Ένα βράδυ του Οκτωβρίου του 1887, οι κάτοικοι πολλών χωριών της Κοχινκίνας (περιοχής του σημερινού Βιετνάμ που αποτελούσε γαλλική αποικία από το 1862 έως το 1954) άκουσαν αρχικά έναν δυνατό συριγμό και στη συνέχεια έναν φοβερό κρότο.Την ίδια στιγμή, όσοι βρίσκονταν σε εξωτερικό χώρο μπόρεσαν να δουν μια φωτεινή σφαίρα, λίγο μεγαλύτερη από το μισό της Σελήνης, η οποία είχε ένα ζωηρό λευκό και λίγο ιώδες χρώμα και στο πίσω μέρος της μια σπινθιρίζουσα ουρά, να διασχίζει τον ουρανό.Οι έντρομοι ντόπιοι εξέλαβαν το εκπληκτικό αυτό θέαμα ως τον Μεγάλο Δράκοντα που κατέβαινε για να λουστεί στο ποτάμι.Έπειτα από μερικές ημέρες, ο Διοικητής της επαρχίας Ταϋ-νιν έλαβε από την ανναμιτική Αρχή του χωριού Θαν-Δυκ την ακόλουθη επιστολή:“Κύριε Διοικητά,Λαμβάνω την τιμή να σας αναγγείλω ότι στο χωριό Θαν-Δυκ, την 9η του ενάτου ανναμιτικού μηνός, άγνωστο ζώον κατήλθε εις ένα μέρος. Την ημέρα εκείνη έβρεξε και εβρόντησε, το δε ζώον αυτό απήλθε πάλιν εις τον ουρανό. Η γη κατεκάθισε εις μήκος 20 μέτρων γαλλικών, 5 πλάτος και 4 βάθος. Διά ταύτα σας ειδοποιώ.Χουΰν Βαν Νυ”Ειδικοί που μετέβησαν στον τόπο του συμβάντος, βρήκαν έναν επιμήκη λάκκο 32 μέτρων. Κάθε, όμως, έρευνα προς ανεύρεση του αερόλιθου απέβη μάταια. Επομένως, ο αερόλιθος προσέκρουσε στη γη και αναπήδησε, πέφτοντας αλλού. Έτσι εξηγείται και η περιγραφή που δόθηκε στην επιστολή: “…το ζώον τούτο απήλθε πάλιν εις τον ουρανό”.Από την εξέταση του ίχνους προέκυψε ότι ο αερόλιθος είχε σχήμα επιμήκους αχλαδιού. Το υπέρογκο αυτό “αχλάδι” είχε πλησιάσει τη Γη έχοντας το λεπτό άκρο προς τα κάτω, με το οποίο προσέκρουσε αρχικά στο έδαφος.Εκείνη τη στιγμή, βεβαίως, ακούστηκε και ο ισχυρός κρότος τον οποίο αντιλήφθηκαν οι ντόπιοι. Στη συνέχεια, αναπήδησε αντίστροφα, έχοντας το λεπτό μέρος προς τα πάνω, ενώ το χοντρό μέρος έξυνε την επιφάνεια του εδάφους για αρκετές στιγμές.Από τις διαστάσεις της κοιλότητας την οποία σχημάτισε ο αερόλιθος, προέκυψε το συμπέρασμα ότι είχε μήκος 32 μέτρων, ενώ το πάχος του ήταν άνισο. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς, είχε βάρος μεγαλύτερο από 2 εκατομμύρια κιλά.Αν οι υπολογισμοί αυτοί ήταν σωστοί, ο αερόλιθος αυτός ήταν κατά πολύ μεγαλύτερος από όσους είχαν είχαν πέσει στη Γη κατά το παρελθόν. Πριν προσκρούσει στο έδαφος είχε ταχύτητα 2.000 μέτρων το δευτερόλεπτο (120 φορές μεγαλύτερη από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή αμαξοστοιχία εκείνης της εποχής), ενώ, λόγω της πλάγιας πρόσκρουσης στο έδαφος, θα είχε κατά την αναπήδηση αρκετή ορμή, ώστε να διατρέξει ακόμη 700 χιλιόμετρα και επομένως, ήταν πιθανό ότι το περίεργο αυτό ουράνιο σώμα, προς μεγάλη λύπη των επιστημόνων, είχε χαθεί διά παντός στα βάθη της Σινικής Θάλασσας.Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΕΣΤΙΑ”, στις 28/02/1888…
