Την δεκαετία του 1950 οι δοκιμές ατομικών βομβών στο Λας Βέγκας έγιναν τουριστική ατραξιόν.
Για τέσσερις περίπου δεκαετίες, το αμερικανικό υπουργείο Ενέργειας έκανε δοκιμές στο Χώρο Δοκιμών της Νεβάδα, μια ερημική τοποθεσία μόλις 65 μίλια μακριά από το Λας Βέγκας. Το 1951, η έκρηξη μιας κεφαλής 320 περίπου μέτρα πάνω από την έρημο, σηματοδότησε την έναρξη των δοκιμών πάνω από το έδαφος. Τα διάσημα «μανιτάρια» που παρήγαγαν οι συγκεκριμένες εκρήξεις έγιναν τουριστική ατραξιόν, την ήδη γεμάτης με τουρίστες πόλης του Λας Βέγκας.
Οι εκρήξεις έκαναν κυριολεκτικά την νύχτα μέρα. Και όμως μόνο το Λας Βέγκας γνωρίζει, δεν άργησε να κεφαλαιοποιήσει ακόμα και αυτό. Το τοπικό Εμπορικό Επιμελητήριο τύπωσε ημερολόγια, αναφέροντας τις ώρες των δοκιμών καθώς και τα καλύτερα μέρη για να τις παρακολουθήσεις. Διάφορα Καζίνο, που είχαν χώρους που έβλεπαν προς τις εκρήξεις, διοργάνωναν πάρτι όπου οι καλεσμένοι έπιναν και χόρευαν μέχρι να σταματήσουν για να δουν την λάμψη στον ουρανό. Ακόμα και καλλιστεία γίνονταν στην έρημο.
Μετά τη χρήση της ατομικής βόμβας στην Ιαπωνία και κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, στο Λας Βέγκας δεν υπήρχε φόβος αλλά ενθουσιασμός για την ατομική βόμβα, η οποία δρούσε ως θέαμα και όχι ως αυτό που πραγματικά ήταν. Φονική. Βέβαια, για κάποιους υπήρξε και ο φόβος.
Το 1963, υπογράφτηκε η συνθήκη που απαγόρευε τις δοκιμές πάνω από το έδαφος, λίγο μετά την κρίση των πυραύλων της Κούβας. Ο φόβος έκανε τελικά την δουλειά του και μια τουριστική ατραξιόν που κράτησε πάνω από μια δεκαετία στο Λας Βέγκας, έφτασε στο τέλος της. Ωστόσο κανείς δεν θα ξεχάσει αυτές τις δοκιμές αλλά και την ικανότητα του Λας Βέγκας να εκμεταλλεύεται τα πάντα προκειμένου να προσελκύσει τουρίστες.
