Λέγεται, ότι οι αρχαίοι Σπαρτιάτες, αυτοί οι ατρόμητοι πολεμιστές, ποτέ δεν ρωτούσαν πόσοι ήταν οι εχθροί, αλλά που ήταν.
Αυτό δείχνει, σε μεγάλο ποσοστό, την στάση τους απέναντι στον πόλεμο και τους κινδύνους.
Ο περισσότερος κόσμος όμως, με το που αντικρίζει μια δυσκολία ή ένα εμπόδιο, τις περισσότερες φορές ψάχνει λόγους για να μην το αντιμετωπίσει.
Την μία κάνει ζέστη, την άλλη κρύο, την παρ’ άλλη είναι ενωρίς, αργά, περισσότεροι και ούτω καθ’ εξής.
Χιλιάδες οι δικαιολογίες για να αποφύγουμε τη δράση. Αυτή είναι άβολη αλήθεια και ας μην μας κακοφαίνεται. Είμαστε περισσότερο άνθρωποι των λόγων και λιγότερο της δράσης.
Συζητάμε, φλυαρούμε και παρλάρουμε ασταμάτητα και άσκοπα, αλλά όταν χρειάζεται να πιάσουμε τον ταύρο από τα κέρατα, δεν τολμάμε και οπισθοχωρούμε. Γιατί μας λείπει το φρόνημα, η αποφασιστικότητα και η συγκέντρωση στην δράση.
Οι Σπαρτιάτες δεν αρέσκονταν στα πολλά λόγια. Λίγα και σταράτα. Και μετά έφοδο, πίστη στην νίκη και στις δυνάμεις τους.
Σήμερα, «σχεδιάζουμε» ατελείωτα, αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια, προσποιούμαστε ότι θέλουμε κάτι να κάνουμε, κάτι να πετύχουμε, αλλά ουσία καμία. Τίποτα δεν βγαίνει μόνο με τα λόγια. Πόσο μάλιστα, όταν, ουσιαστικά, ψάχνουμε αιτίες για να μην κάνουμε κάτι παρά για να κάνουμε.
Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν, σου λένε οι άλλοι. Αντί να σηκώσουμε τα μανίκια και να πιάσουμε δουλειά, αυτοϊκανοποιούμαστε με το να «φιλοσοφούμε» γιατί πρέπει αυτό και γιατί όχι το άλλο. Καθόμαστε στην απέξω και ποτέ δεν μπαίνουμε στο νερό. Έτσι όμως δεν μπορείς να διασχίσεις το ποτάμι.
Και ο στόχος σου είναι απέναντι. Όταν ξέρεις ποιο είναι το εμπόδιο που πρέπει να περάσεις, εκεί θα πρέπει να πας.
Και όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης, ‘Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: «Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;» Πολέμα!’
Γιάννης Αραχωβίτης,
