Η ιστορία που ακολουθεί δεν αποτελεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Ο Arnold Gerrit Henskes, που ήταν γνωστός στο ευρύ κοινό με το όνομα Mirin Dajo, (στη γλώσσα Εσπεράντο σημαίνει θαύμα) είχε μια μοναδική ικανότητα. Δεν ένιωθε καθόλου πόνο και όσο και αν τον τρυπούσαν με αιχμηρά αντικείμενα δεν μάτωνε, δεν πόναγε και συνέχιζε ακάθεκτος τις δραστηριότητές του.
Ο Dajo άφησε άφωνη την ιατρική κοινότητα που δεν κατάφερε να δώσει εμπεριστατωμένη εξήγηση γι' αυτό που έβλεπε να εκτυλίσσεται μπροστά της. Ο ίδιος όμως είχε δώσει μια αφοπλιστική απάντηση για την έλλειψη πόνου στα τρυπήματα. Ήταν ο... Μεσσίας!
Τα πρώτα χρόνια, τα σουβλίσματα και ο Θεός
Ο Dajo γεννήθηκε στις 6 Αυγούστου 1912 στο Ρότερνταμ και ήταν καλλιτεχνική φύση. Ο Nol, όπως συνήθιζαν να τον φωνάζουν οι φίλοι του, είχε κλίση στη ζωγραφική. Στην εφηβεία του είχε εμπειρίες με οράματα που δεν είχαν άλλοι συνομήλικοί του τις οποίες στην αρχή δεν μπορούσε να εξηγήσει ούτε να αποκρυπτογραφήσει.
Ο Dajo είχε καταφέρει να ζωγραφίσει με κάθε λεπτομέρεια το πορτραίτο μιας πεθαμένης θείας του, την οποία δεν είχε γνωρίσει ποτέ. Κάποιοι είχαν πει ότι είχε εξωαισθητηριακή αντίληψη, που στην παραψυχολογία είναι η πιθανότητα αντίληψης χωρίς την μεσολάβηση των μέχρι τώρα γνωστών αισθήσεων και πέρα από κάθε λογικό συμπέρασμα.
Στην ηλικία των 33 ετών ο Dajo άρχισε να πιστεύει ότι το σώμα του ήταν άτρωτο. Ήξερε όμως ότι αν το αποκάλυπτε στην οικογένειά του δεν θα τον πίστευε. Δεν τον πίστεψαν ούτε οι φίλοι του. Εκείνος όμως δεν πτοούνταν. Ήξερε ότι ήταν άτρωτος και το μόνο που έμενε ήταν να το αποδείξει σε ολόκληρο τον κόσμο. Και αυτό έκανε.
Ο σκοπός του ένας και μοναδικός: να αποδείξει ότι ο Θεός τον είχε επιλέξει για να πείσει τους ανθρώπους ότι υπήρχε μια ανώτερη δύναμη, πάνω από τον κόσμο της ύλης και ότι τα υλικά αγαθά μόνο πόνο έδιναν στην ανθρωπότητα. «Δεν είμαι καλλιτέχνης, αλλά προφήτης. Αν πιστεύεις στο Θεό μπορείς να επιβληθείς στο σώμα σου. Οι άνθρωποι δεν θα με πίστευαν αν απλά άρχιζα να μιλάω για όλο αυτό. Αλλά αν δουν ότι είμαι άτρωτος θα με πιστέψουν» είχε πει.
Εγκατέλειψε τη δουλειά του και πήγε στο Άμστερνταμ, όπου πήγαινε από παμπ σε παμπ και ζητούσε από τους θαμώνες να τον τρυπούν με αιχμηρά αντικείμενα για να δουν ότι δεν μάτωνε και δεν πόναγε. Έγινε από μόνος του ένα freak show και άρχισε να κερδίζει χρήματα καθώς οι άνθρωποι πλήρωναν για να δουν το μοναδικό αυτό θέαμα.
Το 1947 μετακόμισε στην Ελβετία και πήρε άδεια να δίνει παραστάσεις μπροστά σε κοινό χωρίς ωστόσο να μιλάει. Στο Corso Theatre στη Ζυρίχη κάλεσε στη σκηνή έναν βοηθό του και του ζήτησε να καρφώσει ένα ξίφος στο κορμί του. Το ξίφος διαπέρασε αρκετά ζωτικά όργανα, όμως δεν έτρεξε σταγόνα αίμα, ούτε ο Mirin λιποθύμησε από τον πόνο, σε αντίθεση με άτομα στο ακροατήριο που έπεφταν σαν τραπουλόχαρτα μπροστά στο φρικιαστικό θέαμα.
Τα καρδιακά επεισόδια και οι πολύ συχνές λιποθυμίες των θεατών είχαν σαν αποτέλεσμα να του πάρουν την άδεια παραστάσεων και να του επιτρέπουν να εμφανίζεται μόνο μπροστά σε περιορισμένο αριθμό θεατών. Αυτό όμως δεν τον πτόησε καθόλου, αντίθετα το θεώρησε ευλογία γιατί έτσι θα μπορούσε να κηρύττει το λόγο του Θεού. Και αυτό, όπως συνήθιζε να λέει, ήταν το πιο σημαντικό.
Η εξέταση από την ιατρική κοινότητα και ο θάνατος
Τι συνέβαινε στο σώμα του Mirin τελικά; Πώς ήταν δυνατό να διαπερνούν τα ζωτικά του όργανα ξίφη και σπαθιά και να μην πληγώνονται καθόλου, ούτε ο ίδιος να πεθαίνει από αιμορραγία; Όπως ήταν αναμενόμενο η ιατρική κοινότητα θορυβήθηκε. Έτσι στις 31 Μαΐου 1947 ο Ελβετός γιατρός Hans Naegeli-Osjord τον κάλεσε στο νοσοκομείο Cantonal στη Ζυρίχη ώστε να δει μαζί με τον συνάδελφό του και επικεφαλής της χειρουργικής Werner Brunner καθώς και με φοιτητές της ιατρικής τι ακριβώς συνέβαινε στο σώμα του. Μήπως όλο αυτό ήταν τελικά ένα τρικ;
Ο Mirin έβγαλε την μπλούζα του και τρύπησε το σώμα του με ένα ξίφος που διαπέρασε την καρδιά, τον πνεύμονα και τα νεφρά χωρίς καμία ένδειξη αίματος. Με το ξίφος μέσα στο κορμί οι γιατροί του ζήτησαν να βγάλει μια ακτινογραφία. Εκείνος συμφώνησε ενώ οι γιατροί απορούσαν πώς μπορούσε ένα άνθρωπος να περπατήσει με ένα αιχμηρό αντικείμενο περασμένο στο κορμί του. Η ακτινογραφία απέδειξε το προφανές: Ο Mirin ήταν τρυπημένος χωρίς όμως καμία εσωτερική ζημιά.
Οι γιατροί σκέφτηκαν ότι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα αιμορραγίας κατά την έξοδο του ξίφους από το κορμί του άνδρα και προετοιμάστηκαν να αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο. Αλλά τίποτα δεν συνέβη. Η λεπίδα βγήκε από το σώμα, αφήνοντας μόνο μικρές οπές από τις οποίες έβγαινε μικρή ποσότητα σωματικών υγρών. Οι πληγές καθαρίστηκαν αν και ο Mirin υποστήριζε ότι ακόμα και αν αυτό δεν γινόταν δεν θα υπήρξε καμία μόλυνση. Όπως και έγινε.
Λίγους μήνες αργότερα ο Mirin προσκλήθηκε ξανά για εξέταση αυτή τη φορά στη Βασιλεία της Ελβετίας. Τότε επέτρεψε στους ίδιους τους γιατρούς να τον σουβλίσουν. Καμία απάτη ούτε αυτή τη φορά. Για να τους δείξει τις αντοχές του στον πόνο μάλιστα αποφάσισε να τρέξει δέκα γύρους με το ξίφος μέσα στο σώμα του!
Πολλοί ήταν αυτοί που θεωρούσαν ότι ο Mirin είχε υπερφυσικές ικανότητες και άλλοι θεωρούσαν ότι είχε διδαχτεί τις τεχνικές του από τους φακίρηδες της Ινδίας. Επιστήμονες που αποπειράθηκαν να εξηγήσουν τι του συνέβαινε αναφέρονταν στη δημιουργία συριγγίων – μη φυσιολογικών καναλιών- μεταξύ των εσωτερικών οργάνων του και της επιφάνειας του δέρματός του. Όσο περισσότερα μυτερά αντικείμενα έβαζε στα συρίγγια τόσο αυτά δεν έκλειναν και δεν αιμορραγούσαν (κάτι σαν το τρύπημα των αυτιών).
Στις 11 Μαΐου 1948 ο Mirin κατάπιε μια μακριά βελόνα. Έπραξε αυτό που του είχαν πει οι άγγελοι που τον προστάτευαν να κάνει, όπως είχε πει. Δύο μέρες μετά την κατάποση μπήκε στο χειρουργείο και την αφαίρεσε. Σε λιγότερο από δύο εβδομάδες όμως άρχισε να μην νιώθει καθόλου καλά και τελικά βρέθηκε πεθαμένος στο δωμάτιο του ξενοδοχείο του στις 26 Μαΐου 1948 σε ηλικία 36 ετών. Η αυτοψία έδειξε ότι πέθανε από ρήξη κοιλιακής αορτής.
