Σε μια πόλη περίπου 300 χιλιόμετρα από την πόλη του Μεξικό, υπάρχει μια πόλη που ονομάζεται Acámbaro. Εκεί, ένας Γερμανός έμπορος ονόματι Waldemar Julsrudτο το 1945, μετά από έντονες βροχοπτώσεις ανακάλυψε μερικά κομμάτια από αγγεία που είχαν ανασκαφεί....
Βρέθηκαν περίπου 32.000 κομμάτια. Ανάμεσά τους υπήρχαν ανθρώπινες φιγούρες και άλλα αντικείμενα.
Όμως το εκπληκτικό είναι ότι πολλές φιγούρες απεικόνιζαν τερατώδη όντα που θυμίζουν δεινόσαυρους. Το δε εκπληκτικότερο όλων, είναι πως ανάμεσά τους υπάρχουν αγαλματίδια με διττή εμφάνιση, μισά άνθρωποι και μισά ερπετά.
Το γεγονός ότι βρέθηκαν ανάμεσα σε είδη καθημερινής χρήσης, δίνουν την αίσθηση στους αρχαιολόγους ότι αυτά τα περίεργα όντα αποτελούσαν μέρος της καθημερινότητας των ανθρώπων, ή ακόμα ότι μπορεί να ήταν και ένα είδος κατοικίδιων ή οικόσιτων.
Μία άλλη συλλογή με ανάλογα περίεργα αντικείμενα βρέθηκαν στο Εκουαδόρ και λέγεται ότι προέρχονται από τα σπήλαια Tayos. Αυτά τα τεχνουργήματα είχαν μια εκπληκτική ομοιότητα με αντίστοιχα από τη Μεσοποταμία ή των Σουμερίων.
Πώς γίνεται δύο διαφορετικοί και γεωγραφικά απομακρυσμένοι πολιτισμοί, χωρίς καμία υποτίθεται πολιτιστική επαφή, να έχουν φιγούρες σχεδόν πανομοιότυπες; Η απάντηση, ενδεχομένως, θα μπορούσε να ανοίξει ένα τεράστιο κεφάλαιο -ειδικότερα αν το συνδέσουμε την ιστορία των Ανουνάκι, όπως περιγράφεται στις 14 πινακίδες του Ενκι, όπου μέσα από αυτές φαίνεται και η σύνδεση των περιοχών. Οι Ανουνάκι, γενικότερα, θεωρούνται ερπετεοειδή.
Πολλοί επιστήμονες αρνήθηκαν ότι τα πήλινα αγαλματάκια είναι γνήσια. Όμως οι πρώτες αναλύσεις που έγιναν με την μέθοδο του άνθρακα 14, σε οργανικά υλικά που περιείχαν όπως φύλλα και ρίζες, έδειξαν ότι χρονολογούνται κάπου πριν το 2500 π.Χ., ενώ άλλες ότι φτάνουν ως και το 3.600 π.Χ.
Δεν λείπουν, όμως και εκτιμήσεις που θεωρούν ότι θα μπορούσαν να προέρχονται από Ατλάντιους πρόσφυγες που κατάφεραν να επιζήσουν από την καταστροφή της Ατλαντίδας. Το βασικό ερώτημα, όμως, παραμένει άλυτο:
