Ο Τάσος Λειβαδίτης ανήκει στη γενιά που διαμορφώθηκε στα χρόνια της κατοχής, τα οποία δρουν στο έργο του ως τραυματικές εμπειρίες. Ανήκει στους ποιητές που στον εμφύλιο εξορίστηκε, ενώ μετά δικάστηκε γιατί ένα ποιητικό του έργο θεωρήθηκε επικίνδυνο (αθωώθηκε στη συνέχεια).
Το 1946 πραγματοποίησε την πρώτη του εμφάνιση στη Λογοτεχνία με τη δημοσίευση του ποιήματός «Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη»(περιοδικό «Ελεύθερα Γράμματα»). Το 1947 συνεργάστηκε στην έκδοση του περιοδικού «Θεμέλιο», την τετραετία 1948 – 1952 εξορίστηκε στον Μούδρο, τον Άη – Στράτη και τη Μακρόνησο μαζί με άλλους αριστερούς καλλιτέχνες και διανοούμενους, όπως ο Γιάννης Ρίτσος, ο Άρης Αλεξάνδρου και ο Μάνος Κατράκης. Το 1952 εκδόθηκαν τα έργα του «Μάχη στην άκρη της νύχτας» και «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας».
Τρία χρόνια αργότερα οδηγήθηκε σε δίκη -στο Πενταμελές Εφετείο- με αφορμή την ποιητική συλλογή του «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου», αλλά αθωώθηκε πανηγυρικά. Σταθμό στην ποιητική του διαδρομή και ορόσημο της πορείας του προς τη δεύτερη, την εσωτερικότερη φάση της δημιουργίας του αποτέλεσε το βιβλίο του «Οι γυναίκες με τ’ αλογίσια μάτια»(1958). Το 1961 πήρε μέρος σε συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη στην Ελλάδα, απαγγέλλοντας ποιήματά του και συνομιλώντας με το κοινό. Την ίδια χρονιά συνεργάστηκε στο σενάριο με τον Κώστα Κοτζιά και έγραψε τους στίχους των τραγουδιών, σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη, για την ταινία του Αλέκου Αλεξανδράκη «Συνοικία στο όνειρο» που αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου.
Συνεργάστηκε με την εφημερίδα «Αυγή»(1954 – 1980) και το περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης» (1962 – 1966), όπου δημοσίευσε πολιτικά και κριτικά δοκίμια. Στη διάρκεια της δικτατορίας (1967 – 1974) ασχολήθηκε -για βιοποριστικούς λόγους – με μεταφράσεις και διασκευές λογοτεχνικών έργων σε διάφορα λαϊκά περιοδικά, παράλληλα δε, στράφηκε με νοσταλγία προς το παρελθόν, αδυνατώντας να δεχθεί τη σκληρή πραγματικότητα της εποχής, μια στάση που αντικατοπτρίζεται στην ποίηση αυτής της περιόδου, με έμφαση στον «Νυχτερινό επισκέπτη». Το 1986 εξέδωσε τη συλλογή «Βιολέτες για μια εποχή» που θεωρήθηκε ως το κύκνειο άσμα του. Ο Τάσος Λειβαδίτης πέθανε στην Αθήνα το 1988 (ήταν μόνο 66 ετών) από ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής. Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν ανέκδοτα ποιήματά του με τον τίτλο «Χειρόγραφα του Φθινοπώρου».
Τιμήθηκε με Α΄ Βραβείο Ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας Βαρσοβίας(1953) για τη συλλογή του «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου», Α΄ Βραβείο Ποίησης του Δήμου Αθηναίων(1957, για τη συλλογή του «Συμφωνία αρ. Ι»), Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης(1976, για τη συλλογή «Βιολί για μονόχειρα»), Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης(1979, για το «Εγχειρίδιο ευθανασίας»).
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρίας Συγγραφέων. Στίχοι του μελοποιήθηκαν από τους Μίκη Θεοδωράκη, Μάνο Λοΐζο και άλλους αξιόλογους Έλληνες συνθέτες. Η ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη κυριαρχείται από μια σπαρακτική υπαρξιακή αγωνία, η οποία εκδηλώνεται αρχικά ως έκφραση τρυφερότητας και συμπόνιας, ενώ στη δεύτερη φάση του έργου του ως εσωτερική αναδίπλωση- αναζήτηση νοήματος στη ζωή, μετά από τη διάψευση προσδοκιών και θυσιών τόσων αγωνιστών για έναν καλύτερο και πιο δημοκρατικό κόσμο.
