0 Ρεμού, το θρυλικό λυκόπαιδο των Ινδιών, απασχολούσε εντόνως με την ιδιότυπη περίπτωσή του πολλούς επιστήμονες κι είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινής γνώμης.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο Ρεμού είχε βρεθεί μέσα σ’ ένα βαγόνι τρένου, όπου είχε καταφύγει αναζητώντας τροφή, με τον τρόμο ανάγλυφα αποτυπωμένο στο συσκοτισμένο βλέμμα του.
Όταν τον ανέλαβαν οι επιστήμονες, για να τον υποβάλλουν σε μια σειρά από εξετάσεις, αρχικά τους μούγκριζε απειλητικά και αρνιόταν να λάβει φαγητό από τον οποιονδήποτε. Αλλά, όσο περνούσε ο καιρός, ο Ρεμού ηρεμούσε και εξοικειωνόταν με το ανθρώπινο περιβάλλον. Προοδευτικά, έπαψε τα άναρθρα γρυλίσματα, αλλά το λεξιλόγιό του παρέμενε εξαιρετικά φτωχό κι ελλιπές. Δεν γνώριζε πώς να χαμογελά ή πώς να κλαίει, ενώ η επικοινωνία κατορθωνόταν με μεγάλη δυσκολία.
Ο φύλακας του ζωολογικού κήπου του Λούκνορ της Ινδίας, ο Χαρί Σουκάρ, είχε αναλάβει να μεγαλώσει τον Ρεμού και τον ανέτρεφε μαζί με το παιδί του. Ο Σουκάρ ήταν ο μόνος που εμπιστευόταν απόλυτα ο Ρεμού και τον τάιζε με υπομονή, καθώς το λυκόπαιδο δεν ήξερε πώς να τραφεί μονάχο του ως φυσιολογικός άνθρωπος.
Αν ο Ρεμού αφηνόταν μόνος του, θα έπεφτε στα τέσσερα κι θα έτρωγε όπως τα τετράποδα. Οπότε, όλες οι προσπάθειες εκπολιτισμού του θα πήγαιναν χαμένες.
Πάντως, εν καιρώ, οι επιστήμονες, που είχαν ασχοληθεί με την περίπτωσή του, χωρίστηκαν σε δυο παρατάξεις. Η μεν πρώτη υποστήριζε ότι επρόκειτο απλώς περί ενός πλάσματος με προφανή διανοητική καθυστέρηση, που το εγκατέλειψαν οι γονείς του και ότι οι ουλές του δεν προήλθαν από δαγκωματιές λύκων, αλλά από διάφορα μικροατυχήματα.
Η δεύτερη παράταξη των επιστημόνων, αντιθέτως, υποστήριζε ότι το δύστυχο παιδί είχε όντως ανατραφεί από λύκους, αλλά δεν ήταν όλοι οι ειδικοί σύμφωνοι ότι θα μπορούσε κάποτε ο Ρεμού να αναπτυχθεί στον μέγιστο βαθμό πνευματικά. Φοβούνταν, μάλιστα, ότι ίσως πέθαινε πρόωρα, όπως είχε συμβεί κατά καιρούς και με άλλα παιδιά, που είχαν ανατραφεί από θηρία.
Πάντως, το ζωηρό και σπινθηροβόλο βλέμμα του τούς γέμιζε με ελπίδα ότι ο Ρεμού θα απολάμβανε κάποτε μια ολοκληρωμένη ανθρώπινη ζωή, δίνοντας έτσι σάρκα και οστά σε θρύλους από το μακρινό παρελθόν, όπως εκείνον του Ρωμύλου και του Ρώμου.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ», στις 03/11/1956…
