Ο χρυσός κανόνας όλων των επιχειρήσεων λέει πώς «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο».

Η αλήθεια είναι όμως πως το συγκεκριμένο αβαντάζ χρησιμοποιείται ενίοτε καταχρηστικά από τον καταναλωτή.

Γίνεται «πάτημα» για να επωφεληθεί. Και γιατί όχι -όπως συμβαίνει στην περίπτωση των ξενοδοχείων- να φτιάξει και την προίκα του!

Ο Ελληναράς λοιπόν (αλλά συχνά και ο Γερμαναράς, ο Άγγλος, ο Γάλλος και οποιοσδήποτε τουρίστας) έχει μια παγιωμένη πλέον συνήθεια.

Έχοντας πληρώσει για τη διαμονή του θεωρεί αναφαίρετο δικαίωμα να πάρει κάποια πράγματα μαζί του φεύγοντας.

Είτε σε μικρότερο λοιπόν, είτε σε μεγαλύτερο βαθμό, όλοι έχουμε «ψειρίσει» κατά καιρούς κλασικά λάφυρα από δωμάτια, όπως τα εξής:

Σαπούνια

Το απόλυτο must. Η πιο «αυτονόητη» κλοπή. Τα αντικείμενα που θεωρείται τόσο δεδομένο ότι θα… τσουρνευτούν, που πολλά ξενοδοχεία προτρέπουν από μόνα τους πελάτες να τα παίρνουν μαζί τους. Τι σημασία έχει που στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων η συσκευασία τους είναι μικρή και δεν πρόκειται να σε ωφελήσουν παραπάνω από μερικές μέρες; Πιο πιθανό είναι να πιάσεις πεσμένο σαπούνι στη φυλακή, παρά να φύγεις από το δωμάτιο χωρίς να το πάρεις μαζί σου.

Πετσέτες

Τον εξυπηρετούν καλύτερα; Όχι. Είναι καλύτερες απ’ αυτές που έχει στο σπίτι του; Μπα. Ούτε εκεί οφείλεται. Στην τελική πόσο μπορεί να υπερέχει μια πετσέτα έναντι μιας άλλης πετσέτας; Ο μόνος λόγος που μπαίνει κάποιος λοιπόν στη διαδικασία να πάρει φεύγοντας (και) τις πετσέτες είναι η απληστία. Ο πειρασμός της τσάμπα ενίσχυσης του… νοικοκυριού του. Και η κλασική νεοελληνική νοοτροπία του «τώρα που τις βρήκαμε, βαλ’ τις μέσα να υπάρχουν».

Ρόμπες

Εδώ ανεβαίνει ακόμα περισσότερο το level γυφτιάς. Γιατί αν είσαι μια φορά καρμοίρης παίρνοντας τις πετσέτες (που συνήθως δεν έχουν κάποιο σημάδι για την προέλευσή τους), είσαι δέκα όταν παίρνεις το μπουρνούζι του μπάνιου (που συνήθως έχει κεντημένο και το λογότυπο του ξενοδοχείου). Άσε που δίνεις πολύ πιο εύκολα στόχο. Πολλαπλασιάζεις τις πιθανότητες να γίνεις αντιληπτός. Και να την πάθεις όπως πελάτες διακριτικού ξενοδοχείου που σε τέτοιες περιπτώσεις συμπεριελάμβανε με… τακτ στον λογαριασμό «μπουρνούζι-σουβενίρ».

Παντόφλες

Τόσο άνετες (ή ζεστές) που να πεις ότι θα τις φοράει συνέχεια στο σπίτι του δεν είναι. Το υλικό τους σπανίως επιτρέπει αισιοδοξία ότι μπορούν να μακροημερεύσουν στα πόδια του. Ε και; Ο Ελληναράς που σέβεται τον εαυτό του δεν δίνει σημασία σε τέτοιες μικρολεπτομέρειες. Θα παραμείνει πιστός στο δόγμα «μάζευε κι ας είναι παντόφλες». Και δεν θα αφήσει ούτε εκείνες να ξεφύγουν από τη Σ.Τ.Α.Σ. (Συλλογή Τσάμπα Αντικειμένων Σπιτιού).

Πρωινό

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ιδιαίτερη περίπτωση. Γιατί ναι, αν συμπεριλαμβάνεται πρωινό στην τιμή ο πελάτης έχει τη δυνατότητα απεριόριστης κατανάλωσης. Όχι όμως… τόσο απεριόριστης όσο αυτής που ξηγιέται ο μέσος Έλληνας όταν πετύχει τσάμπα μπουφέ. Διότι βουνά τροφίμων ξεχειλίζουν απ’ τα πιάτα. Οι επαναλήψεις των γεμισμάτων είναι συχνότερες και από τις επισκέψεις μετέπειτα στο WC. Και το κόστος του να φάει ο (συγκεκριμένος) πελάτης σαν να ‘ρχεται πόλεμος είναι κατά πολύ μεγαλύτερο για το ξενοδοχείο από τη μέση τιμή που πληρώνει.

Πηγή: Menshouse