«Πρέπει να χωρίσεις τη Φύση σε τρία μέρη, να ενώσεις την Τριάδα σ’ ένα αδιαίρετο σύνολο κι έτσι, βρίσκεις τη Φιλοσοφική Λίθο»: αυτή είναι μια παλιά συνταγή των Αλχημιστών, προκειμένου να κατασκευάσουν τη Φιλοσοφική Λίθο, οι οποίοι, σε περασμένους καιρούς, είχαν αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή τους, για να τη δημιουργήσουν.
Από την εποχή εκείνη, που ο άνθρωπος πρωτοπερπάτησε στη γη, τον βασάνιζε η ιδέα ότι δε θα ήταν και τόσο δύσκολο να μιμηθεί τον Θεό και να προσπαθήσει κι εκείνος να πράξει ως παντοδύναμος Θεός. Αυτή ακριβώς η ιδέα αποτέλεσε την αφορμή να ονομάσουν άλλους ως αιρετικούς κι άλλους ως μάγους. Αυτή η πεποίθηση, άλλωστε, οδήγησε τους ανθρώπους να οργανώσουν τη Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου, να τυραννούν τους όμοιούς τους με πυρακτωμένες τσιμπίδες, να τους οδηγούν στην πυρά. Αυτή η ίδια πεποίθηση, επίσης, οδήγησε μερικούς στην τρέλα και στην παράνοια.
Για πολλούς αιώνες επικράτησε μια επιστήμη, η Αλχημεία, που σήμερα πλέον έχει εκλείψει. Στα τέλη του 18ου αιώνα, ξεκίνησε η περίοδος της αποσαφήνισης. Αυτό επέφερε τον θάνατο των Αλχημιστών. Μα, προηγουμένως, όσο οι Αλχημιστές βρίσκονταν στο απόγειο της δύναμης και της επιρροής τους, ζώντας και δουλεύοντας σε Αυλές Βασιλιάδων και Αυτοκρατόρων, ένας ήταν ο μόνος πόθος της καρδιάς τους: η ανακάλυψη της Φιλοσοφικής Λίθου.
Επηρεασμένοι οι Αλχημιστές από το σφαιρικό σχήμα των πλανητών, φρονούσαν ότι ο Θεός έκρυβε το μυστικό της δημιουργίας των πάντων ακριβώς σε αυτό καθαυτό το σχήμα, εφόσον το επέλεξε για να πλάσει τους πλανήτες. Επομένως, σύμφωνα με τους Αλχημιστές, όποιος επιθυμούσε να βρει το βαθύ μυστικό του Θεού, δηλαδή το Ελιξίριο της Ζωής ή αλλιώς, τη Φιλοσοφική Λίθο, θα έπρεπε πρωτίστως να δημιουργήσει μια σφαίρα. Έδιναν, λοιπόν, σφαιρικό σχήμα στους φούρνους τους, όπου κατασκεύαζαν τα φίλτρα τους, όπως επίσης και σε όλα τα δοχεία και τα εργαλεία, που χρησιμοποιούσαν. Ένας σφαιροειδής φούρνος, για παράδειγμα, ονομαζόταν «φιλοσοφικός φούρνος».
Τον υδράργυρο και τον χρυσό, τα μόνα μέταλλα που ο άνθρωπος τα βρήκε στη γη καθαρά, τα θεώρησε ως «προχωρημένα προϊόντα». Διότι, κατά τους Αλχημιστές, ο υδράργυρος και ο χρυσός ήταν μείγμα και από τα τέσσερα βασικά στοιχεία της φύσης: τη γη, το νερό, τον αέρα και τη φωτιά. Αν ο Θεός, λοιπόν, με τη βοήθεια των τεσσάρων αυτών βασικών στοιχείων κατόρθωσε να φτιάξει τον υδράργυρο, τον χρυσό και τις ποικίλες πολύτιμες πέτρες, γιατί τάχα να μην μπορεί να πράξει το ίδιο και ο άνθρωπος;
Και οι Αλχημιστές κατέβαιναν στα μεταλλεία, μάζευαν πέτρες, λάσπη, άμμο και κάρβουνα, τα έκοβαν μικρά κομμάτια και τα έριχναν στον «φιλοσοφικό τους φούρνο». Κατόπιν, έπαιρναν ζώα, από εκείνα που πίστευαν πως κατοικία τους ήταν τα έγκατα της γήινης σφαίρας ή η Κόλαση, δηλαδή τα φίδια και τις σαύρες. Οι Αλχημιστές θεωρούσαν ότι τα ζώα αυτά τρέφονταν από το χώμα των βουνών και από τη φωτιά. Έτσι, το αίμα και η σάρκα τους θα είχαν τις ίδιες μεταλλικές ιδιότητες με τον υδράργυρο και τον χρυσό. Κομμάτιαζαν τα ζώα, πρόσθεταν νερό και τα μαγείρευαν στον φούρνο τους σε δυνατή φωτιά. Στη συνέχεια, ενώ το μείγμα έβραζε, έπρεπε την κατάλληλη στιγμή να ειπωθεί η μαγική εκείνη λέξη, που ένωνε την ιερή Τριάδα σε ένα αδιαίρετο σύνολο: «αμπρακανταμπρά» ή «αγκλά».
Άλλωστε, ο γνωστικός φιλόσοφος Βασιλείδης, ο οποίος ήταν θρησκευτικός διδάσκαλος στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από το 117 έως το 138 μ.Χ. και ο οποίος ισχυριζόταν ότι είχε κληρονομήσει τις διδαχές του από τον Απόστολο Ματθία, ονόμαζε «αβράξας» το άθροισμα των 365 πνευμάτων του Σύμπαντος, που ανταποκρίνονταν στις 365 ημέρες του έτους. Σήμερα, οι επιστήμονες υποθέτουν ότι το «αβράξας» ήταν ο ορισμός για όλη τη μαθηματική επιστήμη και ότι οι αρχαίοι γνωστικοί φιλόσοφοι φαντάζονταν τον Θεό ως έναν αριθμό, που τον εξέφραζε η μυστικιστική λέξη «αμπρακανταμπρά».
Συχνά, στα χρόνια της ακμής της Αλχημείας, δεν ήταν λίγες οι φορές, που ολοένα και κάποιος «φιλοσοφικός φούρνος» ανατιναζόταν στο εργαστήριο κάποιου Αλχημιστή, κατά την προσπάθειά του να παράξει την πολυπόθητη Φιλοσοφική Λίθο, το Ελιξίριο της Αιώνιας Ζωής. Τότε, ο λαός έλεγε στωικά: «Ήθελε να γίνει σαν τον Θεό και γι’ αυτό, τον πήρε ο Διάβολος».
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Η ΒΡΑΔΥΝΗ», στις 19/04/1936…
