Ένας αντισυμβατικός σκηνοθέτης και συγγραφέας που κάνει καριέρα και ως drag queen με το ψευδώνυμο Glamrou, ο  Amrou Al-Kadhi  έγραψε ένα άρθρο στην Mirror στο οποίο εξηγεί πώς κατάφερε να καταπολεμήσει το μίσος ακραίων Μουσουλμάνων και ακροδεξιών και να βρει εσωτερική γαλήνη, επιστρέφοντας στη θρησκεία του, το Ισλάμ.

Ο Al-Kadhi γεννήθηκε στο Λονδίνο από Ιρακινό πατέρα και Αιγύπτια μητέρα. Μεγαλώνοντας, η οικογένειά του μετακόμιζε συχνά από τη μια χώρα στην άλλη, και ως έφηβος έζησε σε βαθιά μουσουλμανικές χώρες, όπως το Μπαχρέιν και το Ντουμπάι, κάτι που τον έκανε να κρύβει τη «διαφορετικότητά» του για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα.

Ωστόσο όταν συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να ζήσει τη ζωή του κρύβοντας τον αληθινό εαυτο του έκανε την επανάστασή του και αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή του στην προστασία των δικαιωμάτων της genderqueer κοινότητας. Σήμερα, κάνει διεθνή καριέρα ως συγγραφέας και σκηνοθέτης, ενώ παράλληλα πραγματοποιεί εμφανίσεις ως ως το alter ego του, η drag queen Glamrou.

Στο άρθρο του στην Mirror o Al-Kadhi μιλά για τις απειλές που δέχτηκε για τη ζωή του τον περασμένο Ιούνιο, μετά την live συναυλία που έδωσε έξω από την Ντάουνινγκ Στριτ, διαμαρτυρόμενος για το ενδεχόμενο συμμαχία της Μέι με το ακροδεξιό DUP.

Όπως ο ίδιος τονίζει οι απειλές προέρχονταν από ακροδεξιούς αλλά και φανατικούς μουσουλμάνους, με αποτέλεσμα να δέχεται επίθεση από όλα τα μέτωπα.

«Είναι σαν να ζω πάνω σε ένα τεκτονικό ρήγμα και να κινδυνεύω συνεχώς από σεισμό. Η πίεση από αυτές τις διαφορετικές κοινότητες μπορεί να σε οδηγήσει σε αδιέξοδο. Βασικά νιώθω πολύ δυτικός για το Ιράκ και πολύ Ιρακινός για τη δύση. Όταν είμαι με την μουσουλμανική οικογένειά μου η queer ταυτότητά μου δέχεται σφυροκόπημα από συγγενείς και δεν μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα με ασφάλεια. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, από την άλλη μεριά, η αυξανόμενη ξενοφοβία στη μετα-Brexit εποχή σημαίνει ότι η Αραβική μου ταυτότητα με κάνει ανεπιθύμητο, ακόμα και εντός της γκέι κοινότητας».

Ο Al-Kadhi ωστόσο δεν χάνει την αισιοδοξία του: «Δεν θέλω να είμαι πεσιμιστής. Νομίζω ότι υπάρχει τρόπος να βρω γαλήνη ακόμα και εάν η ταυτότητά μου έχει επιρροές από συγκρουόμενες ιδεολογίες. Για μένα το drag υπήρξε πάντα η κόλλα που συγκρατεί τις διάφορες πλευρές της προσωπικότητάς μου. Ως drag queen μπορώ να διατηρώ τα θετικά στοιχεία της μουσουλμανικής ανατροφής μου, που απολάμβανα πριν από όλες τις τραυματικές εμπειρίες.

Ως παιδί, το Ισλάμ με παρηγορούσε. Η ιεροτελεστία των πέντε προσευχών τη μέρα έμοιαζε με διαλογισμό που με βοηθούσε να επικοινωνώ με τον Αλλάχ σε ένα ήσυχο, προσωπικό επίπεδο. Πριν καταλάβω ότι ήμουν γκέι πίστευα ακράδαντα ότι ο Αλλάχ με αγαπούσε χωρίς όρους και, υπό αυτή την έννοια, το Ισλάμ με δίδαξε να αγαπώ τον εαυτό μου».

Μετά, όπως εξηγεί, τα πράγματα άλλαξαν: «Μόλις άρχισα να μην ανταποκρίνονται στις προσδοκίες των ανδρών στην κοινότητά μου, βίωσα έναν επώδυνο χωρισμό από το Ισλάμ και άκουσα ξανά και ξανά να μου λένε ότι ο Αλλάχ με μισεί και ότι θα με στείλει για μια αιωνιότητα στην κόλαση ως τιμωρία για τις πράξεις μου... Ωστόσο μέσα από το drag κατάφερα να συνδεθώ ξανά με τον Αλλάχ: πλέον αντί να τον βλέπω ως έναν τρομακτικό πατριάρχη που με τιμωρεί για τη σεξουαλικότητά μου, τον σκέφτομαι ως μια genderqueer οντότητα χωρίς φύλο που με αγαπά. Αυτό μπορεί να ακούγεται προκλητικό, αλλά όπως ανακάλυψα πρόσφατα πρόκειται για μια ιδέα εγγενή σε ορισμένες πτυχές του Ισλάμ. Για παράδειγμα ο σουφισμός είναι ένα παρακλάδι του Ισλάμ που αναζητά μια μεταφυσική και βαθιά προσωπική σχέση με τον Αλλάχ. Κάθε μουσουλμάνος έχει την δική του σχέση με τον Αλλάχ που μπορεί να επιτευχθεί μέσα από αισθησιακές πρακτικές, διαλογισμό και - σε κάποιες περιπτώσεις - μέσα από έναν χορό έκστασης που πραγματοποιούν άνδρες που φοράνε φούστες και υποτίθεται ότι ενώνει την ψυχή σου με τον Αλλάχ. Τι πιο drag από αυτό»;