Στην αρχαιότητα, οι φιλόσοφοι και οι μάγοι απέδιδαν στις διάφορες πολύτιμες πέτρες, ιδιότητες απόκρυφες και μαγικές.

Πρώτος, ο Ορφέας έλεγε σ’ ένα του ποίημα ότι ο αχάτης κάνει συμπαθητικό στις γυναίκες και τον πιο αντιπαθητικό άντρα.

Επίσης, δεν ήταν λίγοι οι αλχημιστές που ισχυρίζονταν ότι ο αμέθυστος καθιστά ευγενικό, εργατικό κι ευχάριστο τον άνθρωπο, που τον έχει πάνω του, ενώ η ορεία κρύσταλλος ή κοινώς, χαλαζίας, διαλύει τα όνειρα κι εμποδίζει τον ίλιγγο.

Οι αλχημιστές θεωρούσαν ακόμη πως, αν κάποιος έπαιρνε ένα ολοκαίνουριο χρυσό δαχτυλίδι, στολισμένο με διαμάντι, που δεν είχε φορεθεί άλλοτε, έπρεπε να τυλίξει το δαχτυλίδι αυτό με μεταξωτό πανί και να το αφήσει επάνω στην καρδιά του για εννιά μερόνυχτα. Τότε, σε όποια γυναίκα το πρόσφερε, εκείνη θα τον αγαπούσε αμέσως και για πάντα.

Για τους αλχημιστές, η μαύρη τουρμαλίνη προστάτευε από τα τσιμπήματα των εντόμων, αλλά κυρίως, όταν κρατούσε κανείς την πέτρα αυτή μέσα στο στόμα του, θρυλούνταν ότι μάθαινε τα μυστικά των άλλων.

Επιπλέον, ένας εβραϊκός θρύλος ανέφερε ότι το διαμάντι που φορούσε ο Ααρών, είχε την ιδιότητα να αλλάζει χρώματα, ανάλογα με τα γεγονότα. Όταν, δηλαδή, κάποια θεϊκή τιμωρία απειλούσε τους Εβραίους, γινόταν σκοτεινόχρωμο. Όταν επρόκειτο να ακολουθήσουν σφαγές, έπαιρνε το χρώμα του αίματος, ενώ όταν η κατάσταση ήταν ήρεμη και κανένας κίνδυνος δεν επεκρέματο εναντίον τους, παρέμενε διαυγές και άχρωμο.

Ο Αριστοτέλης υποστήριζε ότι το σμαράγδι είχε την ικανότητα να προστατεύει τον άνθρωπο από την επιληψία. Γι’ αυτό, κατά την αρχαιότητα, αλλά και σε κατοπινούς χρόνους, οι ηγεμόνες συνήθιζαν να χαρίζουν στους γιους και διαδόχους τους δαχτυλίδια με σμαράγδια, για να τους προφυλάξουν από την τρομερή αυτή αρρώστια.

Σύμφωνα με τις παλιές δοξασίες, ο πράσινος μαλαχίτης προφύλασσε τον άνθρωπο από το χτύπημα των κεραυνών και από τον φόβο που προξενούσε το απόλυτο σκοτάδι.

Ακόμα, πίστευαν πως το οπάλιο έκανε τους ανθρώπους ανοιχτόκαρδους, κεφάτους και αξιαγάπητους, ενώ τα μαργαριτάρια λειτουργούσαν ως φυλαχτά κατά των σπασμών και των καρδιακών παθήσεων.

Ένας συγγραφέας του Μεσαίωνα διηγήθηκε κάποτε ένα παράδοξο περιστατικό. Ταξιδεύοντας με τη γυναίκα του, είδε ξαφνικά το ρουμπίνι, που κοσμούσε το δάχτυλό της, να γίνεται κατάμαυρο. Θεώρησε τη μεταστροφή του χρώματος ως κακό οιωνό και ως προμήνυμα μεγάλης δυστυχίας. Εκμυστηρεύθηκε, μάλιστα, τους φόβους του στη γυναίκα του, η οποία τους βρήκε υπερβολικούς κι αστείους. Μα, σε λίγες μέρες, η άτυχη σύζυγος πέθανε εντελώς αναπάντεχα. Ύστερα από τον θάνατό της, το ρουμπίνι ξαναπήρε σιγά – σιγά το πρωταρχικό του, ζωηρότατο, κατακόκκινο χρώμα.

Επιπρόσθετα, ο Ερμής ο Τρισμέγιστος ονόμαζε το ζαφείρι «πέτρα ερωτική», το οποίο, όμως, καταπολεμούσε και τη δυσπεψία.

Το τυρκουάζ το χρησιμοποιούσαν ως φάρμακο για τον πονόματο, αλλά, κοπανισμένο σε ψιλή σκόνη, θεωρούνταν άριστο αντίδοτο εναντίον του δηλητηρίου των σκορπιών.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΜΠΟΥΚΕΤΟ», στις 18/09/1932…