Στον Μεσαίωνα πίστευαν πως τα μαλλιά, τα φρύδια, τα γένια, ακόμα και τα νύχια, αποτελούσαν ένα είδος φυσικής κεραίας του ανθρώπινου οργανισμού.

Επομένως, μια γυναίκα με μακριά και απαλά μαλλιά ήταν ένας θαυμάσιος δέκτης, ενώ ένας άντρας με σκληρά μαλλιά και άγρια γενειάδα ήταν ένας πομπός ισχυρής εμβέλειας.

Στον σκοτεινό Μεσαίωνα, αλλά και στην Αναγέννηση, όταν ήθελε κάποιος να εξοντώσει έναν εχθρό του μέχρι της ολικής αφάνισής του, εφάρμοζε μια πολύ συνηθισμένη τακτική για τα χρόνια εκείνα.

Ένα κέρινο αγαλματίδιο, που έμοιαζε όσο το δυνατόν περισσότερο με το υποψήφιο θύμα του, οπωσδήποτε λίγες τρίχες από τα μαλλιά του και μερικές βελόνες ήταν τα απολύτως απαραίτητα σύνεργα, ώστε να τελεστεί το μοιραίο. Ο «μάγος» περνούσε τις βελόνες στα μάτια, στην καρδιά, στο συκώτι και στο κεφάλι του κέρινου αγάλματος κι έτσι, το θύμα υπέκυπτε δια της τηλεπάθειας. Με αυτόν τον τρόπο, ο «μάγος» εισέπραττε την αξιόλογη αμοιβή του για το ειδεχθές έργο του.

Όλα αυτά θεωρούνταν προλήψεις, μέχρις ότου ο περίφημος Συνταγματάρχης Albert de Rochas, που ήταν επίσης κορυφαίος Γάλλος παραψυχολόγος, ιστορικός, μεταφραστής, συγγραφέας και μηχανικός, κατόρθωσε να αποδείξει με ένα εκπληκτικό πείραμα ότι η ανθρώπινη ευαισθησία μπορούσε να μεταβιβαστεί στα πιο περίεργα αντικείμενα, όπως σ’ ένα ποτήρι νερό, μια φωτογραφία, αλλά και σε ένα κέρινο αγαλματάκι με μια τούφα μαλλιά.

Ο χαρισματικός Συνταγματάρχης Albert de Rochas χρησιμοποίησε δύο υπερευαίσθητα μέντιουμ και απέδειξε ότι το ένα μπορούσε να δει με τα μάτια του άλλου, ενώ τα δικά του μάτια ήταν δεμένα μ’ ένα μαύρο πανί.

Επίσης, πραγματοποίησε ένα εντυπωσιακό πείραμα, χρησιμοποιώντας ένα ποτήρι με νερό, όπου είχε μεταβιβάσει την ευαισθησία του μέντιουμ σε αυτό. Όταν, δηλαδή, ο Συνταγματάρχης ανακάτευε το νερό με ένα μαχαίρι, το μέντιουμ ούρλιαζε από φοβερούς και αβάσταχτους πόνους, ενώ το κορμί του έφερε σημάδια βασανισμών.

Η επιτυχία των πειραμάτων ήταν ακόμα πιο μεγάλη, όταν χρησιμοποιήθηκε ένα κέρινο αγαλματάκι, που φορτίστηκε με την ευαισθησία του μέντιουμ, αφού έμεινε για λίγη ώρα σε επαφή με το δέρμα του. Όταν ο Albert de Rochas έσφιγγε με ένα σιδερένιο στεφάνι το κεφάλι του αγάλματος, το μέντιουμ υπέφερε από οξύτατες κεφαλαλγίες και οι πόνοι επιδεινώνονταν σε αβάσταχτο σημείο, όταν στο αγαλματάκι προστέθηκαν και λίγες τρίχες από τα μαλλιά του.

Μόλις ο Συνταγματάρχης τρύπησε με μια καρφίτσα τη φωτογραφία ενός άλλου μέντιουμ, εκείνη λιποθύμησε αμέσως, βγάζοντας πρώτα μια κραυγή οδύνης. Λίγα λεπτά αργότερα, στο σημείο ακριβώς που είχε τρυπήσει τη φωτογραφία ο Γάλλος πολυσχιδής επιστήμονας, εμφανίστηκε στο δέρμα της μέντιουμ ένα κόκκινο σημάδι, σαν να προήλθε από άμεσο τσίμπημα κατευθείαν πάνω στη σάρκα της.

Σύμφωνα με μεσαιωνικές και αποκρυφιστικές αναφορές, τη μαγεία μπορούσαν να την εξασκούν έως και τα ζώα. Αναφέρεται η περίπτωση ότι κάποιος Γάλλος, με το όνομα Ανρί, είχε μια μεγάλη μαύρη γάτα με πολύ περίεργες συνήθειες και που δεν της άρεσαν τα χάδια.

Την έβλεπε συχνά να ξύνει τα νύχια της στον κορμό ενός δέντρου, με σηκωμένες τις τρίχες της και να νιαουρίζει με τρόπο περίεργο, κοιτάζοντας διαρκώς ψηλά στα κλαδιά, όπου κάθονταν σπουργίτια. Ένα από τα σπουργίτια έπεφτε αποσβολωμένο, χωρίς καμιά προφανή αιτία, σαν να πέτρωνε ξαφνικά και σωριάζονταν ακριβώς μπροστά στα πόδια της γάτας, που δίχως δεύτερη σκέψη, το καταβρόχθιζε λαίμαργα. Μόλις οι τρίχες της ορθώνονταν στον μέγιστο βαθμό, ήταν σίγουρο πως κάποιο πουλί θα έπεφτε ανεξήγητα ξερό μπροστά της.

Γενικώς, οι τρίχες που καλύπτουν το ανθρώπινο σώμα, αποτελούν ένα είδος κεραίας και είναι τοποθετημένες από τη φύση πάνω στα ζωτικότερα συμπλέγματα του νευρικού μας συστήματος, όπου ασκούν σοβαρή επίδραση. Από αυτό το γεγονός προέρχονται και όλες οι προλήψεις των βάρβαρων λαών σχετικά με το κόψιμο των μαλλιών ή με τη συνήθεια να ξυρίζουν το κεφάλι τους.

Τον 12ο αιώνα, μάλιστα, τα μέλη της συντεχνίας των κουρέων υποβλήθηκαν σε ανακρίσεις, διότι υπήρχε η υπόνοια ότι ασχολούνταν με τη μαγεία. Άλλωστε και σήμερα, εάν σημειωθεί θάνατος από δηλητηρίαση, οι επιστήμονες μπορούν να το εξακριβώσουν, καθώς και το είδος του δηλητηρίου που χρησιμοποιήθηκε, ως και την ακριβή ημέρα και ώρα του θανάτου, με την απλή ανάλυση της τρίχας.

Για τη σύγχρονη επιστήμη, όπως και για τις πρακτικές του Μεσαίωνα, οι τρίχες αποτελούν τους πολύτιμους και αδιάψευστους μάρτυρες μιας άγνωστης δύναμης.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ», στις 18/08/1956…