Τα οικογενειακά προβλήματα της Δούκισσας της Πλακεντίας, οι πολιτικές μεταβολές στη Γαλλία ιδίως μετά τη μάχη στο Βατερλό, αλλά και οι ποιητικές της μελέτες την είχαν απομακρύνει πολύ από τη σύγχρονη κοινωνία και την κατέλαβε ο πόθος των ταξιδιών και της περιπετειώδους ζωής σε περιοχές άγνωστες.Τον πόθο αυτόν τον υποδαύλιζαν οι αφηγήσεις των προσφιλών της ποιητών, που περιέγραφαν γλαφυρά τα θέλγητρα της Ανατολής με τα μυστήριά της.Την εποχή εκείνη, η Ανατολή προσείλκυε τους ιδιόρρυθμους, τους παράτολμους και τους πολυτάραχους. Πολλές γυναίκες, άλλωστε, της ανώτερης αριστοκρατίας των Παρισίων και του Λονδίνου εγκατέλειψαν τα μέγαρά τους και αναζητούσαν την ευτυχία στα βάθη της ασίγαστης και μεθυστικής Ανατολής.Για παράδειγμα, η Ιταλίδα Πριγκίπισσα Cristina Trivulzio Belgiojoso περιπλανήθηκε στη Συρία, στον Λίβανο και στην Παλαιστίνη, υποταγμένη στη λάμψη των οφθαλμών των αντρών της ερήμου.Μια άλλη τρανταχτή περίπτωση ήταν εκείνη της πανέμορφης Αγγλίδας Λαίδης Jane Elisabeth Digby, γνωστής και στην Ελλάδα ως Κόμισσα Θεοτόκη, η οποία, αφού είχε παντρευτεί διάφορους άντρες από διαφορετικές χώρες και είχε συνάψει πάμπολλες παράνομες ερωτικές σχέσεις, τελικά εγκατέλειψε και τη χώρα μας μετά από ένα δυσάρεστο σκάνδαλο. Βρέθηκε κατόπιν στην εξωτική Συρία, όπου ερωτεύθηκε έναν Βεδουίνο Σεΐχη, τον Abdul Medjuel El Mezrab, 17 χρόνια μικρότερό της και έζησε μαζί του έως το τέλος της πολυκύμαντης ζωής της.Ωστόσο, η Δούκισσα της Πλακεντίας προτίμησε την Ελλάδα, την οποία λάμπρυνε η αίγλη της δόξας των νικών της κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Επανάστασης και για την οποία έγραφαν διάπυρους στίχους Φιλέλληνες Ευρωπαίοι ποιητές.Στο Ναύπλιο, η Σοφί έφτασε κατά τον τελευταίο χρόνο της διοίκησης του Ιωάννη Καποδίστρια, ενώ έλαβε μέρος και στην αντιπολίτευση που γινόταν εναντίον του και συνήθιζε, μάλιστα, να αποκαλεί την εποχή εκείνη, εποχή διωγμού.Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, η Δούκισσα Σοφί εγκαταστάθηκε στην Αθήνα με την έλευση του Βασιλιά Όθωνα και αγόρασε άπειρα κτήματα, ελαιώνες, αγρούς και ένα μεγάλο μέρος του Πεντελικού Όρους. Όλα αυτά περιήλθαν αργότερα στην κυριότητα του Γεωργίου Σκουζέ, ο οποίος διατέλεσε επί σειρά ετών διαχειριστής των κτημάτων της.Στην αρχή, η Δούκισσα έχτισε ένα μέγαρο στην περιοχή που σήμερα βρίσκεται το ορφανοτροφείο Χατζηκώνστα. Εκεί έφερε το πρώτο ιδιωτικό αμάξι στην Αθήνα και ζούσε πολυτελώς και μεγαλοπρεπώς, καθώς το ετήσιο εισόδημά της ξεπερνούσε τα 150.000 φράγκα, που τον καιρό εκείνο για την Αθήνα ήταν ένα ποσό μυθώδες και άκρως μυθιστορηματικό.Στην Αθήνα συναναστρεφόταν ελάχιστους ανθρώπους κατά τα πρώτα έτη. Ένας από τους λίγους που σύχναζαν στο σπίτι της ήταν ο Ηλίας Κατσάκος Μαυρομιχάλης, το ανδρειωμένο πρωτοπαλίκαρο της Επανάστασης. Αν και δεν ήταν πια στην πρώτη του νιότη, αν και ήταν χήρος και πατέρας τριών ανήλικων παιδιών, ήταν όμορφος, ευθυτενής και λεβεντόκορμος.Η κόρη της Δούκισσας, η φθισική Ελίζα, ερωτεύθηκε περιπαθώς τον ωραίο Μανιάτη. Η Σοφί παρακάλεσε πολλές φορές τον Ηλία να δεχτεί να νυμφευθεί την ασθενική της θυγατέρα, αλλά εκείνος πάντοτε αρνιόταν, σεβόμενος τη διαφορά της ηλικίας τους.Ο ανεκπλήρωτος αυτός έρωτας επέτεινε την υποβόσκουσα νόσο της Ελίζας και μετά από έναν χρόνο πέθανε. Μετά από λίγο καιρό πέθανε στο Μόναχο και ο Ηλίας από χολέρα, που τότε μάστιζε την πόλη.Η Δούκισσα, που υπεραγαπούσε τη μονάκριβη κόρη της, μην μπορώντας να την αποχωριστεί, ζήτησε να την ταριχεύσουν και διατήρησε τη σορό της στα υπόγεια του μεγάρου της, μέσα σ’ ένα υαλοσκεπές φέρετρο.Αυτό το πρωτόφαντο γεγονός σκανδάλιζε τον αθηναϊκό λαό. Βλέποντας πως η Δούκισσα της Πλακεντίας, πέρα από τους θρησκευτικούς κανόνες και έθιμα, διατηρούσε τη νεκρή της θυγατέρα μέσα στο σπίτι της με χημικά παρασκευάσματα, θεωρούσε τη γυναίκα αυτή αιρετική, αλλά σεβόταν τον παμμέγιστο μητρικό πόνο και ποτέ δεν εκδηλώθηκε αρνητικά εναντίον της, τουλάχιστον φανερά.Μέχρι σήμερα πολλά περίεργα διηγούνται οι γέροντες για την αλλόκοτη στοργή με την οποία περιέβαλε το πτώμα του παιδιού της.Κάθε πρωί οι υπηρέτες έπρεπε να ανάβουν μέσα στο υπόγειο λαμπάδες κι αφού το σκυθρωπό κελάρι φωτιζόταν ωσάν να ήταν μέρα, τότε μόνο η συντετριμμένη μητέρα κατέβαινε μόνη της, μέσα σε μια εύθραυστη ησυχία, διαβάζοντας σπαρακτικά ποιήματα ή ατενίζοντας βουβά το χαμένο της σπλάχνο.Όμως, τον Ιούλιο του 1846, απωλέσθη και η ύστατη παρηγοριά της. Μια από τις αναμμένες λαμπάδες που στέκονταν πλάι στο υαλόφρακτο φέρετρο ανατράπηκε και μέσα σε λίγες ώρες το μέγαρο παραδόθηκε στις φλόγες, που το κατασπάραξαν.Κάτωχρη και τρέμουσα η Δούκισσα, βγαίνοντας στην οδό Πειραιώς, παρακαλούσε τους περαστικούς να σώσουν το πτώμα του παιδιού της, τάζοντας τεράστια αμοιβή. Μα, κανείς δεν τολμούσε να παλέψει με τις πελώριες πύρινες γλώσσες.Αφού η φωτιά ολοκλήρωσε το αδηφάγο έργο της, η ταλαίπωρη μητέρα σύλλεξε τη στάχτη της Ελίζας και την ενταφίασε, συνοδεία πομπής, στο κτήμα της στο Πεντελικό Όρος.Συνεχίζεται…Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΑΘΗΝΑΙ”, στις 09/04/1903…
