Ο ηλεκτρολόγος – μηχανικός Αντώνιος Αντωνιάδης ήταν ένας άνθρωπος πολύ μορφωμένος, με σπουδαία θέση, αλλά και με εξαιρετικές ψυχικές ικανότητες. Ο μεγαλόσωμος, ροδομάγουλος και καλόκαρδος αυτός Θρακιώτης είχε αποδεχτεί πια τις ξεχωριστές διακουστικές του ιδιότητες.

Ο Αντωνιάδης παραδεχόταν ότι οι σπάνιες και ιδιότυπες φωνές που άκουγε μέσα στο κεφάλι του τον είχαν βοηθήσει πολύ στη δουλειά του, όπως επίσης και σε κάθε δύσκολη περίοδο της ζωής του, δίνοντάς του τις σωστές κατευθύνσεις.

Οι εσωτερικές αυτές φωνές τον είχαν σώσει πολλές φορές από τεχνικά σφάλματα, ακόμα δε, κι από βέβαιο θάνατο. Όταν υπηρετούσε ως στρατιωτικός μηχανικός ύδρευσης στο «502 Έργο» των Μακεδονικών Οχυρών, χάρις στη «φωνή» σώθηκε εκείνος και ένας στρατιώτης, ο Εμμανουήλ Φραγκιαδάκης από την Κρήτη, από τραγικό δυστύχημα σε βάθος 80 μέτρων υπό τη γη.

Ο Αντώνιος Αντωνιάδης εξηγούσε ότι τη σταδιοδρομία του, κατά το μεγαλύτερο μέρος την όφειλε στις «φωνές», που τον συμβούλευαν και τον καθοδηγούσαν. Τις ίδιες ακριβώς εσωτερικές φωνές άκουγε τόσο ο παππούς του, όσο και η μητέρα του.

Όταν βρισκόταν κοντά σε νεκρό, μπορούσε να ακούσει τις καταπληκτικές αποκαλύψεις του από μια φωνή, που έφτανε σαν συριγμός στα αυτιά του. Επίσης, αν τύχαινε να βρεθεί σε κάποιο νεκροταφείο, τότε ένα πανδαιμόνιο ανακατεμένων φωνών τον ξεκούφαιναν κυριολεκτικά, χωρίς, φυσικά, να μπορεί να ξεχωρίσει τι του έλεγαν, προκαλώντας του πονοκέφαλο και σύγχυση.

Πρώτη φορά ανακάλυψε την εσωτερική του φωνή το 1941, όταν υπηρετούσε ως Αρχιτεχνίτης Μηχανικός στη Διεύθυνση Μακεδονικών Οχυρών. Οι Γερμανοί κατακτητές είχαν καταλάβει το Οχυρό Νυμφαίας και ο ίδιος, μαζί με αρκετούς άλλους, είχε συλληφθεί ως αιχμάλωτος. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, όσοι προσπαθούσαν να διαφύγουν, τουφεκίζονταν επί τόπου. Το Νοσοκομείο Κομοτηνής ήταν γεμάτο τραυματίες.

Φορώντας πολιτικά ρούχα, ο Αντωνιάδης επισκέφτηκε το Νοσοκομείο, για να βοηθήσει όσους υπέφεραν. Έβγαλε ένα σημειωματάριο που κουβαλούσε πάνω του και άρχισε να καταγράφει τα ονόματα των τραυματιών, περνώντας από τα κρεβάτια, για να τους γνωρίσει και για να φροντίσει για τα γράμματα και τα δέματα, που τους έστελναν οι δικοί τους άνθρωποι.

Είχε τελειώσει στον επάνω όροφο και κατέβηκε στο ισόγειο, προκειμένου να συνεχίσει κι εκεί την καταγραφή των τραυματιών και των αναγκών τους. Είδε έναν θάλαμο, όπου μέσα σ’ αυτόν βρίσκονταν δύο τραυματίες. Αφού τελείωσε με τον πρώτο, στράφηκε στον δεύτερο, που ήταν σκεπασμένος ολόκληρος μ’ ένα λευκό σεντόνι. Τον ρώτησε το όνομά του και χωρίς κα κουνηθεί καθόλου ο κλινήρης, ακούστηκε από το βάθος μια «φωνή», που του απάντησε ότι δεν υπήρχε λόγος να ασχοληθεί μαζί του, αλλά να κάνει τον σταυρό του και να τον συγχωρέσει.

Αμέσως, ο έκπληκτος Αντωνιάδης απευθύνθηκε στον άλλο τραυματία, ζητώντας του εξηγήσεις, αλλά εκείνος τον κοιτούσε βουβά, με τον τρόμο ζωγραφισμένο στο ωχρό πρόσωπό του. Μόλις βρήκε το κουράγιο, είπε στον Αντωνιάδη: «Μα, τι λέτε τόση ώρα με τον πεθαμένο; Τον έφεραν εδώ οι Γερμανοί ετοιμοθάνατο. Άφησε την τελευταία του πνοή, χωρίς να προλάβει να μιλήσει σε κανέναν!».

Σε λίγο, η ίδια απόκοσμη φωνή βούιξε στα αυτιά του Αντωνιάδη: «Βεβαιώθηκες τώρα ότι είμαι νεκρός; Γράψε το όνομά μου και να το θυμάσαι. Είμαι ο Γιώργος Στάμου, από το χωριό Καστανιές της Ορεστιάδας». Ξαφνικά, μπήκε ο νοσοκόμος και του φώναξε να βγει έξω. Την ίδια στιγμή, μπήκε κι ο Γερμανός σκοπός, τον άρπαξε απ’ το χέρι και βρίζοντάς τον, τον πέταξε έξω. Το απόγευμα, στην ταφή, ήταν ο μόνος που γνώριζε το όνομα του άτυχου στρατιώτη. Οι γιατροί, όμως, δεν τον πίστευαν.

Ένας Γερμανός αξιωματικός τηλεφώνησε σε συνάδελφό του στην Ορεστιάδα, έμαθε το όνομά του κι ο συνάδελφος θα ενημέρωνε τη μητέρα του Γιώργου Στάμου, από το χωριό Καστανιές της Νέας Ορεστιάδας, ώστε να συνοδεύσει τον γιο της στη στερνή του κατοικία.

Έτσι, όλοι πείστηκαν ότι κάτι πολύ παράδοξο είχε συμβεί ανάμεσα στον Αντώνιο Αντωνιάδη και στον νεκρό, που αδυνατούσε να το συλλάβει ο νους τους. Κι όμως, ο Αντωνιάδης είχε πραγματικά επικοινωνήσει με τον άτυχο στρατιώτη…

Μάλιστα, συχνά είχε την ικανότητα, με κάποιους από τους συνομιλητές του, να ακούει ακόμη και τις πιο μύχιες σκέψεις τους, πράγμα που τον έφερνε πολλές φορές σε δύσκολη θέση.

Αρκετοί ειδικοί μελετητές πιστεύουν ότι η ανθρώπινη ψυχή, όταν βρίσκεται μέσα στο φυσικό της σώμα ή όταν το εγκαταλείπει, εκπέμπει υπερηχητικά κύματα, που τα συλλαμβάνουν μόνο οι υπερευαίσθητοι δέκτες.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ», στις 22/02/1953…