Από τη μία είναι όντως οι σκληρές απαιτήσεις της Τρόικας, η οποία «ξεπέρασε» τον εαυτό της στις τρέχουσες διαπραγματεύσεις, επιχειρώντας να επιβάλλει ουσιαστικά ένα ιδιότυπο τέταρτο μνημόνιο, με μέτρα και δεσμεύσεις για μετά τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος. Από την άλλη είναι οι… αναστολές που έχει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, που δεν της επιτρέπουν να υπογράψει μία συμφωνία, που μπορεί να σημάνει και την αρχή του πολιτικού της τέλους και να διαρρήξει τις σχέσεις της με τα κοινωνικά στρώματα, που εξέφρασε με την άνοδό της στην εξουσία.

Ο συνδυασμός των δύο παραγόντων αυτών είναι η αιτία που ακόμη ένα Eurogroup -το σημερινό- δεν πρόκειται να καταλήξει σε μία τεχνική συμφωνία, ενώ δεν υπάρχει πλέον κανένας σαφής ορίζοντας για την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων. Η 20ή Φεβρουαρίου προστίθεται στο ολοένα και μακρύτερο κατάλογο με τις ημερομηνίες, που θεωρήθηκαν ορόσημα, αλλά χάθηκαν στην πορεία διαψεύδοντας τις προσδοκίες της Αθήνας.

Οι απαιτήσεις των δανειστών είναι γνωστές και περίπου ίδιες από την αρχή της διαπραγμάτευσης, τον περασμένο Νοέμβριο. Και πολύ δύσκολα, κατά τα φαινόμενα, αυτό το στοιχείο θα αλλάξει, εκτός ίσως εάν αποχωρήσει από το ελληνικό πρόγραμμα το ΔΝΤ.

Εκείνο, λοιπόν, που έχει τη μεγαλύτερη σημασία σε αυτό το πλαίσιο είναι η στάση της ελληνικής πλευράς. Μετά από αναμονή κάποιων εβδομάδων, φαίνεται να επανέρχεται στο κυβερνητικό στρατόπεδο μία ισχυρή τάση, που εκφράζει προβληματισμό και έντονες διαφωνίες για την υπογραφή της συμφωνίας. Οι εκφραστές αυτών των διαφωνιών, είχαν υποστείλει τις απόψεις και με πρωθυπουργική παρέμβαση, ελπίζοντας ότι η σκληρή στάση και η απροθυμία της Αθήνας να υπογράψει κάθε απαίτηση, θα προκαλούσε μία υποχωρητικότητα των δανειστών. Ήλπιζαν επίσης ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα δικαιωνόταν στην επιδίωξή του να πετύχει μία πολιτική λύση και ότι η συμμαχία με ευρωπαίους παράγοντες θα αποδυνάμωνε το ρόλο του ΔΝΤ στις διαπραγματεύσεις, έστω για κάποια ζητήματα, όπως οι εργασιακές σχέσεις. Η διάψευση αυτών των προσδοκιών όμως φέρνει και πάλι έντονα στο προσκήνιο τις εσωκομματικές διαφωνίες, τις επιφυλάξεις και τις συγκρούσεις στον ΣΥΡΙΖΑ.

Για πολλούς πλέον η συμφωνία απειλεί την πολιτική επιβίωση του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς τα μέτρα για τη μείωση του αφορολόγητου και των συντάξεων, η πώληση της ΔΕΗ και η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων προς το χειρότερο, που ζητούν οι δανειστές, πλήττει ευθέως τα κοινωνικά στρώματα που στήριξαν το κόμμα, αλλά και αλλοιώνουν τον πολιτικό και ιδεολογικό πυρήνα της παράταξης.  

Ο φόβος της… αποχώρησης με τους χειρότερους δυνατούς όρους από την διακυβέρνηση, εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόσει τέτοιου είδους πολιτικές και μάλιστα χωρίς ένα πολιτικό και επικοινωνιακό σχέδιο για τη διαχείρισή τους, αλλά ούτε και ένα «παράλληλο» πρόγραμμα ως αντιστάθμισμα στις επιπτώσεις αυτών των μέτρων, γίνεται όλο και πιο έντονος.

Υπό αυτή την έννοια παραμένουν προβληματισμοί στο κυβερνητικό στρατόπεδο, για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα: Υπάρχουν οι απόψεις για την παράταση των διαπραγματεύσεων στο απώτατο δυνατό χρονικό σημείο, ακόμα και για εκλογές, εάν για παράδειγμα δεν συναινέσουν κι άλλες πολιτικές δυνάμεις στην έγκριση της συμφωνίας. Ο κ. Τσίπρας δεν απορρίπτει το πρώτο, είναι ωστόσο κατηγορηματικά αντίθετος με το δεύτερο σε αυτή τη φάση και εκτιμάται ότι είναι δύσκολο έως απίθανο να υιοθετήσει την άποψη για φυγή μέσω εκλογών.   

Σε κάθε περίπτωση οι βουλευτές που θα κληθούν να ψηφίσουν την όποια συμφωνία, ζητούν να υπάρξει απόφαση της κεντρικής επιτροπής του κόμματος, η οποία να τους καλύπτει. Είναι δυνατόν να υπάρξει ευρέως το φαινόμενο, βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να καταψηφίζουν τη συμφωνία στην κεντρική επιτροπή, αλλά επειδή η πλειοψηφία της τελευταίας θα την έχει εγκρίνει, να ακολουθούν αυτή την απόφαση και να υπερψηφίζουν τελικά στην ολομέλεια της Βουλής!