Ο διάσημος Αμερικανός δημοσιογράφος, φωτογράφος και εξερευνητής Harrison Forman επισκέφτηκε το Θιβέτ κατά το έτος 1932 και κατόρθωσε να εισχωρήσει στα πλέον άδυτα της μυστικιστικής αυτής χώρας.

Ισχυρίστηκε ότι είδε διάφορα «θαύματα», συντελούμενα από μοναχούς και ερημίτες, όμοια των οποίων κανένας Ευρωπαίος δεν είχε δει έως τότε. Μάλιστα, ο Harrison Forman ετοιμαζόταν να εκδώσει ένα σχετικό βιβλίο με τις εντυπώσεις και τις περιπέτειές του. Όμως, δημοσίευσε πρώτα μερικά ενδιαφέροντα αποσπάσματα σε αμερικανικό περιοδικό, εκ των οποίων παρατέθηκαν τα εξής:

«Από τις συνομιλίες μου με τους ερημίτες του Μοναστηριού Labrang, στην καρδιά του Θιβέτ, στο οποίο φιλοξενούμουν, έμαθα για κάποιον ερημίτη, που τον σέβονταν όλοι και τον θεωρούσαν σπουδαίο δάσκαλο και ο οποίος ζούσε σε μια σπηλιά κοντά στην κορυφή ενός ψηλού βουνού, σε απόσταση μισής ημέρας από το Μοναστήρι. Ο ερημίτης αυτός φαινόταν πως διέθετε ξεχωριστές υπερφυσικές ιδιότητες και αυτό με έκανε να επιδιώξω να τον συναντήσω. Το όνομά του ήταν Thubten Choekyi Nyima.

Ξεκίνησα, λοιπόν, ένα πρωί, συνοδευόμενος από έναν φίλο μου Θιβετιανό μάγο, για να επισκεφτούμε τον ερημίτη και αφού προχωρήσαμε όσο περισσότερο γινόταν με τα άλογά μας, ξεπεζεύσαμε και σύροντάς τα από τα χαλινάρια τους, εξακολουθούσαμε να αναρριχόμαστε ένα απότομο μονοπάτι, έως ότου φτάσαμε επιτέλους στο καταφύγιό του.

Τα χιόνια είχαν αποκλείσει καθ’ ολοκληρίαν την είσοδο της σπηλιάς του, η οποία δε σφράγιζε με κανέναν τρόπο, παραδίδοντάς την στο έλεος των καιρικών συνθηκών. Απόρησα πώς ο περίφημος αυτός μοναχός δεν είχε πεθάνει από την πρωτοφανή παγωνιά. Τον καλέσαμε, αλλά κανείς δεν απάντησε. Αφού κάναμε τον γύρο της σπηλιάς, τον είδαμε να κάθεται ολόγυμνος επάνω στους πάγους. Έμεινα κατάπληκτος! Είχα ακούσει για την υποτιθέμενη ικανότητα των ερημιτών τούτων, που μπορούσαν να αυξήσουν κατά βούληση την εσωτερική τους θερμοκρασία, με την οποία, όχι μόνο άντεχαν το δριμύτατο ψύχος, αλλά έλιωναν πάγους και χιόνια σε μεγάλη ακτίνα ολόγυρά τους.

Να κάνουμε ησυχία, μου γύρεψε ο συνοδοιπόρος φίλος μου. Ας περιμένουμε μέχρι να τελειώσει την προσευχή του, συμπλήρωσε. Έτσι, καθίσαμε στα βράχια, σε απόσταση λίγων μόλις μέτρων από τον αναχωρητή. Μολονότι ασφαλώς θα μας είχε αντιληφθεί, δε μας έδωσε καμία απολύτως σημασία. Τα μάτια του φαίνονταν σαν να μην έβλεπαν τίποτε, αλλά και συγχρόνως, σαν να έβλεπαν τα πάντα. Γύρω του, όμως, σε διάμετρο δεκαπέντε μέτρων περίπου, χιόνια και πάγοι έλιωναν, ωσάν να βρίσκονταν υπό την επίδραση της πύρινης πνοής καμίνου.

Μείναμε ακίνητοι στη θέση μας για μία ώρα, μη αισθανόμενοι, παραδόξως, διόλου το ψύχος. Καθ’ όλο το διάστημα αυτό, ο ερημίτης παρέμενε ασάλευτος, σε στάση έκστασης. Έξαφνα, ακούστηκε η φωνή του να ρωτά, χωρίς να στραφεί καθόλου προς το μέρος μας, αν είχαμε πάει εκεί για να τον συναντήσουμε. Κατόπιν, μας ζήτησε να πάμε στη σπηλιά του και να τον περιμένουμε.

Όταν μπήκαμε στο καταφύγιό του, το ψύχος που επικρατούσε ήταν ανυπόφορο. Τα πάντα ήταν καλυμμένα από πάγο σκληρό, σαν κρύσταλλο. Σε λίγο, φάνηκε κι ο ερημίτης μοναχός. Κάθισε καταγής κι αμέσως άρχισε να ακτινοβολεί το σώμα του τόση θερμότητα, ώστε μια γλυκιά ζεστασιά απλώθηκε στον χώρο, που μας γέμισε με ευχάριστη θαλπωρή και τα παγωμένα χιόνια έλιωναν.

Κατάλαβε την έκπληξή μου για τα όσα συνέβαιναν και δίχως να προλάβω να τον ρωτήσω, είπε:

Μου είναι αδύνατο να σας εξηγήσω ποιες δυνάμεις της φύσης προξενούν αυτά που βλέπετε γύρω σας. Όμως, θα σας δώσω κάποια παραδείγματα. Θα εξαφανιστώ από μπροστά σας.

Πράγματι, αυθωρεί εξαφανίστηκε ως δια μαγείας! Σηκώθηκα, ερεύνησα τριγύρω με απλωμένα χέρια, έψαυσα ολόκληρη τη μικρή σπηλιά, χωρίς να αγγίξω τίποτα. Τσίμπησα το χέρι μου, για να δω αν ήμουν εν πλήρει κατοχή των αισθήσεών μου, πράγμα που το βεβαίωσα απολύτως. Ο μοναχός είχε όντως χαθεί από μπροστά μου. Μετά από λίγο, τον είδαμε αίφνης να ξεπροβάλει. Πώς είχε κατορθώσει να εξαϋλωθεί, δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω…

Έπειτα, στην προσπάθειά του να μας δώσει ένα ακόμη παράδειγμα αποβολής του βάρους της ύλης, έκανε το εξής: εξήλθε από τη σπηλιά, πήρε μια πέτρα και την τοποθέτησε μπροστά μας. Η πέτρα ανυψώθηκε στον αέρα και παρέμεινε αιωρούμενη. Τότε, σαν μαγνητισμένος, σηκώθηκα, την έπιασα στα χέρια μου και την άφησα απότομα. Η πέτρα έμεινε να αιωρείται! Την ξαναπήρα στα χέρια μου και τη χτύπησα με δύναμη κάτω. Εκείνη χτύπησε τη γη κι ακολούθως, αναπήδησε και εξακολουθούσε να αιωρείται, σαν μπαλόνι! Κοιτούσα τον Θιβετιανό μοναχό κατάπληκτος, αποσβολωμένος, σχεδόν συγκινημένος.

Αφού συνήλθα από το σοκ, του ζήτησα να μου εξηγήσει τον τρόπο, με τον οποίο κατάφερνε να επιβάλλεται στους κανόνες της Φύσης.

Δεν μπορώ, φίλε μου, να σας εξηγήσω. Η γνώση των κανόνων τούτων είναι προϊόν σοφίας και μελέτης ολόκληρων γενεών. Για να τα κατανοήσει κάποιος, θα πρέπει να γαλουχηθεί με τις αξίες μας και μυηθεί στα μυστικά μας από πολύ τρυφερή ηλικία».

Ο Harrison Forman έφυγε από τη σπηλιά του σοφού ερημίτη γεμάτος δέος και θαυμασμό για τα όσα είχε δει, με τη διαπίστωση ότι όλα όσα είχε ακούσει για την υπερφυσική δύναμη και τα θαύματα των Θιβετιανών μοναχών ήταν πέρα για πέρα αληθινά. Μα, αδυνατούσε να κατανοήσει από πού εκπορευόταν όλη αυτή η συγκλονιστική τους ικανότητα, που δάμαζε και κατατρόπωνε κάθε λογικό κανόνα.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ», στις 04/02/1936…