Αποτέλεσμα της περίφημης “Δίκης των Μαγισσών”, η οποία έλαβε χώρα στο Σάλεμ της Βορείου Αμερικής το 1692, υπήρξε ότι η βασική κατηγορούμενη, η Ann Pudeator, οδηγήθηκε στην αγχόνη.Την ίδια τύχη είχαν και άλλες συγκατηγορούμενές της. Πριν, δε, λήξει η δίκη, κρέμονταν από τα δέντρα της μικρής πόλης τα πτώματα άλλων 19 γυναικών. Μια άλλη καταδικασμένη θανατώθηκε δια στραγγαλισμού, ενώ δύο άλλες κατηγορούμενες πέθαναν κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων.Έπειτα από μερικά χρόνια, το 1711, κατόπιν αιτήσεως των συγγενών τους, 16 από τις καταδικασμένες γυναίκες αποκαταστάθηκαν. Κανείς, όμως, δεν ασχολήθηκε με τις υπόλοιπες, ούτε και για την Ann Pudeator, κατά τον 18ο και 19ο αιώνα.Το 1957, ένας απόγονος της Ann Pudeator, περίεργος να πληροφορηθεί λεπτομερέστερα το θρυλικό για την πόλη του Σάλεμ γεγονός, το οποίο ήταν συνδεδεμένο με την οικογένειά του, έψαξε στα παλιά αρχεία της πόλης και διαπίστωσε ότι η πρόγονός του, ως αθώα, βρισκόταν στο Καθαρτήριο και ότι δεν μπορούσε να εισέλθει στον Παράδεισο, εάν δεν αποκαθιστόταν η μνήμη της επί της γης.Απευθυνόμενος, λοιπόν, προς πάσα κατεύθυνση και από αρμόδιο σε αρμόδιο, η υπόθεση έφτασε στη Βουλή των Αντιπροσώπων της Μασαχουσέτης, η οποία και ψήφισε υπέρ της αποκαταστάσεως.Αλλά το ζήτημα έπρεπε να εξεταστεί και από την Γερουσία, όπου τα πράγματα παρουσιάζονταν δύσκολα, διότι πολλοί Γερουσιαστές αρνούνταν να ψηφίσουν υπέρ της αθώωσης και τούτο διότι η Ann Pudeator και η “Δίκη των Μαγισσών” αποτελούσαν στοιχείο ευημερίας της πόλης.Την τουριστική περίοδο, κάθε σαββατοκύριακο, εκατοντάδες περιηγητών επισκέπτονταν το Σάλεμ για δουν από κοντά το διατηρούμενο ως κόρη οφθαλμού παλαιό δικαστήριο και την αίθουσα με τα σύνεργα των βασανιστηρίων.Εάν η Γερουσία της Μασαχουσέτης διέγραφε με την απόφασή της την “πολύτιμη” αυτή σελίδα της Πολιτείας, τότε ήταν προφανές ότι θα ανακοπτόταν το τουριστικό ρεύμα προς το Σάλεμ και θα στρεφόταν προς άλλες κατευθύνσεις, οπότε και η πόλη θα στερούνταν των πόρων και της φήμης της.Ο αρχηγός της “αντιαθωωτικής” μερίδας στη Γερουσία είχε δηλώσει ότι θα αγωνιζόταν σθεναρά για το “καλό” της χώρας και ότι μεταξύ άλλων θα υποστήριζε με νομικά και ουσιαστικά επιχειρήματα ότι η Βουλή των Αντιπροσώπων της Μασαχουσέτης ήταν αναρμόδια να επιληφθεί του ζητήματος, δεδομένου ότι το 1692 το Σάλεμ ήταν βρετανική αποικία. Η μόνη αρμόδια προς αποκατάσταση της μνήμης των “μαγισσών” και της αθώωσής τους ήταν η Βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας, Ελισάβετ Β’.Καταλήγοντας, ο αρχηγός των “αντιαθωωτικών” δήλωσε ότι εάν η Βασίλισσα αρνούνταν, τότε το ζήτημα θα έπρεπε να υποβληθεί στον ΟΗΕ.Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, στις 26/04/1957…
