Για τη μαγεία και τους μάγους του Μεσαίωνα έχουν γραφτεί άπειρα βιβλία, που θα νόμιζε κανείς ότι το όλο θέμα είχε πλέον εξαντληθεί.

Εν τούτοις, το 1924, δημοσιεύθηκε ένα σχετικό επιστημονικό άρθρο σε αγγλικό περιοδικό από τον διακεκριμένο Αμερικανό ιστορικό Edward Howard Griggs, ο οποίος θεωρούνταν αυθεντία των Απόκρυφων Επιστημών των σκοτεινών χρόνων του Μεσαίωνα.

Ο Edward Howard Griggs υποστήριζε πως η μαγεία είχε ένα θεωρητικό έρεισμα, αδιάφορα αν τούτο το έρεισμα υπήρξε εσφαλμένο. Η θεμελιώδης αρχή της μαγείας ήταν ότι τα πρόσωπα και τα πράγματα συνδέονταν μεταξύ τους με αόρατα δεσμά, τα λεγόμενα «δεσμά της συμπάθειας».

Από την αρχή αυτή εκπορεύθηκαν διάφορες δοξασίες. Έτσι, κάθε φορά που δύο οποιαδήποτε πράγματα βρίσκονταν σε μια οποιαδήποτε σχέση, οι μάγοι πίστευαν ότι τα πράγματα αυτά βρίσκονταν σε «αμοιβαία συμπάθεια». Άμεση συνέπεια τούτου ήταν η πεποίθησή τους ότι αρκούσε η ενέργεια του ενός πράγματος για να επέλθει ο αντίκτυπος στο άλλο.

Το «μέρος» και το «όλον» θεωρούνταν κατά αυτόν τον τρόπο «συμπαθητικά», δηλαδή ότι το ένα επηρέαζε απολύτως το άλλο. Γι’ αυτό, άλλωστε, οι μάγοι, όταν ήθελαν να κάνουν καλό ή κακό σε κάποιον άνθρωπο, δεν είχαν ανάγκη να ενεργήσουν άμεσα πάνω του. Αρκούνταν σε ένα οποιοδήποτε πράγμα, που ανήκε στο ενδιαφερόμενο πρόσωπο, όπως λόγου χάρη στα μαλλιά του, σε ένα δόντι του, σ’ ένα κομμάτι από το ρούχο του, σε μια σταγόνα από το αίμα του.

Πίστευαν ακράδαντα ότι οτιδήποτε θα έκαναν στα αντικείμενα αυτά, θα βίωνε αμέσως τον αντίκτυπο το πρόσωπο στο οποίο ανήκαν, όσο μακριά κι αν βρισκόταν. Η δοξασία αυτή ήταν τόσο διαδεδομένη και βαθιά ριζωμένη στους κόλπους των μάγων, ώστε είχαν φτάσει να θεραπεύουν ασθενείς με τη λεγόμενη «συμπαθητική σκόνη».

Η περίφημη αυτή «συμπαθητική σκόνη» δε δινόταν απευθείας στους ασθενείς, αλλά αναμιγνυόταν με το αίμα του μέσα σ’ ένα φιαλίδιο. Με τον τρόπο αυτό πίστευαν ότι ο άρρωστος μπορούσε να θεραπευθεί «εκ συμπαθείας», ουσιαστικά από απόσταση.

Κατά τον Μεσαίωνα, χρησιμοποιούνταν συχνά και η «συμπάθεια των χρωμάτων». Για παράδειγμα, όταν οι μάγοι επιθυμούσαν να θεραπεύσουν τη «χρυσή» (ηπατίτιδα), τοποθετούσαν κοντά στο κρεβάτι του αρρώστου ένα κλουβί γεμάτο με κίτρινα πουλιά! Πίστευαν πως έτσι το κίτρινο χρώμα του ασθενούς θα μεταφερόταν στα πούπουλα των πουλιών, όπου ήταν και η φυσική του θέση!

Άλλοι μάγοι, για να θεραπεύσουν την αναιμία, έβαφαν τον ασθενή με κόκκινο χρώμα, ελπίζοντας ότι έτσι θα μπορούσαν να προσελκύσουν πάνω του «εκ συμπαθείας» το χρώμα της υγείας! Άλλοτε, πάλι, φορούσαν στους αναιμικούς αρρώστους ένα δαχτυλίδι με ρουμπίνι, πρόληψη η οποία διασωζόταν ακόμα και στη μεταγενέστερη εποχή.

Ο Edward Howard Griggs είχε αναφερθεί και στις «απόκρυφες συμπάθειες». Στον Μεσαίωνα δηλαδή θεωρούσαν πως μια εικόνα, ένα σκίτσο ή ακόμη και η σκιά ενός ανθρώπου βρισκόταν σε «συμπαθητική σχέση» με το ίδιο το πρόσωπο. Επομένως, οτιδήποτε κι αν έκαναν στην εικόνα, στο σκίτσο ή στην σκιά ενός ανθρώπου, έπληττε τον ίδιο τον άνθρωπο.

Τέλος, ακόμη και το όνομα ενός ατόμου βρισκόταν σε «συμπαθητική σχέση» με το άτομο, αρκεί, βέβαια, να το πρόφεραν με συγκεκριμένο τρόπο και συνοδεία ορισμένων μαγικών λέξεων, ώστε το πρόσωπο στο οποίο ανήκε το όνομα, να πάθει το κακό που επιθυμούσαν.

Οι απίστευτες μαγγανείες του Μεσαίωνα έπαιζαν καταλυτικό ρόλο και στην ιατρική, καθώς είχε δημιουργηθεί ένα ολόκληρο θεραπευτικό σύστημα μαγείας. Φυσικά, οι περιπτώσεις ίασης δεν οφείλονταν στην ίδια τη μαγεία, αλλά κυρίως στην υποβολή, που ως γνωστόν είναι μέγιστος θεραπευτικός παράγοντας.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ», στις 13/01/1924…