Την εποχή που αυτοκράτορας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν ο Κωνσταντίνος Ε΄ ο Κοπρώνυμος, ο χειμώνας του 763-64 ήταν ο πιο δριμύς χειμώνας σε όλη την ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Με βάση τις πληροφορίες που αντλούμε από τον βυζαντινό χρονογράφο Θεοφάνη τον Ομολογητή, το δριμύ ψύχος που επικρατούσε εκείνο το χειμώνα ξεκίνησε από τον Οκτώβριο του 763 και συνετέλεσε ώστε να παγώσει ο Εύξεινος Πόντος σε μεγάλη έκταση και βάθος. Στη συνέχεια, μεγάλα κομμάτια πάγου κατέκλυσαν τον Βόσπορο και έπλευσαν ως τα θαλάσσια τείχη της Κωνσταντινούπολης.
Οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης έγιναν τότε μάρτυρες ενός παράδοξου περιστατικού. Μαζί με τα κομμάτια πάγου, μεταφέρθηκαν ως τα τείχη της Πόλης παγωμένα άγρια και ήμερα ζώα, μια εικόνα που προκαλούσε την απορία και τον φόβο των κατοίκων.
Οι πολικές θερμοκρασίες επικράτησαν εκείνο τον χειμώνα έως τον Φεβρουάριο του 764 στη βόρεια-ανατολική Βαλκανική, στα παράλια του Εύξεινου Πόντου, αλλά και στις περιοχές της βόρειας και κεντρικής Ευρώπης. Ο συνδυασμός μάλιστα των χαμηλών θερμοκρασιών και της έντονης χιονόπτωσης προκάλεσαν την εξομοίωση της επιφάνειας της Μαύρης Θάλασσας με την επιφάνεια της ξηράς, με αποτέλεσμα να είναι δυνατόν να περνούν οι άνθρωποι πεζή και με άμαξες πάνω από τη θάλασσα.
Τελικά, τον Φεβρουάριο του 764 ο πάγος έσπασε σε μεγάλα τμήματα, τα οποία παρασύρθηκαν με τη βοήθεια δυνατών ανέμων προς το νοτιοανατολικό άκρο του Εύξεινου Πόντου και μέσω των ρευμάτων του Βοσπόρου, κατέκλυσαν τη θαλάσσια περιοχή της Κωνσταντινούπολης και την Προποντίδα. Φαίνεται πως τα κομμάτια των πάγων χτύπησαν τα παραλιακά τείχη της Πόλης προκαλώντας ζημιές.
Όλος αυτός ο πάγος που συσσωρεύτηκε έξω από την Κωνσταντινούπολη, το κρύο και οι χιονοπτώσεις που πρέπει να ακολούθησαν, συνετέλεσαν στη δημιουργία μιας φυσικής πλωτής γέφυρας από πάγο ανάμεσα στην Κωνσταντινούπολη, την ασιατική ακτή του Βοσπόρου και την περιοχή βόρεια του Γαλατά.
