Πολλά και ποικίλα είχαν γραφτεί στις αρχές του 20ου αιώνα σχετικά με τον πλανήτη Άρη και ιδίως, σχετικά με τις περίφημες διώρυγές του. Μάλιστα, οι διασημότεροι αστρονόμοι είχαν διατυπώσει έκαστος και μιαν εξήγηση για τα περίεργα αυτά φαινόμενα.

Ο Νομπελίστας Σουηδός Καθηγητής της Φυσικής και της Χημείας, Svante August Arrhenius, στις 28 Φεβρουαρίου του 1910, μίλησε ενώπιον μεγάλης συνέλευσης της Φυσικής Εταιρίας της Στοκχόλμης, όπου και εξέθεσε μια εντελώς καινοτόμα θεωρία για την πραγματική υπόσταση των διωρύγων του Άρη.

Ο Arrhenius υποστήριζε ότι συνεπεία διαφόρων μεταβολών πάνω στον Κόκκινο Πλανήτη και εξαιτίας της μεγάλης μεταβλητότητας της στερεότητας του φλοιού του, σχηματίστηκαν πάνω στην επιφάνειά του πελώριες σχισμές, οι οποίες βαθμηδόν γέμισαν με άμμο.

Κατά τον Σουηδό Νομπελίστα, η άμμος αυτή περιείχε ετερόκλητα άλατα, τα οποία προσλάμβαναν διαφορετικά χρώματα, ανάλογα με την υγρασία που διείσδυε στο έδαφος του πλανήτη κατά τις διαφορετικές εποχές.

Οι επιστήμονες, οι οποίοι είχαν ασχοληθεί με την τήξη των πάγων του Άρη, σύμφωνα με τον Καθηγητή Arrhenius, είχαν υποστεί οπτική απάτη, εκλαμβάνοντας ως πάγους την εξάτμιση, που συντελούνταν στους πόλους του πλανήτη.

Κατά τη διάρκεια της εξάτμισης αυτής, το χρώμα των πελώριων σχισμών του Άρη καθίσταντο σκοτεινότερο, ενώ γινόταν και πάλι φωτεινότερο, όταν εξαλειφόταν η παραγόμενη υγρασία.

Ο Svante August Arrhenius διατεινόταν ότι η θεωρία του εξηγούσε πληρέστερα την αλλαγή του χρωματισμού των διωρύγων του Άρη και φρονούσε ότι οι θάλασσές του ήταν αβαθείς και περιείχαν τεράστιες ποσότητες άμμου.

Εν τέλει, διαβεβαίωσε το επιστημονικό του ακροατήριο ότι ήταν πεπεισμένος, από τις ενδελεχείς έρευνες που είχε διεξάγει, πως η θερμοκρασία του Άρη ήταν τόσο χαμηλή, πώστε δεν επέτρεπε την ύπαρξη φυτικών ή ζωικών οργανισμών.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΑΘΗΝΑΙ», στις 06/03/1910…