Όσοι έχετε περάσει τα 30 έτη της ζωής σας, σίγουρα η λέξη Shinobi σας γεννάει μνήμες. Μνήμες από μία εποχή που δεν χρειαζόσουνα και πολλά για να είσαι χαρούμενος. Ένα ουφάδικο, λίγα κατοστάρικα στη τσέπη, ένα βολικό σκαμπό, και ένα κολλητό να νιώθει από ηλεκτρονικά.
Και κάπως έτσι περνούσαν τα Σαββατοκύριακα και τα απογεύματα. Γιατί όταν ξεκινούσες να ταίζεις το ηλεκτρονικό, οι ώρες κυλούσαν χωρίς να το καταλάβεις. Κινητά δεν υπήρχαν για να σε κράξει η μητέρα σου, οπότε για σένα ρολόι ήταν, τα κατοστάρικα που είχες στη τσέπη. Όταν τελείωναν αυτά, γυρνούσες και συ στο σπίτι.
Ένα από τα πιο εθιστικά παιχνίδια εκείνης της εποχής, ήταν το Shinobi. Ένας μοναχικός νίντζα, που μόνος εξολόθρευε δεκάδες αντιπάλους, μέχρι τη τελική πίστα. Με μοναδικό όπλα τα χέρια του και τις κλωτσιές του, και τα θρυλικά αστεράκια του, εξολόθρευε ολόκληρες συμμορίες μέχρι να απελευθερώσει τους φίλους του.
Όταν τα πήγαινες καλά είχες και όπλο μπόνους. Ο Shinobi αυτοσυγκεντρώνονταν, και έβγαζε μια ενέργεια, που όποιος βρισκόταν σε ακτίνα χιλιομέτρου, δεν παιρνούσε καλά.
Πολλοί ονειρεύονται να γυρίσουν στην εποχή της δραχμής, εγώ ονειρεύομαι να γυρίσω στην εποχή του κατοστάρικου που σου χάριζε δυο ώρες δράση και διασκέδαση...
