Η παραλία στην οποία αναφερόμαστε βρίσκεται πολύ κοντά στο κέντρο της Αθήνας. Η θάλασσα στο σημείο αυτό λόγω του προσανατολισμού είναι σχεδόν πάντα ήρεμη ενώ το πευκοδάσος μέχρι τη θάλασσα προσέφερε φυσική σκιά στους λουόμενους. Η φωτογραφία απεικονίζει τη Βουλιαγμένη το 1928. Ο φωτογράφος έχει μάλλον σταθεί στη θέση της σημερινής Ωκεανίδας. Οι ντόπιοι αναγνωρίζουν την παράγκα και πιστεύουν πως εκεί ήταν μια παλιά ταβέρνα που ήταν γνωστή ως η ταβέρνα του Πηλιούνη.
Για πολλές δεκαετίες αργότερα η περιοχή παρέμενε ειδυλλιακή. Για παράδειγμα στον Λαιμό όπου σήμερα βρίσκεται η μαρίνα με πολυτελή σκάφη, οι παραθεριστές απολάμβαναν την αμμουδιά και διανυκτέρευαν σε πρόχειρα αντίσκηνα. Φυσικά τότε όλες οι ακτές ήταν προσβάσιμες και δωρεάν για όλους.
Η φωτογραφία του Χαρισιάδη αποδεικνύει ότι το 1957 η περιοχή του Λαιμού ήταν χωρίς κτίσματα και προσθήκες. Οι συνολικοί κάτοικοι δεν ξεπερνούσαν τους 1.600. Φωτο: Δημήτρης Χαρισιάδης/Αρχείο Μουσείου Μπενάκη
Η Βουλιαγμένη υπήρξε αρχικά παραθεριστική περιοχή, στην οποία σταδιακά αναπτύχθηκαν και μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες. Ο οικισμός μέχρι το 1929 ανήκε διοικητικά στην κοινότητα Κορωπίου. Από το 1929 μέχρι το 1935 αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Βάρης, ενώ από το 1935 αποτέλεσε ξεχωριστή κοινότητα. Η κοινότητα Βουλιαγμένης αναγνωρίστηκε σε δήμο το 1985. Ο Δήμος Βουλιαγμένης διατηρήθηκε μέχρι το 2010, οπότε καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης και εντάχθηκε στον Δήμο Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης.
Το καλοκαίρι του 1957 στον Αστέρα της Βουλιαγμένης. Φωτο: Δημήτρης Χαρισιάδης/Αρχείο Μουσείου Μπενάκη
