Υπήρξαν κάποτε μερικά νησιά, τα οποία και αναγράφονταν σε χάρτες και οι άνθρωποι τα είχαν επισκεφτεί επανειλημμένως, αλλά και έζησαν εκεί. Εν τούτοις, εξαφανίστηκαν με έναν εξαιρετικά μυστηριώδη τρόπο.

Άλλωστε, οι παλαιότεροι γεωγράφοι πίστευαν στην ύπαρξη μιας αχανούς ηπείρου στην ευρύτερη περιοχή της Ανταρκτικής και η πίστη τους αυτή είχε εκδηλωθεί με το σχεδίασμα, σε χάρτες του 15ου έως και 18ου αιώνα, μιας χώρας, η οποία αναφερόταν ως «Terra Australis», που σήμαινε «γη του νοτίου ημισφαιρίου». Μάλιστα, το βορειότερο άκρο της σχημάτισε αργότερα τη Νέα Ολλανδία και κατόπιν, τη γνωστή Αυστραλία.

Άλλοι γεωγράφοι, επίσης, φρονούσαν πως υπήρχε στον Ατλαντικό Ωκεανό ένα ολόκληρο σύμπλεγμα νησιών, όχι μακριά από τα ευρωπαϊκά παράλια. Τα αποκαλούσαν «Νησιά των Μακαρίων» και θεωρούσαν ότι είχαν ανακαλυφθεί από το ξακουστό Ιρλανδό θαλασσοπόρο Brendan, ο οποίος αγιοποιήθηκε στη χώρα του.

Μέχρι τον 18ο αιώνα απεικονιζόταν στους ναυτικούς χάρτες μια θαλάσσια οδός, η περίφημη «Οδός του Ανιάν», η οποία συνέδεε τον Ειρηνικό με τον Ατλαντικό Ωκεανό. Καταρχάς, σχεδίαζαν αυτόν τον υδάτινο δρόμο στους χάρτες στα νότια, να διασχίζει τον Κόλπο της Καλιφόρνιας κι άλλοτε, συνηθέστερα, στον βορρά, να διασχίζει τον Κόλπο του Hudson. Μα, αποδείχτηκε πως η «Οδός του Ανιάν» ήταν τελικώς φανταστική κι ανύπαρκτη.

Ένα άλλο παρόμοιο παράδειγμα αποτέλεσε η Νήσος Emerald, την οποία είχε πρωτοαντικρίσει ο Βρετανός Πλοίαρχος του «Emerald», William Elliot, τον Δεκέμβριο του 1821, κάπου ανάμεσα στην Αυστραλία και στην Ανταρκτική. Ωστόσο, όσοι εξερευνητές επιδίωξαν κατόπιν να βρουν το παράξενο τούτο νησί, που υποτίθεται πως ήταν μικρό, αλλά ιδιαιτέρως ορεινό, με πανύψηλα βουνά, απέτυχαν να το εντοπίσουν.

Η πιο αλλόκοτη, όμως, ιστορία είναι ενός άλλου νησιού-φαντάσματος, της Νήσου Dougherty, που πιστευόταν ότι βρισκόταν στη νότια εσχατιά του Ειρηνικού Ωκεανού, καταμεσής του Ακρωτηρίου Horn και της Νέας Ζηλανδίας. Οκτώ φορές συνέβη κάποιος εξερευνητής να βρίσκει το νησί και κάποιος άλλος να μη το βρίσκει πουθενά, στις ίδιες ακριβώς συντεταγμένες, με αποτέλεσμα να επικρατήσει η άποψη ότι επρόκειτο περί ενός ηφαιστειογενούς νησιού, που ανάλογα με την ποσότητα της λάβας, αυξομειωνόταν περιοδικά.

Παρόμοια περίπτωση αποτέλεσε και το σύμπλεγμα των νήσων Thompson – Bouvet, 2.600 μίλια νοτιοδυτικά του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας. Το νησιωτικό αυτό σύμπλεγμα έγινε επανειλημμένως αφορμή διπλωματικών διαπληκτισμών μεταξύ διάφορων ευρωπαϊκών δυνάμεων, διότι η καθεμιά διετείνετο ότι εκείνη ανακάλυψε τα νησιά και ζητούσε να τα περιβάλει με δικαιώματα κτήσεως.

Αλλά μέχρις ότου να διευθετηθεί το ζήτημα, τα νησιά αυτά εξαφανίζονταν από την επιφάνεια της θάλασσας, έως ότου κάποια άλλη δύναμη τα συναντούσε και πάλι στη ρότα της και το θέμα ανακινούνταν εκ νέου. Τελικά, αυτή η περίεργη υπόθεση τακτοποιήθηκε με τη συμφωνία πως κάθε νησί που θα ανακαλύπτεται σε όλη εκείνη την απομακρυσμένη γωνιά του πλανήτη, θα περιέρχεται αυτομάτως στη δικαιοδοσία της Αγγλίας.

Μια άλλη συστάδα νησιών – φαντασμάτων, που δεν υφίσταντο πλέον, είναι τα νησιά Aurora-Grande-Luxembourg. Οι χάρτες του αγγλικού Ναυαρχείου του 1700 τα ανέφεραν με λεπτομέρειες και υπήρξαν άνθρωποι που τα επισκέφτηκαν, τα κατοίκησαν κι έπειτα, τα εγκατέλειψαν.

Έτσι, από τις αρχές του 19ου αιώνα, το αγγλικό Ναυαρχείο δεν μπορούσε πια να υπολογίζει στην ύπαρξή τους. Επαναλαμβανόμενες έρευνες και αναζητήσεις δεν κατέληξαν πουθενά. Τα νησιά αυτά χάθηκαν από προσώπου γης.

Ποια είναι, λοιπόν, η εξήγηση όλων αυτών των μυστηριωδών εμφανίσεων, των εξαφανίσεων και των επανεμφανίσεων τόσων και τόσων νησιών;

Η πρώτη και μάλλον πιστευτή εξήγηση είναι ότι μερικά από τα νησιά αυτά δεν ήταν παρά τεράστια παγόβουνα, τα οποία είχαν εξωτερικό περίβλημα από βράχους, λόγω των ατμοσφαιρικών επιδράσεων. Όταν, αργότερα, τα αναζήτησαν άλλοι τολμηροί θαλασσοπόροι έπειτα από δεκαετίες, δεν ήταν, βέβαια, δυνατόν τα παγόβουνα να βρίσκονται στην ίδια θέση.

Η άλλη, πάλι, αληθοφανής εξήγηση είναι ότι τα νησιά αυτά ήταν το φυσικό αποτέλεσμα ηφαιστειακών εκρήξεων ή ίσως είχαν δοθεί εσφαλμένες πληροφορίες σχετικά με την τοποθεσία των νησιών αυτών ή ακόμα, τα διάφορα αστρονομικά και γαιονομικά μετρητικά εργαλεία να απώλεσαν την ακρίβειά τους.

Όμως, υπάρχουν κι εκείνοι που διατρανώνουν ότι ορισμένα από τα νησιά – φαντάσματα υπάρχουν ακόμα ή θα υπάρξουν και πάλι στο μέλλον, αφού θα έχουν επιστρέψει από το αινιγματικό ταξίδι τους μέσα στα υγρά βασίλεια των Ωκεανών.

Είναι τα μυστηριώδη νησιά – φαντάσματα του πλανήτη μας, γύρω από τα οποία οι πολυταξιδεμένοι ναυτικοί έχουν να διηγηθούν πολλές καταπληκτικές ιστορίες.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Η ΒΡΑΔΥΝΗ», στις 24/12/1936…