Ήταν το 1920, περίπου, όταν ο Βιεννέζος καθηγητής Eugen Steinach εξέπληττε για πρώτη φορά τον επιστημονικό κόσμο με την δημοσίευση των μακροχρόνιων πειραμάτων του, τα οποία πραγματοποιούσε σε ανθρώπους και σε ζώα.

Σκοπός των πειραμάτων αυτών ήταν η ανανέωση του ανθρώπινου οργανισμού. Η ανθρωπότητα, παρά τα τεράστια τεχνολογικά και επιστημονικά θαύματα, που είχε επιδείξει κατά τη διάρκεια των τελευταίων εκατό χρόνων, δίστασε προς στιγμήν να πιστέψει στην εγκυρότητα των δημοσιευμάτων του μεγάλου καθηγητή. Εν τούτοις, μικρές ελπίδες γεννήθηκαν μεταξύ των γεροντότερων.

Στη Γαλλία, παρόμοιες έρευνες διεξήγαγε και ο Καθηγητής Serge Voronoff, η φήμη του οποίου εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Επί έξι ολόκληρα χρόνια, διάφοροι επιστήμονες από όλο τον κόσμο ασχολήθηκαν με έντονο ενδιαφέρον με τις ανακαλύψεις του Steinach και κατόπιν επανειλημμένων πειραμάτων, δοκιμών και ελέγχων, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η εν λόγω ανακάλυψη ενείχε επιστημονική αλήθεια και ότι μπορούσαν πλέον οι άνθρωποι να ελπίζουν στην ανανέωση του οργανισμού τους μέσω εγχειρήσεως.

Και αν ο θάνατος και το γήρας δεν είχαν ακόμη εκδιωχθεί από την ανθρωπότητα, εν τούτοις είχε τεθεί ο θεμέλιος λίθος μιας αρχής πλήρους μυστηρίου. Πριν όμως επιχειρούσε ο άνθρωπος να εκδιώξει το γήρας, έπρεπε να εξιχνιάσει αν ο θάνατος ήταν νόμος απαράβατος των οργανικών όντων.

«Όχι!» απαντούσε η Επιστήμη. Διότι υπάρχουν, πράγματι, μονοκύτταροι ατελείς οργανισμοί, οι οποίοι, υπό ευνοϊκούς όρους, δεν πεθαίνουν ποτέ! Οι οργανισμοί αυτοί κατανέμονται διαρκώς σε νέα άτομα και έτσι, η ίδια η ύλη εξακολουθεί να ζει επ’ άπειρον.

Αλλά, μήπως τα κύτταρα του ανθρώπινου οργανισμού, καθώς και των ζώων, είναι καταδικασμένα να πεθάνουν; Κι αυτό το ζήτημα ετίθεντο υπό αμφισβήτηση, καθώς είχε αποδειχθεί πειραματικά ότι αποσπώντας έναν ιστό από το σώμα ενός πουλερικού και βουτώντας τον στο αίμα άλλου πουλερικού, το οποίο ανανεωνόταν διαρκώς, παρατηρούνταν ότι ο ιστός εξακολουθούσε να ζει, ενώ το σώμα από το οποίο είχε αποσπαστεί, είχε παύσει να λειτουργεί προ πολλού. Το συμπέρασμα από αυτό το πείραμα ήταν πως η ζωή μιας μάζας κυττάρων μπορούσε να παραταθεί για αρκετό χρονικό διάστημα.

Με την ανακάλυψη αυτή, της αθανασίας των κυττάρων, ξεκινούσε μία νέα φάση του ζητήματος: Υπήρχε φυσικός θάνατος, η ανυπέρβλητη εκείνη δύναμη, που σβήνει την ζωή;

Ο Voronoff απαντούσε σ’αυτό το ερώτημα ότι ουδέποτε γιατρός είχε δει άνθρωπο να πεθαίνει με «φυσικό θάνατο», διότι φυσικός θάνατος δεν υπάρχει! Πάντοτε μία εξωτερική δύναμη επιφέρει τον θάνατο.

Ο ηλικιωμένος άνθρωπος πεθαίνει διότι, λόγω γήρατος,το σώμα του κατέστη ανίκανο να αντιμετωπίσει τις προσβολές των ασθενειών. Αλλά, εάν ήταν δυνατό να παρεμποδίσουμε τις σωματικές αλλοιώσεις, τότε το σώμα μας θα ήταν σε θέση να απομακρύνει τις ασθένειες και επομένως, τον θάνατο. Το γήρας επιφέρει την αποσάθρωση των σπουδαιότερων κυττάρων. Εκείνος που θέλει να ξανανιώσει, οφείλει να κάνει αναδρομικώς την μεταβολή των κυττάρων αυτών.

Οι Steinach-Voronoff ερεύνησαν και εντόπισαν την πηγή της ανανεώσεως, εκεί που διαιωνίζεται το είδος μας. Οι αδένες αυτοί έχουν δύο κυρίως ιδιότητες: προπαρασκευάζουν τη νέα ζωή για τις επόμενες γενιές, διοχετεύουν, δε, στο υπόλοιπο σώμα ένα ελιξήριο ζωής και μία δύναμη νεότητας θαυμαστή.

Το τραγικό, όμως, είναι ότι οι αδένες αυτοί γερνούν. Και εδώ ακριβώς, συγκεντρώνονταν οι προσπάθειες των δύο μεγάλων επιστημόνων.

Η βάση των ερευνών τους ήταν: «Ανανέωση των αδένων αυτών σημαίνει ανανέωση ολόκληρου του σώματος.» Οι τρόποι ήταν δύο: Ή να ανανεωθεί ο αδένας μέσω ορισμένων εξωτερικών μέσων και επιδράσεων, ή να αντικατασταθεί.

Ο Steinach ακολούθησε κυρίως την πρώτη μέθοδο, ενώ ο Voronoff εφάρμοσε την μέθοδο της «αντικαταστάσεως», βασιζόμενος στην αρχή ότι οι αδένες όλων των ζώων εκκρίνουν υγρό της ίδιας συνθέσεως και αποτελεσματικότητας και ότι δεν ήταν αναγκαία η χρησιμοποίηση αδένων νέων ανθρώπων για την εγχείρηση, αλλά αδένες κάθε ζώου, που θα μπορούσαν να διατηρήσουν τη νεανική τους δράση εντός του οργανισμού μας. Για τον σκοπό αυτό, κρίθηκαν καταλληλότεροι οι αδένες του ανθρωπόμορφου χιμπατζή.

Οι Steinach-Voronoff ανέφεραν θαυματουργά αποτελέσματα των μεθόδων τους. Ο Voronoff ανέφερε την περίπτωση ενός εβδομηντατετράχρονου Άγγλου, ο οποίος, μετά την εγχείρηση, κατόρθωσε να γίνει ορειβάτης, πράγμα που δεν το είχε καταφέρει στα νιάτα του.

Τα πειράματα των Steinach-Voronoff μελετήθηκαν και επαναλήφθηκαν από πολλούς συναδέλφους τους, οι οποίοι δήλωναν ενθουσιασμένοι με την αποτελεσματικότητα της μεταμοσχεύσεως νέων αδένων σε ηλικιωμένους ανθρώπους. Ένα νέο κεφάλαιο για την Ιατρική Επιστήμη είχε μόλις αρχίσει.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΣΚΡΙΠ», στις 05/12/1926…