Πριν τυποποιηθεί σε τροβαδούρο του Πάσχα, ήταν κάποτε φέρελπις εκπρόσωπος του έντεχνου με μια καλοσχηματισμένη φωνή.
Όλοι έχουμε ταυτίσει τον Πέτρο Γαϊτάνο με ψαλμούς της Μεγάλης Εβδομάδας, κατά την οποία είναι ο αδιαφιλονίκητος σούπερ σταρ, μαζί με τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ» του Τζεφιρέλι.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ο ίδιος δεν έχει τοποθετηθεί με ιδιαιτέρως χριστιανικό τρόπο σε ορισμένες συνεντεύξεις του, ωστόσο αυτό δεν φαίνεται να αποθαρρύνει το ακροατήριό του (το οποίο μάλλον ενστερνίζεται ορισμένες από τις απόψεις που διατυπώνει, άλλωστε δεν είναι λίγοι οι ιεράρχες, ονόματα δεν λέμε, που έχουν πει τα τρισχειρότερα).
Οι πιο παλιοί θυμόμαστε έναν σεμνό νεαρό με αγγελική φυσιογνωμία να τραγουδάει τη «Λάθος Εποχή», ένα μελαγχολικό τραγούδι του Σταμάτη Σπανουδάκη, που γνώρισε μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία το 1990.
Το 1992, τραγούδησε ένα ακόμη τρυφερό τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού, «Στο Κάστρο το παλιό». Το πλατύ κοινό θυμάται περισσότερο την εκτέλεση από τον ίδιο τον συνθέτη και στιχουργό. Εμείς οι ρομαντικές ψυχές το είχαμε όμως ήδη αγαπήσει από τη φωνή του Γαϊτάνου.
Ο Γαϊτάνος τραγούδησε και Γιάννη Σπανό (το 1992, στον ίδιο δίσκο με το «Κάστρο το Παλιό», που λεγόταν «Γυάλινος Δρομέας»). Εκεί πέφταμε στα πατώματα οι προαναφερθείσες ρομαντικές ψυχές. «Και με παίρνουν τα κλάματα» ονομάζεται το τραγούδι, σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου.
Από φέρελπις εκπρόσωπος του έντεχνου (όρος που καταδυνάστευσε την ελληνική μουσική τη δεκαετία του 1990), με μια καλοσχηματισμένη φωνή που θύμιζε μια λυρικότερη εκδοχή του Γιώργου Νταλάρα, και μετά από έναν πετυχημένο δίσκο με παραδοσιακά τραγούδια («Ελεύθερες Θάλασσες»), ο Πέτρος Γαϊτάνος «τυποποιήθηκε» σε κάτι που ομολογουμένως ξέρει να κάνει πολύ καλά. Η ζωή έχει γυρίσματα, όπως άλλωστε και οι βυζαντινοί ύμνοι (φωνητικώς)…
mikropragmatalifo.gr
