Η τεκίλα είναι ένα απόσταγμα που δημιουργείται από τους ψημένους και ζυμωμένους χυμούς της μπλε αγαύης, ενός μεξικάνικου φυτού με αιχμηρές άκρες που θυμίζει κάκτο.
Ο Χοσέ Κουέρβο (Jose Cuervo) ήταν ο πρώτος ο οποίος παρήγαγε εμπορικά τεκίλα. Οι πρώτες εξαγωγές στις ΗΠΑ έλαβαν χώρα στο τέλος του 19ου αιώνα, ενώ δημοφιλία του ποτού αυξήθηκε κατά τον 20ό αιώνα.
Η τεκίλα είναι ένα ποτό που συχνά πίνεται λάθος, ακόμη κι από εκείνους που θεωρούν τους εαυτούς τους “έμπειρους πότες”. Αν λοιπόν δε θέλετε να ανήκετε στην κατηγορία των ανθρώπων που από άγνοια δεν σέβεται το εθνικό ποτό του Μεξικού, ενημερωθείτε για το πώς πρέπει να το πίνετε.
Τα όχι στην τεκίλα
1. Ποτέ δεν βάζουμε ακριβή τεκίλα σε ένα κοκτέιλ Μαργαρίτα
Ένας άπειρος πότης τεκίλας, είναι αυτός που όταν παραγγέλνει μια Μαργαρίτα ζητάει να τουν βάλουν την καλύτερη τους τεκίλα. Είναι σαν να ρίχνεις κέτσαπ σε μια καλοψημένη μπριζόλα.
2. Όχι τεκίλα σε σφηνάκι
Η τεκίλα είναι για να την πίνετε και να την απολαμβάνετε, και όχι για σφηνάκια (εμείς πάντως το κάνουμε!). Δεν είναι για να την δοκιμάζουν οι φοιτητές σε μικρές ποσότητες – που κοστίζουν λίγο – κατά τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Θα πρέπει να την μυρίσετε, να την στροβιλίσετε και να γευτείτε κάθε της σταγόνα.
3. Δεν υπάρχει πραγματική τεκίλα που φτιάχνεται από λιγότερο από 100% μπλε αγαύη, ή που παρασκευάζεται οπουδήποτε αλλού εκτός από την πολιτεία του Jalisco
Τα δύο παραπάνω χαρακτηριστικά κάνουν την πραγματική τεκίλα. Οι τεκίλες που περιέχουν τουλάχιστον 60% μπλε αγαύη και άλλα σάκχαρα που έχουν υποστεί ζύμωση, τα οποία μπορεί να οδηγήσουν σε άσχημα hangover, δεν αξίζουν την ονομασία “τεκίλα”. Πάντως ορισμένοι υποστηρίζουν ότι μόνο το 51% μπλε αγαύης, είναι αναγκαίο για την παρασκευή τεκίλας.
4. Όχι λάιμ και αλάτι όταν πίνετε μια ποιοτική τεκίλα
Το λάιμ και το αλάτι χρησιμοποιούνται για να βοηθήσουν τους άπειρους πότες να ανεχθούν την άσχημη γεύση των κατώτερα ποιοτικά ποτών. Η πραγματική τεκίλα έχει τέλεια γεύση από μόνη της και δεν χρειάζεται καμία συνοδεία.
5. Όχι σκουλήκι στην τεκίλα
Το σκουλήκι φαίνεται πως είναι περισσότερο ένα τέχνασμα μάρκετινγκ και λιγότερο συνοδευτικό της τεκίλα. Μια κάμπια συνηθίζεται να συνοδεύει κάποια χαμηλής ποιότητας μεσκάλ, κάτι σαν κονιάκ που παράγεται κι αυτό από αγαύη με διαφορετικό τρόπο απόσταξης και έχει καπνιστή γεύση. Όπως και να’ χει, σκουλήκι στην τεκίλα δεν υπάρχει.
Και μερικά ακόμη σημαντικά…
Υπάρχουν τρεις βασικοί τύποι τεκίλας που πρέπει να γνωρίζετε, ανάλογα με το χρόνο «ωρίμανσης» που απαιτούν: η Blanco (λευκή), η οποία εμφιαλώνεται αμέσως μετά την απόσταξή της ή μέσα σε 60 μέρες, η Reposado, η οποία έχει ωριμάσει για τουλάχιστον δύο μήνες, αλλά λιγότερο από ένα χρόνο σε δρύινα βαρέλια και η Anejo, η οποία έχει ωριμάσει για τουλάχιστον ένα χρόνο και λιγότερο από τρία χρόνια, σε μικρά δρύινα βαρέλια.
Ακριβώς όπως και στο κρασί, είναι όλα θέμα γούστου. Η καλύτερη τεκίλα είναι αυτή που αρέσει σε εσάς περισσότερο. Φυσικά υπάρχουν διάφορες ποιότητες, αλλά πέρα από τις χειρότερες, καλύτερη είναι εκείνη που προτιμάτε εσείς.
Και πάνω απ’ όλα, η τεκίλα είναι ένα ποτό που αξίζει κανείς να το απολαύσει και όχι να φάει το σκουλήκι ή να πιει αρκετά σφηνάκια για να κερδίσει έναν διαγωνισμό. Αν σας αρέσει, πιείτε την σκέτη και αφήστε τα λάιμ και το αλάτι για άλλα ποτά.
