεκτίμητο τούτο δώρο, μόλις το φόρεσε στον λαιμό της, περιέπεσε στη δυσμένεια του κραταιού ευεργέτη της, διότι κυκλοφόρησε μια φήμη, την οποία πίστεψε ο Λουδοβίκος, ότι δηλαδή συνωμοτούσε να τον δηλητηριάσει.

Έτσι, το «Γαλάζιο Διαμάντι» περιήλθε και πάλι στο βασιλικό θησαυροφυλάκιο και λίγα χρόνια αργότερα, ο Λουδοβίκος ο 14ος το πρόσφερε στον έμπιστο Υπουργό των Οικονομικών του, τον διαβόητο Nicolas Fouquet. Στη συνέχεια, ο Fouquet κατηγορήθηκε ότι καταχράστηκε δημόσιο πλούτο και πέθανε δέσμιος στον Πύργο του Pignerol, στην Ιταλία.

Κατόπιν, το καταραμένο «Γαλάζιο Διαμάντι» πέρασε στην κατοχή του Λουδοβίκου του 16ου, ο οποίος το χάρισε στη σύζυγό του Μαρία Αντουανέττα. Από τη στιγμή που εκείνη το φόρεσε περήφανα, άρχισαν οι πρώτες εκδηλώσεις της λαϊκής εξέγερσης, η οποία κορυφώθηκε με τη Γαλλική Επανάσταση κι οδήγησε τη Μαρία Αντουανέττα στη λαιμητόμο.

Το εκτυφλωτικό κυανό αυτό κόσμημα, της σπάνιας ομορφιάς και στιλπνότητας, μετά τον αποκεφαλισμό του βασιλικού ζεύγους, μαζί με ολόκληρο τον βασιλικό θησαυρό, περιήλθε στην κυριότητα του Δημοσίου, υπό την εποπτεία της Συντακτικής Συνέλευσης.

Μια μέρα, όμως, εντελώς μυστηριωδώς, εξαφανίστηκε από το βασιλικό θησαυροφυλάκιο, καθώς προφανώς είχε κλαπεί από κάποιον επιτήδειο, για να το συναντήσουμε στη συνέχεια στα χέρια του Wilhelm Fals, ενός σπουδαίου λαξευτή διαμαντιών στο Άμστερνταμ, ο οποίος κατάφερε να το επεξεργαστεί και να του προσδώσει ακόμα μεγαλύτερη λάμψη και αξία.

Η κατάρα, όμως, του θεού Ράμα δε σκόπευε να εγκαταλείψει το περίφημο διαμάντι. Ο γιος του μεγάλου τεχνίτη από το Άμστερνταμ το έκλεψε από τον πατέρα του και το πούλησε σε ευτελή τιμή. Όταν τελικά τον συνέλαβαν, ο γιος αυτοκτόνησε, ενώ ο πατέρας του μαράζωσε, αλλά και καταστράφηκε οικονομικά.

Μετέπειτα, το «Γαλάζιο Διαμάντι», τα ίχνη του οποίου είχαν εν τω μεταξύ χαθεί για κάμποσα χρόνια, εμφανίστηκε εκ νέου, άγνωστο πώς, στα χέρια κάποιου, ονόματι Francois Beaulieu. Η μόνη περιουσία του ανθρώπου αυτού ήταν το καταραμένο διαμάντι, αλλά αποτελούσε μια περιουσία καθαρά θεωρητική, καθώς δε βρισκόταν κανείς να αγοράσει τον κλεμμένο πολύτιμο λίθο, που λόγω του όγκου του, του εξαιρετικού γαλάζιου χρώματος και της μυθώδους αξίας του, είχε γίνει πασίγνωστο στους κύκλους των αδαμαντεμπόρων και μεσιτών πολύτιμων λίθων του κόσμου, οι οποίοι απέφευγαν να το αγοράσουν.

Με τα πολλά, ο Beaulieu εντόπισε έναν κοσμηματοπώλη στο Λονδίνο, ο οποίος ονομαζόταν Eliason. Εκείνος το αγόρασε έναντι 5.000 λιρών, αλλά ο Beaulieu δεν πρόλαβε να απολαύσει τα χρήματα, γιατί πέθανε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Το 1908, το καταραμένο «Γαλάζιο Διαμάντι» ανήκε στο Πρίγκιπα Ivan Kanitovski, ο οποίος το δώρισε στη λατρευτή της καρδιάς του, τη χορεύτρια Λαντούκ. Ο Πρίγκιπας, όμως, είχε καταληφθεί από φλογερό πάθος ζηλοτυπίας κι ένα βράδυ, μετά την παράσταση, φόνευσε την όμορφη φίλη του. Μετά από λίγο καιρό, δολοφονήθηκε κι ο ίδιος από τους αντιπάλους του.

Το παράδοξο ήταν ότι και ο κοσμηματοπώλης, ο οποίος είχε μεσολαβήσει στην αγοραπωλησία του καταραμένου διαμαντιού, αυτοκτόνησε μυστηριωδώς.

Μετά το τριπλό αυτό δράμα που συντελέστηκε υπό τις μοιραίες γαλαζωπές φωταψίες του «Γαλάζιου Διαμαντιού», η δυσοίωνη πέτρα φαίνεται πως νοστάλγησε την Ανατολή.

Ένας Έλληνας κοσμηματοπώλης το πούλησε με τη σειρά του στον Σουλτάνο Abdul Hamid. Μα, μόλις ο κοσμηματοπώλης έβγαινε από την πύλη των ανακτόρων και προχώρησε με την άμαξα, κουβαλώντας μαζί του τα χρήματα που είχε εισπράξει, τα άλογα αφηνίασαν και ο ατυχής έμπορος βρήκε τον θάνατο.

Αργότερα, το καταραμένο «Γαλάζιο Διαμάντι» περιήλθε στην κατοχή του ζάμπλουτου ζεύγους McLean, για να τους διαλύσει τη ζωή. Το μονάκριβο παιδί τους σκοτώθηκε από τους τροχούς αυτοκινήτου κι ο ατυχής πατέρας έριξε την ευθύνη στη σύζυγό του. Ο βίος τους περιέπεσε στη δυστυχία και τελικά, το ζεύγος πήρε διαζύγιο και το κόσμημα ανήκε πλέον στην κυρία Evalyn Walsh McLean.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, πολλοί επιχείρησαν να το αποκτήσουν, γιατί ως πολύτιμος λίθος παρέμενε εκθαμβωτικά μοναδικός, αλλά και μαγευτικά σπάνιος και ζηλευτός. Όμως, όλοι τους είχαν έναν κρυφό φόβο, μήπως τούτο το «Γαλάζιο Διαμάντι» αποτελούσε τη μοιραία καμπή της ζωής τους, δηλαδή είχαν την κρυφή αγωνία μήπως σηματοδοτούσε και το δικό τους ολέθριο τέλος.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ», στις 09/10/1934…