Η περιοχή Landes της νοτιοδυτικής Γαλλίας, που συνορεύει με τον Βισκαϊκό Κόλπο, καλύπτεται από ένα μεγάλο πευκοδάσος.
Στην πραγματικότητα, είναι το μεγαλύτερο «δάσος θαλάσσιας πεύκης» στην Ευρώπη – το «θαλάσσιο πεύκο» είναι ένα είδος που προέρχεται από την περιοχή της Μεσογείου. Αλλά πριν από εκατό χρόνια, το τοπίο έμοιαζε πολύ διαφορετικό. Αντί για τα δάση, υπήρχε μια μεγάλη επίπεδη πεδιάδα που χανόταν στον ορίζοντα.
Αυτή η πεδιάδα ήταν καλυμμένη με θάμνους και ήταν ιδανική τοποθεσία για τη δημιουργία βοσκοτόπων για πρόβατα. Γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα, περίπου ένα εκατομμύριο πρόβατα υπήρχαν στην περιοχή. Τα πρόβατα φρόντιζαν βοσκοί που περπατούσαν πάνω σε ξυλοπόδαρα.
Η χρήση τους είχε αρκετά πλεονεκτήματα. Επέκτεινε το οπτικό τους πεδίο επιτρέποντάς τους να παρακολουθήσουν τα κοπάδια των προβάτων από μακριά.
Τα ψηλά ξυλοπόδαρα αύξαναν επίσης το βήμα τους επιτρέποντάς τους να καλύπτουν μεγάλες αποστάσεις σε λιγότερο χρόνο. Το πιο σημαντικό, όμως, ήταν πως έτσι μπορούσαν να διασχίσουν ευκολότερα το βρεγμένο και λασπωμένο έδαφος μετά από βροχές.
Τα ξυλοπόδαρα ήταν περίπου 1,5 μ. ψηλά και είχαν μια βάση με ιμάντα πάνω στην οποία στηρίζονταν τα πέλματα. Το κάτω μέρος που στηρίζεται στη γη ήταν συνήθως πιο πλατύ για διευκόλυνση στο περπάτημα. Ένα ξύλινο ραβδί τούς βοηθούσε στην ισορροπία. Πολλοί βοσκοί, μάλιστα, με το πέρασμα του χρόνου ανέπτυξαν εξαιρετικές δεξιότητες κάνοντας ελιγμούς και ακροβατικά.
Η χρήση τους σταδιακά μειώθηκε εξαιτίας της αύξησης της βλάστησης στην περιοχή, ενώ τα πεύκα που αντικατέστησαν τα άλλα δέντρα μεταμόρφωσαν το τοπίο και την τοπική οικονομία, περιορίζοντας κατά πολύ την εκτροφή των προβάτων. Μαζί με όλα αυτά εξαφανίστηκε και η εικόνα των βοσκών πάνω στα ξυλοπόδαρα.
