Ένα περίεργο και εντελώς απροσδόκητο φαινόμενο παρατηρήθηκε στη Σελήνη, το 1953, από το Αστεροσκοπείο του Πάλομαρ. Οι κρατήρες του φυσικού δορυφόρου του πλανήτη μας «κάπνιζαν» και φαίνονταν σαν ενεργοί. Αυτή η εντυπωσιακή διαπίστωση, που ανέτρεπε όλες τις θεωρίες του επιστημονικού κόσμου, προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση σε όλα τα αστεροσκοπεία της Γης.

Μέχρι τότε, η Σελήνη θεωρούνταν ως ένα νεκρό άστρο. Να, όμως, που από μερικούς κρατήρες της, άρχισαν να ανεβαίνουν υπόλευκοι καπνοί και με τούτο, αποδεικνυόταν ότι το κέντρο της ήταν σε διάπυρη κατάσταση. Εξ άλλου, οι αστρονόμοι του Πάλομαρ παρατήρησαν και άλλα ενδιαφέροντα φαινόμενα. Χάσματα μεγαλύτερα των 500 χιλιομέτρων είχαν εξαφανιστεί αιφνιδίως από τις οροσειρές της Σελήνης. Τι είχε συμβεί;

Βρισκόμασταν μήπως προ της γεννήσεως ενός νέου κύκλου ηφαιστειακής δραστηριότητας στη Σελήνη, ή μήπως ήταν μια απλή εκδήλωση ηφαιστειακής δραστηριότητας, η οποία ποτέ δεν είχε παύσει, μολονότι ποτέ δεν είχε γίνει αντιληπτή;

Οι αστρονόμοι απέκλιναν μάλλον προς την δεύτερη άποψη, η οποία εξηγούσε και το γεγονός ότι η Σελήνη είναι διάσπαρτη από κρατήρες. Με τη διαφορά ότι οι κρατήρες της Σελήνης είναι εντελώς διαφορετικοί από τους αντίστοιχους της Γης. Ενώ ο Βεζούβιος έχει διάμετρο 200 μέτρων, ορισμένοι κρατήρες της Σελήνης φθάνουν να έχουν κρατήρα με διάμετρο 200 χιλιομέτρων. Το ύψος των τοιχωμάτων τους φτάνει τα 5.000-6.000 μέτρα.

Η καταγωγή των κρατήρων αυτών ήταν άγνωστη για τους αστρονόμους και είχαν διατυπωθεί πολλές θεωρίες, που φυσικά δεν συμφωνούσαν μεταξύ τους. Άλλοι υποστήριζαν ότι η Σελήνη είχε υποστεί άλλοτε φοβερό βομβαρδισμό από μετεωρίτες, οι οποίοι δημιούργησαν τους κρατήρες αυτούς. Άλλοι τους απέδιδαν ως αποτελέσματα φοβερών κυκλώνων, όταν η Σελήνη ήταν ακόμη σε διάπυρη κατάσταση. Υπήρχαν, τέλος και κάποιοι που υποστήριζαν ότι οι κρατήρες σχηματίστηκαν από τρομακτικές καθιζήσεις, που προκλήθηκαν από τις φοβερές πιέσεις των εσωτερικών αερίων.

Πάντως, οποιαδήποτε και αν ήταν η σωστή υπόθεση, το γεγονός ότι οι κρατήρες της Σελήνης ανέδιδαν καπνούς, ήταν πολύ σοβαρό. Πολλοί θεωρούσαν το γεγονός αυτό ως αποφασιστικό παράγοντα που επιδρούσε επί της γεωργικής παραγωγής. Η ηφαιστειακή ενέργεια προκαλεί ηλεκτρικές ακτινοβολίες και φυσικά, αν η Σελήνη παρουσιάζει ηφαιστειακή δραστηριότητα, η Γη είναι αδύνατον να παραμείνει ανεπηρέαστη. Και πώς;

Είναι γνωστό ότι ο Ήλιος προκαλεί επί της Γης, κατά τη διάρκεια των τρομακτικών του εκρήξεων, που φτάνουν και στο ύψος των 600.000 χιλιομέτρων, μεγάλες μαγνητικές διαταραχές. Οι αστρονόμοι είχαν διαπιστώσει την ύπαρξη σχέσης μεταξύ των ηλιακών κηλίδων και των πολέμων, των περιόδων των σιτοδειών, επιδημιών, κλπ. Ακόμη, είχαν παρατηρήσει ότι και οι παραμικρές εκρήξεις στην ηλιακή χρωμόσφαιρα, έπειτα από 26 ώρες, επηρέαζαν τους ανθρώπους με τη μορφή νευρικότητας, αδιαθεσίας, πολεμοχαρούς διάθεσης και άλλων παθολογικών διαταραχών, καθώς επίσης και τα ζώα. Ανάλογες επιδράσεις έχουν και επί των ραδιοφωνικών εκπομπών και των τηλεγραφικών δικτύων, καθώς και επί του ατμοσφαιρικού ηλεκτρισμού.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», στις 04/10/1953…