Θα μπορούσαμε να φάμε μέρες εξηγώντας γιατί το φαινόμενο της ξαφνικής αύξησης της τοπικής παραλιακής πανίδας με τις ρακέτες, τους γνωστούς ρακέτα-ρακέτα, επηρεάζει άμεσα τα νεύρα μας, τις ελάχιστες στιγμές ξεκούρασης και ψυχαγωγίας που έχουμε μέσα στη μέρα αλλά αυτό νομίζω είναι περιττό. Όλοι το ξέρουμε, οι αναλύσεις που έχουν γίνει στο θέμα είναι επαρκείς.
Ειδικά μετά τις επιτυχίες του Τσιτσιπά και απ’ τη στιγμή που και ο τελευταίος αγροτινέιτζερ έμαθε το τένις, μπορεί εύκολα να καταλάβει κάποιος τι μας περιμένει αυτές τις μέρες στις παραλίες…
Πλέον εμείς οι μη φίλοι του ιδιαίτερου αυτού αθλήματος σπασαρχιδισμού των λουομένων περνάμε στην αντεπίθεση. Στις άμεσες λύσεις. Έχουμε πόλεμο και ήρθε η στιγμή να διαλέξουμε στρατόπεδα. Αυτοί με τις ρακέτες και τα μπαλάκια τους από τη μία πλευρά και εμείς με τα δικά μας όπλα και τα διογκωμένα από τα εκατοντάδες τάκα – τάκα δικά μας μπαλάκια.
Το κράτος δεν μπορεί να απαγορέψει φυσικά τη χρήση των ξύλινων αυτών διαόλων, ούτε τα μικρά μπαλάκια στην παραλία. Θα μπορούσε όμως να μας δώσει κάποια όπλα να αμυνθούμε και εμείς σαν άνθρωποι.
Πηγή:
