Η Κόρινθος λόγω της γεωγραφικής της θέσης ήταν από την αρχαιότητα κιόλας ένα μεγάλο ναυτικό, εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο. Εξαιτίας της ανάγκης της γρηγορότερης μεταφοράς των εμπορευμάτων, που μέσω της ξηράς ήταν πολύ δύσκολο, ο τύραννος της Κορίνθου Περίανδρος κατασκεύασε την περίφημη δίολκο, έναν πλακόστρωτο διάδρομο που βοηθούσε τα πλοία, που ήταν αλειμμένα με λίπος να περάσουν τον Ισθμό από την μια πλευρά στην άλλη.
Τα διόδια που πλήρωναν τα πλοία ήταν το μεγαλύτερο έσοδο της πόλης της Κορίνθου.
Ο Περίανδρος ήταν ο πρώτος που σκέφτηκε την διάνοιξη της διώρυγας. Περίπου το 600 π.Χ. Ύστερα από έναν χρησμό που πήρε από την Πυθία όμως, φοβήθηκε ότι θα προκαλέσει την οργή των Θεών και παράτησε τα σχέδιά του. Βέβαια, το πιο πιθανό, είναι ο χρησμός να προκλήθηκε από τους ιερείς των ναών της πόλης, που θα έχαναν τα πλούσια δώρα που τους προσέφεραν οι έμποροι ώστε να έχουν ασφαλές ταξίδι.
Το τεράστιο κόστος, τα μακροχρόνια έργα και τα οικονομικά οφέλη της Κορίνθου, ήταν ο κυριότερος λόγος για την μεγάλη αναβολή (όπως αποδείχτηκε) για την δημιουργία της διώρυγας της Κορίνθου. Τριακόσια χρόνια αργότερα, την ίδια ιδέα είχε και ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, ένας από τους διαδόχους του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Όμως πάλι το εγχείρημα έπεσε στο κενό, αφού οι Αιγύπτιοι μηχανικοί τον διαβεβαιώσαν πως η διαφορά της στάθμης του νερού στον Κορινθιακό κόλπο και τον Σαρωνικό κόλπο ήταν τέτοια, που με το άνοιγμα της διώρυγας θα πλημμύριζε ο Σαρωνικός και θα κατέστρεφε την Αίγινα και τα άλλα νησιά του!
Οι αυτοκράτορες Ιούλιος Καίσαρας και Καλιγούλας το σκέφτηκαν αλλά δεν το έπραξαν ποτέ. Πιο κοντά από ποτέ έφτασε ο Νέρωνας, που το 67 μ.Χ. εγκαινίασε τα έργα της διάνοιξης, δίνοντας το πρώτο χτύπημα στην γη με μια χρυσή αξίνα. Οι εργασίες προχώρησαν μάλιστα σε μήκος 3.300 μέτρων, όταν ο Νέρωνας αναγκάστηκε να σταματήσει και να επιστρέψει στην Ρώμη, για να αντιμετωπίσει την εξέγερση του στρατηγού Γάλβα.
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν έκανε τίποτα για το μεγάλο αυτό σχέδιο, όπως επίσης τίποτα δεν έγινε και την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Όμως, το τέλος της τελευταίας βρήκε την Ελλάδα στην ακμή της βιομηχανικής εποχής. Ο Ιωάννης Καποδίστριας έδωσε εντολή σε έναν μηχανικό να κάνει την μελέτη. Ωστόσο τα χρήματα που χρειάζονταν ήταν υπέρογκα. Η προσπάθεια εγκαταλείφθηκε για ακόμη μια φορά.
Όσο όμως περνούσαν τα χρόνια, τόσο μεγάλωνε και η ανάγκη δημιουργία του ισθμού. Τα πλεονεκτήματα ήταν πολλά, όμως δυο ήταν τα σημαντικότερα. Η ασφάλεια και η οικονομία. Η παράκαμψη των επικίνδυνων ακρωτηρίων Κάβο Μαλέα και Κάβο Ματαπά δεν θα μείωνε μόνο τους κινδύνους από ναυτικά ατυχήματα, αλλά και το κόστος μεταφοράς.
Η κυβέρνηση Ζαΐμη, μόλις άνοιξε η διώρυγα του Σουέζ, φαίνεται να το πήρε απόφαση. Το 1869 ψηφίστηκε ο νόμος για την κατασκευή του Ισθμού της Κορίνθου, με τις εργασίες να ξεκινούν όμως 13 χρόνια αργότερα. Η μελέτη έγινε από τον Ούγγρο αρχιμηχανικό που είχε υλοποιήσει την διώρυγα του Φραγκίσκου στην Ουγγαρία και ελέγχθηκε από την αρχιμηχανικό της διώρυγας του Σουέζ. Το 1890, όμως η εταιρεία εξάντλησε τα κεφάλαιά της και διαλύθηκε.
Την συνέχιση της κατασκευής ανέλαβε μια ελληνική εταιρεία υπό τον εθνικό ευεργέτη Ανδρέα Συγγρό, με την επωνυμία «Εταιρεία της Διώρυγας της Κορίνθου». Η διώρυγα της Κορίνθου ολοκληρώθηκε σε συνολικά 11 χρόνια, και ήταν ένα κατασκευαστικό θαύμα για την Ελλάδα της εποχής. Τα εγκαίνια τελικά πραγματοποιήθηκαν στις 25 Ιουλίου του 1893. Ένα όνειρό 2.300 ετών ήταν πια πραγματικότητα.
Μέχρι το 1940 ήταν κλειστή για μόλις τέσσερα χρόνια. Οι Γερμανοί το 1944 κατά την αποχώρησή τους, ανατίναξαν τα υψώματα με αποτέλεσμα την καθίζηση 60.000 κυβικών μέτρων χωμάτων. Οι εργασίες εκφράξεως διήρκησαν περίπου πέντε χρόνια. Σήμερα, η Διώρυγα της Κορίνθου αποτελεί διεθνή κόμβο θαλάσσιων συγκοινωνιών και εξυπηρετεί περί τα 12.000 πλοία ετησίως, όλων των εθνικοτήτων.
