Επέζησε από το ολοκαύτωμα, οι γονείς της την εγκατέλειψαν, αλλά αποφάσισε να γίνει το πρώτο άτομο που εθελοντικά χάρισε το σώμα της για να χρησιμοποιηθεί ως «ψηφιακό πτώμα».

Η Σου Πότερ, από το Ντένβερ, πέθανε από πνευμονία σε ηλικία 87 ετών το 2015, καταψύχθηκε και τεμαχίστηκε με ταχύτατους ρυθμούς σε 27.000 κομμάτια στο μέγεθος τρίχας, τα οποία διατηρήθηκαν με προσοχή επί τρία χρόνια και έπειτα ψηφιοποιήθηκαν για να χρησιμοποιηθούν ως μάθημα για τους φοιτητές.

Τα τελευταία 15 χρόνια από την απόφασή της να χαρίσει το σώμα της στην επιστήμη και τον θάνατό της, η Σου κατέγραψε τα πάντα για την ζωή της, περιγράφοντας τον τρόπο ζωής της, τα συναισθήματα, τους πόνους και πολλά άλλα, ώστε οι φοιτητές τα επόμενα χρόνια να καταλάβουν ποια ήταν η γυναίκα πίσω από τα ιατρικά αρχεία που διαβάζουν.

Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, ζήτησε να δει το πριόνι με το οποίο θα την τεμάχιζαν, το ψυγείο όπου θα τοποθετούνταν και την πολυβινυλική αλκοόλη που θα εγχύονταν το σώμα της. Ζήτησε επίσης, την ώρα που θα την έκοβαν με το πριόνι, να έπαιζε κλασική μουσική και το πτώμα της να περιβάλλεται από τριαντάφυλλα.

Τώρα που ολοκληρώθηκε αυτή η διαδικασία, το National Geographic δημοσίευσε στο τεύχος Ιανουαρίου έναν πλήρη απολογισμό ολόκληρου αυτού του 15ετούς ταξιδιού της, με τον τίτλο «Το Μέλλον της Ιατρικής» αποκαλύπτοντας την επίπονη δουλειά, τα συναισθήματα και τις σχέσεις πίσω από αυτό το επιστημονικό έργο.

Η Σου μεγάλωσε στην ναζιστική Γερμανία, εγκαταλείφθηκε από τους γονείς της που μετακόμισαν στη Νέα Υόρκη και ξέμεινε με τους παππούδες της. Όπως είχε δηλώσει στο National Geographic, δεν τους το συγχώρεσε ποτέ.

Μετακόμισε στη Νέα Υόρκη από την Γερμανία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου και γνώρισε τον σύζυγό της, Χάρι Πότερ και τον παντρεύτηκε το 1956. Μαζί απέκτησαν δύο κόρες.

Αργότερα μετακόμισαν στο Κολοράντο, όταν ο σύζυγός της συνταξιοδοτήθηκε. Δεν είναι ξεκάθαρο το τι συνέβη στον Χάρι ούτε και το πώς η Σου απομακρύνθηκε από τις κόρες της, αλλά από την ηλικία των 73 ετών, η Σου ήταν μόνη της.

Υγιής, είχε ζήσει πολλά στη ζωή της. Είχε διαβήτη, είχε μελάνωμα, μια μάχη με τον καρκίνο του στήθους και διάφορες χειρουργικές επεμβάσεις.

Το 2000, όταν νόμιζε ότι της έμενε μόνο ένας χρόνος ακόμη ζωής, διάβασε ένα άρθρο σχετικά με το Πρόγραμμα Ανθρώπινης Προσομοίωσης του Πανεπιστημίου του Κολοράντο και το πρωτοποριακό έργο «Visible Human».

Χρηματοδοτούμενο από τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας, η ομάδα είχε βαλσαμώσει και παγώσει τα σώματα ενός άνδρα (του 39χρονου καταδικασμένου σε θάνατο Τζόζεφ Πολ Τζέρνιγκαν, το 1993) και μιας γυναίκας (μιας 59χρονης με καρδιακές παθήσεις στο Μέριλαντ το 1994), τα οποία στη συνέχεια τεμαχίστηκαν και ψηφιοποιήθηκαν για τον σκοπό της εκπαίδευσης των φοιτητών ιατρικής.

Η Σου Πότερ ήταν μια ατίθαση γυναίκα που θέλησε να χαρίσει το πτώμα της στην ιατρική

Η Σου (γεννημένη Σούζαν Κριστίνα Γουίτσελ στη Γερμανία) ήθελε να γίνει η τρίτη – καθιστώντας την τον πρώτο ζωντανό άνθρωπο που εθελοντικά παραδίδει το σώμα της για να γίνει «αθάνατο πτώμα».

Αρχικά, ο διευθυντής της ομάδας Δρ. Βικ Σπίντζερ την απέρριψε ως πολύ περίπλοκη: έφτιαχνε μοντέλα «κανονικών» σωμάτων. Η Σου είχε διαβήτη, είχε μελάνωμα, μια μάχη με καρκίνο του μαστού και είχε υποβληθεί σε διάφορες χειρουργικές επεμβάσεις.

Τελικά, τον κατάφερε, αλλά με μία προϋπόθεση: να καταγράφει το υπόλοιπο της ζωής της.

Συμφώνησε και ο Δρ. Σπίντζερ επικοινώνησε με το National Geographic για να κάνει αυτό που είχε φανταστεί πως θα ήταν ένα ετήσιο πρόγραμμα καταγραφής.

Προς έκπληξη όλων (συμπεριλαμβανομένης της Σου), έζησε άλλα 15 χρόνια, καθιστώντας την έναν από τους πιο εκτεταμένους προσωπικούς λογαριασμούς ασθενούς που τεκμηριώνεται ποτέ στην έρευνα.

Μετά την εθελοντική συμμετοχή της στο πρόγραμμα, παραβρέθηκε σε συνέδρια και έδινε διαλέξεις με αποτέλεσμα οι φοιτητές να την λατρέψουν

«Για την ίδια, το να μιλάει για το σώμα της και για το πώς αισθανόταν – τις αναπηρίες της που την ενοχλούσαν πολύ – είναι μια διαφορετική δυναμική. Αυτό δεν έχει να κάνει με τα μαθήματα ανατομίας και φυσιολογίας, αλλά για την ίδια ως άνθρωπο» δήλωσε ο Σπίντζερ στο ABC, με ένα συνοδευτικό βίντεο της ιστορίας της.

Από την στιγμή που ο Σπίντζερ συμφώνησε, η Σου έλαβε μία κάρτα που θα έπρεπε να την έχει πάντα μαζί της σε περίπτωση που πέθαινε, η οποία ανέφερε: «Σε περίπτωση θανάτου μου… επικοινωνήστε με τον Δρ. Βίκτορ Μ. Σπίντζερ… υπάρχει ένα παράθυρο 4 ωρών για να παραδοθεί το σώμα μου».

Σύμφωνα με τον απολογισμό του National Geographic για την Σου, δεν αποτελεί έκπληξη πως τα κατάφερε: δεν ήταν ένας άνθρωπος που απλά θα περνούσε ήσυχα και ωραία την σύνταξή της.

Ήταν μια σπινθηροβόλα γυναίκα, νάρκισσος, μερικές φορές ατίθαση, αλλά και γενναιόδωρη και μια γυναίκα που φρόντιζε τους γύρω της» γράφει η συγγραφέας Κάθι Νιούμαν.

Η Σου ήθελε να γνωρίζει όλα τα στάδια της διαδικασίας. Ήθελε να δει ακόμη και το πριόνι με το οποίο θα την τεμάχιζαν

Κι ενώ οι περισσότερες περιπτώσεις σε ένα έργο όπως αυτό, θα ήταν ανώνυμες, η Σου ήταν περήφανη για την συμμετοχή της, παρακολουθώντας συνέδρια και δίνοντας διαλέξεις.

Της άρεσε πολύ να συναντά τους φοιτητές που κάποια μέρα θα ανέλυαν το πτώμα της, «διδάσκοντάς τους την ανάγκη συμπόνιας». Παρά τον άγριο και απαιτητικό της χαρακτήρα, έγινε μια αγαπημένη μορφή μεταξύ των φοιτητών, που έκλαψαν στην κηδεία της.

Είχε καθημερινή επαφή με τον Δρ. Σπίντζερ και ήθελε να γνωρίζει κάθε στοιχείο της διαδικασίας που θα περνούσε το σώμα της.

Και ήθελε να κατευθύνει κάποια τμήματα της διαδικασίας, ζητώντας από την ομάδα να τεμαχίσει το σώμα της υπό τους ήχους κλασικής μουσικής, περιτριγυρισμένη από τριαντάφυλλα (έπαιξαν το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ και ζωγράφισαν μερικά τριαντάφυλλα στην πόρτα).

Η διαδικασία δεν ήταν απλή, όπως είχε προβλέψει ο Δρ. Σπίντζερ όταν η Σου δήλωσε συμμετοχή. Είχε μια ράβδο τιτανίου στο ισχίο της, λόγω της αντικατάστασης ισχίου – που θα μπορούσε να καταστρέψει την λεπίδα κοπής. Αφού καταψύχθηκε, το ισχίο έπρεπε να αποψυχθεί προσεκτικά ώστε να μπορέσει ο Δρ. Σπίντζερ να αφαιρέσει την προσθήκη από το σώμα της.

Μια λεπτή «φέτα» από το κρανίο της Σου όπου μπορεί κανείς να διακρίνει τον εγκέφαλο, τα μάτια και την μύτη της σε τομή.

Αλλά τεχνολογικά, όλα ήταν πολύ πιο εξελιγμένα από τον πρώτο «Visible Human» τον Τζόζεφ Τζέρνιγκαν, τεμαχίστηκε το 1993.

Την εποχή που πέθανε η Σου, είχαν ένα πριόνι που μπορούσε να κόει τόσο λεπτές λωρίδες όσο οι τρίχες των μαλλιών, δουλεύοντας 24 ώρες; το24ωρο με εκπληκτική ταχύτητα.

«Ο τεμαχισμός του πρώτου Visible Human σε περίπου 2.000 φέτες, έγινε από τον Σπίντζερ μέσα σε 4 μήνες το 1993» εξηγεί ο Νιούμαν. «24 χρόνια μετά, η Σούζαν Πότερ κόπηκε σε 27.000 φέτες μέσα σε 60 ημέρες. Στη συνέχεια, ακολουθεί η επίπονη, χρονοβόρα διαδικασία της περιγραφής των δομών – ιστών, οργάνων, αγγείων – σε κάθε ψηφιακή φέτα για να αποδοθούν ο σκελετός, τα νεύρα και τα αγγεία με εξαιρετικές λεπτομέρειες. Αυτό διαρκεί περίπου δύο με τρία χρόνια».

Το εξώφυλλο του τεύχους Ιανουαρίου 2019 του National Geographic, όπου περιγράφεται η ιστορία της

Κοιτάζοντας πίσω, ο Σπίντζερ ελπίζει πως αυτό είναι μόνο η αρχή. «Ο στόχος μας είναι μια μέρα να έχουμε αρκετά σώματα στην ‘βιβλιοθήκη’ όπου θα μπορεί κάποιος να ‘τραβήξει’ μια καρτέλα και να κατανοήσει την παθολογία» δήλωσε ο Σπίντζερ στο ABC.