Το 1938, στην Ουγγαρία ζούσε ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν κατάφερε να κοιμηθεί τα τελευταία 23 χρόνια! Οι διασημότεροι ιατροί του κόσμου ενδιαφέρθηκαν για τη σπανιότατη περίπτωσή του και τα νοσοκομεία της Βουδαπέστης, στα οποία νοσηλεύθηκε επί μακρόν, διαπίστωσαν κατάπληκτοι ότι για 23 ολόκληρα χρόνια δεν αφέθηκε ούτε για μια στιγμή στη γλυκιά αγκαλιά του Μορφέα.

Επί έξι μήνες, ο άνθρωπος αυτός είχε συνοδούς ιατρούς, οι οποίοι εκ περιτροπής δεν τον εγκατέλειψαν ούτε για ένα λεπτό της ώρας μόνο και ανεπίβλεπτο. Καθ’ όλο αυτό το διάστημα, έτρωγε, έπινε, συζητούσε, αλλά ουδέποτε ξάπλωσε σε κρεβάτι!

«Ο άνθρωπος που δεν κοιμόταν» ονομαζόταν Paul Kern. Το 1915, κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, υπηρετούσε στο Μέτωπο της Πολωνίας, όπου τραυματίστηκε στο κεφάλι από θραύσμα χειροβομβίδας. Πιθανώς, καταστράφηκε το τμήμα του εγκεφάλου, το οποίο μεταβίβαζε, μέσω του νευρικού συστήματος, τη διάθεση του ύπνου και από τότε, δεν κατόρθωσε να ξανακοιμηθεί.

Αμερικανοί, Γερμανοί, Γάλλοι Καθηγητές και διάσημοι ιατροί επισκέπτονταν τη Βουδαπέστη, για να τον δουν και να τον εξετάσουν. Παρ’ όλες τις μεγάλες προσπάθειες, που κατέβαλλαν, δεν κατάφεραν ούτε να λύσουν το μυστήριο, ούτε να βρουν θεραπεία για την επαναφορά του ύπνου.

Ο Paul Kern κατοικούσε στα περίχωρα της Βουδαπέστης, πανευτυχής και πλήρης, με τη σύζυγό του και τα τρία τους παιδιά. Ήταν ένας φιλήσυχος οικογενειάρχης και πολύ μορφωμένος άνθρωπος. Κατά το διάστημα της ημέρας, εργαζόταν σε Υπηρεσία Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Τις νύχτες, πάλι, καθόταν στο σπίτι του γαλήνια, διαβάζοντας, ως επί το πλείστον, εφημερίδες και βιβλία, ιδίως ταξιδιωτικά.

Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια, μην έχοντας τι να κάνει για να γεμίσει τον άφθονο χρόνο του, έμαθε τέσσερις ξένες γλώσσες. Δεν συνήθιζε καθόλου να ξαπλώνει στο κρεβάτι του, αλλά αναπαυόταν σ’ ένα ανάκλιντρο, προκειμένου να ακούσει μουσική, δίχως ποτέ να κλείνει τα βλέφαρά του.

Είχε αρχίσει, όμως, να εξασθενεί η όρασή του και οι ιατροί τον υποχρέωσαν να ξαπλώνει το σώμα του στο κρεβάτι, σφαλίζοντας τα μάτια του, για τουλάχιστον δύο ώρες, προσποιούμενος τον κοιμισμένο. Πράγματι, ο Paul Kern κατόρθωσε να επιβληθεί στον εαυτό του και να κατακλίνεται τακτικά από την τρίτη μέχρι την πέμπτη πρωινή ώρα. Κατά τις δύο αυτές ώρες, έμενε ξαπλωμένος, δένοντας τα μάτια του, για να μην τα ανοίγει ασυναίσθητα και προσπαθούσε να ρεμβάζει και να ονειροπολεί σε απόλυτη ηρεμία, δίχως να εκστομίσει ούτε μια λέξη.

Ο Paul ήταν θεοσεβής. Από τις πέντε μέχρι τις επτά το πρωί, που θα σηκωνόταν από το κρεβάτι, φρόντιζε απαραιτήτως να μελετά τη Βίβλο και αρεσκόταν ιδιαιτέρως να απαγγέλλει τους Ψαλμούς του Δαυίδ. Έπειτα, πήγαινε στην εργασία του. Αλλά, προς το μεσημέρι, καταβαλλόταν από ένα υπερβολικό αίσθημα κόπωσης και καθόταν για μισή ώρα σε μια πολυθρόνα. Κατόπιν, έτρωγε και συνέχιζε την εργασία του, οπότε γύρω στις τέσσερις το μεσημέρι αισθανόταν ένα ακόμα πιο ισχυρό αίσθημα κόπωσης, η οποία τον συνέτριβε για τρία τέταρτα της ώρας. Συνήθως, κατά τη δύσκολη αυτή ώρα, είχε κοντά του έναν ιατρό, ο οποίος του έκανε τονωτική ένεση. Σε λίγο, συνερχόταν και το απόγευμα ήταν πλέον ευδιάθετος και ακμαίος.

Ο Paul Kern ήταν μετριοπαθής και δεν του άρεσε καθόλου να είναι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, λόγω της μοναδικής του περίπτωσης εξαιτίας της πρωτοφανούς αϋπνίας. Κάθε φορά που βρισκόταν σε κοινωνικές συναναστροφές και σε χώρους ψυχαγωγίας και ο κόσμος τον αναγνώριζε και τον περιεργαζόταν, εκείνος εξοργιζόταν και εξαφανιζόταν τάχιστα.

Διάφοροι ιμπρεσάριοι διάσημων θεάτρων του πρόσφεραν μεγάλα χρηματικά ποσά, για να δεχθεί να εμφανιστεί ενώπιον του κοινού ως «ο άνθρωπος που δεν κοιμόταν». Επίσης, οι φιλοθεάμωνες Αμερικανοί του πρόσφεραν πολλά χρήματα για μια περιοδεία του στον Νέο Κόσμο. Μα, εκείνος απέρριψε όλες τις προσπάθειές τους με αγανάκτηση και αποτροπιασμό.

Επιπλέον, δεν αποδέχτηκε ποτέ τις προτάσεις των Γερμανών επιστημόνων, για να μεταβεί στο Βερολίνο και να δώσει διαλέξεις, αφηγούμενος την περίπτωσή του. Εκείνο, όμως, που τον εξώθησε στα άκρα ήταν μια πρόταση των Αμερικανών να αγοράσουν το κρανίο του και τον εγκέφαλό του μετά τον θάνατό του, έναντι αδράς αμοιβής.

Ο Paul Kern, το 1938, ήταν ήδη πενήντα ετών και ένιωθε εξαιρετικά ακμαίος, δυνατός και αισιόδοξος για τη ζωή. Ήλπιζε να ζήσει τουλάχιστον είκοσι χρόνια ακόμη, για να καμαρώσει την οικογένειά του και δεν τον ένοιαζε καθόλου πλέον ότι είχε πια ξεχάσει πώς είναι να κοιμάσαι και να ξαποσταίνεις το κορμί και το μυαλό σου…

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ», στις 12/07/1938…