Ο Αμερικανός κριτικός θεάτρου και συγγραφέας Calvin Hoffman απασχόλησε έντονα τη διεθνή κοινή γνώμη, στα μέσα της δεκαετίας του 1950.

Αιτία αποτέλεσε η έκδοση του βιβλίου του «The Man Who Was Shakespeare», το οποίο εκδόθηκε το 1955. Στο βιβλίο του αυτό, ο Hoffman ανέπτυσσε τη θεωρία του, σύμφωνα με την οποία δημιουργός του γνωστού ως «σαιξπηρικού έργου» δεν ήταν ο ίδιος ο Shakespeare, αλλά ο «μεγαλύτερος μετά τον Shakespeare», ποιητής και δραματουργός της Αγγλίας, ο Christopher Marlowe.

Τόσο οι αγγλικές εφημερίδες, όσο και ο διεθνής Τύπος, είχαν απασχοληθεί από καιρού εις καιρόν με τη θεωρία του Hoffman, που ούτε λίγο ούτε πολύ, υποστήριζε πως ο Shakespeare, εκτός από ένας δεύτερης σειράς θεατρίνος, δεν ήταν παρά ένας αγύρτης και σφετεριστής της δόξας του Marlowe. Μα, o Marlowe, σύμφωνα με την ιστορία, βασιζόμενη επί γραπτών στοιχείων της εποχής, δε ζούσε τη δεκαετία 1593-1603, κατά την οποία γράφτηκε το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μέρος του σαιξπηρικού έργου.

Ο Marlowe σκοτώθηκε σε έναν καυγά με τρεις σκοτεινούς τύπους σε ένα ταβερνείο, σύμφωνα και με σχετική έκθεση εκείνης της εποχής. Ο τάφος του βρίσκεται στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, στο Deptford του Λονδίνου.

Αυτά, όμως, δεν ίσχυαν για τον Hoffman, αφού ο ίδιος πίστευε πως η ιστορία ήταν πλαστογραφημένη. Ο νεκρός, που καταχωρήθηκε στα αρχεία της εκκλησίας, δεν ήταν στην πραγματικότητα ο Marlowe. Ο φόνος, κατά τον Hoffman, ήταν σκηνοθετημένος και το θύμα δεν ήταν ο ποιητής, αλλά κάποιος άγνωστος. Σκοπός αυτής της σκηνοθεσίας ήταν η διάσωση του Marlowe από την πυρά, αφού αναμενόταν ότι θα καταδικαζόταν περί αθεΐας.

Εμπνευστής της σκηνοθεσίας αυτής ήταν, κατά τον Hoffman, ο Sir Thomas Walsingham, πάτρονας του Marlowe, ο οποίος κατέφυγε σ’ αυτή τη λύση μετά τη σύλληψη του Marlowe, με την κατηγορία περί αθεΐας και την προσωρινή απελευθέρωσή του μέχρι της δίκης του από εκκλησιαστικό δικαστήριο.

Ο Marlowe, πάντοτε κατά τον Hoffman, φυγαδεύτηκε αρχικά στο εξωτερικό και αργότερα επέστρεψε στην Αγγλία, όπου έζησε αρκετά χρόνια στην παρανομία γράφοντας αριστουργήματα, τα οποία δεν τολμούσε να εμφανίσει με το δικό του όνομα. Το έργο του θα εμφανιστεί με τον γραφικό χαρακτήρα ενός αντιγραφέα, τις υπηρεσίες του οποίου μίσθωνε ο προστάτης του Marlowe, Sir Thomas Walsingham. Βρίσκεται μάλιστα στη διαθήκη του Walsingham ένα κληροδότημα σε κάποιον αντιγραφέα. Ο αντιγραφέας, κατά τον Hoffman, δεν ήταν άλλος από τον William Shakespeare, με το όνομα του οποίου θα εμφανίζονταν αργότερα τα δραματικά και ποιητικά έργα, που τόσο μεγάλη ομοιότητα παρουσίαζαν με προγενέστερη εργασία του Marlowe.

Αν όμως δημοσιεύτηκαν μόνο οι αντιγραφές από το χέρι του Shakespeare, κάπου θα έπρεπε να βρίσκονταν τα πρωτότυπα. Αυτά αναζητούσε ο Hoffman, άλλοτε κοντά στο κάστρο του Elsinore στη Δανία, άλλοτε στις αυλές παλιών εγγλέζικων αρχοντικών, άλλοτε σε παμπάλαιους τάφους. Αλλά, πού αλλού μπορούσαν να βρίσκονται τα χειρόγραφα του Marlowe ή οποιαδήποτε άλλα αποδεικτικά στοιχεία, αν όχι στον τάφο του προστάτη του Marlowe, Sir Thomas Walsingham;

Ήταν χρόνια που απασχολούσε το νου του Hoffman αυτή η ιδέα, που τελικά του έγινε πεποίθηση. Ο Walsingham είχε ταφεί στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο Chislehurst του Kent. Εκεί, κατά τον Hoffman, έπρεπε να κρυβόταν το κλειδί του αινίγματος «Shakespeare».

Για το άνοιγμα του τάφου, όμως, χρειάζονταν ένα σωρό άδειες και έπρεπε να καμφθεί το αλύγιστο μέταλλο της εγγλέζικης γραφειοκρατίας. Με αγώνα ετών, ο πεισματάρης Αμερικανός κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Και έτσι, ένα πρωί, to 1955, o Hoffman μαζί με τη σύζυγό του, ένα συνεργείο εργατών υπό την επίβλεψη μηχανικού, αρκετούς αστυνομικούς και δημοσιογράφους, πήγε στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο Chislehurst, προκειμένου να ανοίξουν τον τάφο για τον οποίο τόσος λόγος είχε γίνει. Ένα μέρος μόνο του πλήθους αυτού μπήκε στην εκκλησία. Οι υπόλοιποι, ως επί το πλείστον δημοσιογράφοι, περίμεναν έξω. Στο εσωτερικό, οι εργάτες με τα κοπίδια τους άνοιγαν τον παμπάλαιο τάφο. Κάθε σφυριά τους σήμαινε και έναν χρόνο αναζητήσεων για τον Calvin Hoffman.

Είκοσι χρόνια της ζωής του είχε αφιερώσει ο Αμερικανός κριτικός του θεάτρου στην «υπόθεση Marlowe». Ήταν νεαρός ηθοποιός ακόμη όταν διαβάζοντας τον συγγραφέα του «Doctor Faustus», προγκαιτικού Φάουστ, βρήκε αναλογίες σημαντικές με τα σαιξπηρικά ποιήματα. Άφησε τη σκηνή και επιδόθηκε σε επιστημονική μελέτη του θεάτρου. Η ιδέα ότι ο Marlowe ήταν ο πατέρας του σαιξπηρικού θεάτρου και των σονέττων, τον έσερνε από βιβλιοθήκη σε βιβλιοθήκη και από χώρα σε χώρα. Ο τελευταίος σταθμός στη μανιώδη αυτή περιπλάνηση, ήταν ο τάφος του Chislehurst. Εάν αποκάλυπτε πράγματι τα χειρόγραφα των 36 έργων του πρώτου τόμου των απάντων που δημοσιεύτηκαν επτά χρόνια μετά τον θάνατο του Shakespeare και εάν τα χειρόγραφα αυτά ήταν γραμμένα και υπογεγραμμένα από τον Marlowe, οι συνέπειες της ανακάλυψης για την παγκόσμια φιλολογία, για την αγγλική παράδοση, για τον τουρισμό του Stratford-upon-Avon, της γεννέτειρας του Shakespeare, για τη φήμη του Marlowe και τέλος, για τον ίδιο τον Hoffan, θα ήταν ανυπολόγιστες. Γι΄αυτό, οι συγκεντρωμένοι δημοσιογράφοι περίμεναν έξω από την εκκλησία αστεϊζόμενοι μεν, αλλά με αρκετή νευρικότητα.

Το ρολόι της εκκλησίας σήμανε έντεκα, όταν βγήκε ο Αμερικανός διώκτης της Σαιξπηρικής σκιάς, για να αναγγείλει πως ο τάφος δεν περιείχε παρά άφθονη άμμο. Πιο κάτω, σε μία κρύπτη, τα εργαλεία συνάντησαν τα μολυβένια καλύμματα δύο φερέτρων, όπως όμως εξήγησε ο, τότε, ιδιοκτήτης του τάφου, Ταγματάρχης Μάρσαντ Τάουνσεντ, τα φέρετρα αυτά δεν ήταν παλαιότερα του 1893 και συνεπώς, δεν είχαν καμμία σχέση με την υπόθεση Marlowe.

Όπως δήλωσε αργότερα ο Calvin Hoffman, η τελευταία αποτυχία του δεν τον απογοήτευσε. «Η υπόθεση του Marlowe εξακολουθεί να είναι όσο πάντοτε ισχυρή. Κανείς άλλος, εκτός απ’ αυτόν, δε θα μπορούσε να δώσει διέξοδο σε τέτοιες αγωνίες της ψυχής, σε τέτοια παγκόσμια αριστουργήματα σαν αυτά, που έγινε δεκτό να αποδίδονται στον Shakespeare», συμπλήρωνε ο Hoffman. Κι έπειτα, υπήρχαν τα πάντοτε οικογενειακά χαρτιά του Walsingham, τα οποία θα έπρεπε να περιείχαν αποδείξεις της πατρότητας του σαιξπηρικού έργου από τον Marlowe.

Τα χαρτιά αυτά, όπως είχε πληροφορηθεί ο Hoffman, βρίσκονταν σε κάποιο χωριό της Αγγλίας. «Δεν πρόκειται να εγκαταλείψω τις έρευνές μου με το άνοιγμα του τάφου του Walsingham. Η σκιά του Marlowe φωνάζει στον ύπνο μου για δικαιοσύνη και αναγνώριση», ανέφερε τονίζοντας ο πεισματάρης Αμερικανός.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», στις 11/05/1956…