Σύμφωνα με νέα μελέτη αστρονόμων, το Ηλιακό Σύστημα θα «πεθάνει» νωρίτερα από το αναμενόμενo.

Mιλάμε βέβαια για κάτι που θα συμβεί σε εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια χρόνια. Σε κάθε περίπτωση, η μελέτη του Ηλιακού Συστήματος και η τελική του κατάρρευση είναι κάτι που απασχολεί επιστήμονες και φιλόσοφους εδώ και αρκετούς αιώνες.

Οι αστρονόμοι έχουν καταλήξει πως ο Ήλιος θα μετατραπεί σε ένα «νεκρό» βράχο σε χίλια τρισεκατομμύρια χρόνια, όμως, πολύ νωρίτερα από αυτό θα επηρεαστούν οι πλανήτες του Ηλιακού Συστήματος και θα φύγουν από τον γαλαξία μας.

Τα παραπάνω αναφέρει η Express, σε άρθρο που βασίζεται σε μια μελέτη διακεκριμένων επιστημόνων. Συγκεκριμένα ο Τζον Ζινκ του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, ο Κονσταντέν Μπέιτιγκιν του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας και ο Φρεντ Άνταμς του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους για να προβλέψουν τι ακριβώς θα συμβεί καθώς το Ηλιακό Σύστημα συνεχίζει να αλλάζει.

Οι επιστήμονες αναφέρουν πως «Η κατανόηση της μακροπρόθεσμης δυναμικής σταθερότητας του Ηλιακού Συστήματος αποτελεί μια από τις παλαιότερες αναζητήσεις της αστροφυσικής, που φτάνει στα χρόνια του ίδιου τον Νεύτωνα, ο οποίος υπέθετε ότι οι αμοιβαίες αλληλεπιδράσεις μεταξύ των πλανητών θα οδηγούσαν τελικά στο σύστημα σε μια αστάθεια».

Στο άρθρο αναφέρεται πως η προσπάθεια επίλυσης αυτού που είναι γνωστό ως πρόβλημα Ν-σώματος είναι εξαιρετικά περίπλοκη, καθώς όσο περισσότερα σώματα αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους σε ένα σύστημα, τόσο πιο δύσκολο είναι να προβλεφθεί η εξέλιξη.

Αυτή η πολυπλοκότητα σημαίνει ότι είναι σχεδόν αδύνατο να προβλεφθούν οι τροχιές των πλανητών του Ηλιακού Συστήματος μετά από συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα, ίσως να μπορεί να γίνει πρόβλεψη ως το πολύ 10 εκατομμύρια χρόνια μετά. Όμως, η κατανόηση του τι θα συμβεί στο Ηλιακό Σύστημα, μπορεί να αποκαλύψει περισσότερα για την εξέλιξη του Σύμπαντος, σε χρονικές κλίμακες που ξεπερνούν κατά πολύ την ηλικία των 13,8 δισεκατομμυρίων ετών.

Οι αστρονόμοι το 1999 προέβλεπαν ότι το Ηλιακό Σύστημα θα αποσυντεθεί σε περίπου ένα δισεκατομμύριο χρόνια.

Υπολόγισαν ότι απαιτείται τέτοια χρονική κλίμακα για συντονισμούς από τον Δία και τον Κρόνο για την αποσύνδεση του Ουρανού. Αλλά η τελευταία μελέτη δείχνει ότι αυτός ο υπολογισμός αγνόησε ορισμένες σημαντικές επιρροές που θα μπορούσαν να διαταράξουν το Ηλιακό Σύστημα πολύ νωρίτερα.

Καθώς ο Ήλιος αρχίζει να «πεθαίνει» μετά από πέντε δισεκατομμύρια χρόνια, η προκύπτουσα απώλεια μάζας του θα χαλαρώσει τη βαρυτική πρόσφυση του αστεριού στον Άρη, τον Δία, τον Κρόνο, τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα.

Και αυτό το φαινόμενο θα επιδεινωθεί όταν άλλα αστέρια πλησιάσουν αρκετά ώστε να διαταράξουν τις τροχιές των πλανητών, γεγονός που παρατηρείται περίπου μία φορά κάθε 23 εκατομμύρια χρόνια.

Οι ερευνητές έγραψαν: «Λαμβάνοντας υπόψη την αστρική απώλεια μάζας και τον πληθωρισμό των τροχιών του εξωτερικού πλανήτη, αυτές οι συναντήσεις θα γίνουν πιο σημαντικές νωρίτερα».